@ RH – eigen foto

Lief Dagboek – De Meerling

Vrijdag 04-11
Lief dagboek,
Vanochtend belde vriendin M. in alle vroegte op. ‘Of ik even op Sammetje wilde passen, ze moest direct met Katinka naar de dokter’. Katinka bleek te zijn gevallen met haar hoofd tegen de punt van de salontafel en heeft nu een paar hechtingen. Ik moest terstond denken aan die dag dat we – mijn ouders, broer, nog wat vrienden en ik – in Suriname wilden gaan varen. De meeste mensen zaten al in de boot toen ik instapte en – hoe ik het deed weet ik nu nog niet – direct onderuit ging. In plaats van het vaartochtje waar ik me zo op verheugd had zaten mijn moeder en ik iets later in de wachtkamer bij de EHBO waar mijn gapende hoofdwond behandeld werd. Toen we terugkwamen was het gezelschap nog steeds aan het varen. Ach ja. Sweet memories.

’s Avonds kwam vriendin L. weer logeren. Dat is het voordeel als de kinderen (L. heeft er twee) wat groter worden: je gaat wat gemakkelijker van huis. We hebben tot laat aan de keukentafel gezeten met een pot thee. ‘Waar is de tijd gebleven dat we op vrijdagavond fors aan de wijn zaten?’ vroegen we ons melancholiek af. ‘Dat we zo vanuit de kroeg naar ons werk gingen? Waar is de tijd gebleven dat we rookten en dronken en de spiegel ons ondanks een ruige nacht goed gezind was?’
‘Die tijd is verdwenen’ constateerden we een beetje moedeloos. ‘Hij is weg en komt nooit meer terug’.
‘En over de spiegel wil ik het helemaal niet hebben’ zei L. er mopperend achteraan.
‘Dat kan ik me heel goed voorstellen’ beaamde ik. ‘Dat zou ik ook niet willen in jouw plaats’. (Dat was een grapje natuurlijk want L. ziet er geweldig uit).
‘Word je niet moe van die standaard flauwe opmerkingen?’ wilde L. toen weten maar ik schudde ontkennend mijn hoofd. ‘Nooit. Never. Absoluut onmogelijk’.
Ik glimlachte fijntjes en schonk ons beiden weer een kopje thee in.

@ RHZaterdag 05-11
L. en ik hebben vandaag een enorme wandeling gemaakt dagboek. We zijn naar het strand geweest en hebben 8km over de dijk gelopen. Het was heerlijk. Daarna hebben we gelunsjt (jaja, ik weet heus wel dat je het niet zo schrijft maar dat vind ik soms leuk) bij eetcafé Nooitgedagt en ik heb gesmuld van de Harirasoep. Wat was dat lekker. Ik wil ‘m ook eens proberen te maken maar ik weet heel zeker dat ‘ie bij mij mislukt.
L. vertelde over een labiele kennis. ‘Sommige mensen zijn absoluut verslaafd aan aandacht’ zei ze. ‘En ik heb gemerkt dat een aandachtsjunk rücksichtslos en ruggengraatloos is. Eerst maken ze ruzie, als het goed is sturen ze je berichtjes waarbij ze roepen dat ze ‘intens dankbaar zijn’ dat het weer goed is en dan maken ze weer – luister je wel?’ vroeg ze toen ze zag dat ik er niet bij was.
‘Sorry’ verontschuldigde ik me. ‘Ik merk dat mijn ogen zwaar worden – eerst de wandeling, toen dat lekkere eten en nu dit verhaal – het wordt me even teveel’.
L. lachte.

Zondag 06-11
Wat een prachtige dag was het vandaag. Zon, zon en nog eens zon. Als dit zo blijft tot het voorjaar kom ik die winter wel door. Met L. naar Makkum en weer een enorme wandeling gemaakt. Daarna op terrasje in het zonnetje gezeten. Aan mijn rechterhand, ook genietend in zonnetje, zaten een gedistingeerde man en een knappe vrouw. ‘Ja, apart hè?’ hoorde ik de vrouw tegen de man. ‘Ze schijnt gezegd te hebben: ‘We stonden op het punt om de deur uit te gaan maar toen belde tante Ellie en die zei dat het een kleine plechtigheid zou worden. Dat is de reden waarom we niet meer zijn gegaan’.
‘Ach ja’ mompelde de man. ‘Iedereen weet nou toch wel hoe dat meisje in elkaar zit toch? Het is een en al fantasie’.
‘Dit is geen fantasie meer’ lachte de vrouw vrolijk. ‘Dit is glashard liegen. Hoe kan Ellie dat tegen haar gezegd hebben? Ellie zat toen al hoog en droog in België! Ik denk dat ze zich – weer – gruwelijk schaamt en ja, dan is de aanval de beste verdediging natuurlijk’.
O dagboek, wat moest ik mijn best doen om niet te vragen hoe het nou precies zat! Van sommige verhalen zou je werkelijk wat meer willen weten.

Dinsdag 08-11
Het is een spannende dag vandaag. Correctie: het schijnt een spannende dag te zijn vandaag. Amerika gaat naar de stembus en het feit dat geen van beide kandidaten nu echt je van het zijn houdt de gemoederen flink bezig. Ik probeer me daar maar niet teveel te verdiepen. We hebben al genoeg narigheid op politiek gebied in Nederland – vervolgens komt de narigheid van Europa aan de beurt en als ik nu ook nog eens Amerika op m’n schouders moet nemen huil ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, dat weet ik nu al.

Woensdag 09-11
Trump heeft gewonnen. Ik ben benieuwd. Hoe zal het gaan? Wordt hij de frisse wind die de heersende elite wegblaast? Wordt hij de nieuwe bezem die – eindelijk – eens lekker schoon veegt? Ik weet het niet. Ik weet niet wat ik van hem moet denken, ik weet niet wat ik van Hillary had moeten denken. Deze keus was eigenlijk onmogelijk. Afwachten dus maar. Over een tijd weten we meer.

Donderdag 10-11
Soms kunnen mensen vragen stellen waar je toch even van opkijkt. In principe sta ik nergens meer van te kijken maar deze vraag verbaasde me werkelijk een beetje. Hij werd nota bene gesteld door mijn eigen dochter. Ze moest laatst, toen ze thuis was, een formulier invullen voor het een of ander. We zaten samen aan de keukentafel en er heerste een gezellige, vredige stilte. ‘Ben ik een eenling of een meerling?’ hoorde ik haar stem opeens. Ze keek me vragend aan en tot mijn verbijstering zag ik dat ze serieus was.
‘Een meerling’ snauwde ik. ‘Je bent eigenlijk van een vijfling maar ik heb de anderen weggegeven. De zwakste (ik zei eigenlijk: achterlijkste) heb ik zelf gehouden’. Dochter ging door met invullen van formulier. Ik realiseerde me pas later dat ik niet eens wist wat ze nu eigenlijk heeft ingevuld. Wat als ze werkelijk heeft ingevuld dat ze…dat ze… neeee. Dat geloof ik niet.

 

19 gedachten over “Lief Dagboek – De Meerling”

  1. Omdat spiegels niet spreken

    soms beginnen soortgenoten zich af te vragen wat ze zijn
    en al wachten ze met ziekelijk geduld
    het antwoordblad raakt niet ingevuld
    nadien steken sommigen de schuld op het laatste glas wijn

    Soms gooit men het kind weg en wordt de nageboorte gedoopt met een flesje wijn. 🙂
    Enorm graag gelezen, Rebelleke!
    Lenjef

  2. Heerlijk weer! Met plezier gelezen en gelachen. Ja, van die halve gesprekken. Ik moet me ook altijd inhouden om niet even langs mijn neus weg te informeren hoe het nou eigenlijk precies zit. Toch is het ook leuk om het zelf in te vullen. Dit moet haast wel uitlopen op een of ander thriller-achtig verhaal, denk ik zo.

  3. Wat Trump betreft, ik vind het allemaal maar vreemd. Las vandaag dat hij eigenlijk helemaal geen president wilde worden en ook nooit gedacht had dat ie dat werd. Hij deed het allemaal voor de aandacht. Je houdt je hart vast. Wat je dochter betreft, zij weet nu zeker dat ze van jou is

  4. Hahaáááááá! De achterlijkste! Nee, dat heb je echt niet gezegd … hiervan zou ik willen weten hoe het precies zat, van sommige opmerkingen zou je werkelijk wat meer willen weten 😉
    Tja Trump … wat moeten we daar nou van vinden? Geld en macht … is een gevaarlijke combinatie …

  5. Heerlijk, tranen in m’n ogen van het lachen op deze verder troosteloze regendag. Bedankt! Groet Claudia (een van die lurkers)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw