Dit verhaaltje is ook gepubliceerd in de Harlinger Courant van 31-05-2013
Met afgrijzen nam Hendrik-Jan Doordouwer de grote kop van de Harlinger Courant in zich op. Hij staarde naar de zwarte vette letters en probeerde te verwerken wat hij zojuist gelezen had. Zachtjes herhaalde hij de tekst: ‘Omrin wil 52.000 ton meer afval verbranden.’
Hij probeerde zich voor te stellen hoe dat eruit moest zien, 52.000 ton. Het ging zijn bevattingsvermogen te boven. 5 kilo aardappels, dat zag hij wel voor zich ja, maar 52.000 ton?
Hij schudde even zijn hoofd. Zijn mooie stadje, waar hij zoveel van hield, onder de dikke laag rook van vuilverbrandingsovens. Troostelozer kon haast niet. Misschien kon hij maar beter in Gdansk gaan wonen.
‘Waarom ga je niet met je vrienden hiertegen protesteren Hendrik-Jan?’ vroeg Afke. Ze vond het sneu dat hij er zo verslagen uit zag. Afke zelf wist niet zo goed wat ze hiervan moest vinden. Ze had het ook gelezen in de krant ja, maar de verklaring erbij vond ze erg acceptabel.
‘Protesteren?’ Hendrik-Jan keek Afke verwilderd aan. ‘Mens, in Nederland wordt nauwelijks meer geprotesteerd, dat weet je zelf ook wel. We krijgen tegenwoordig alles met geweld door de strot geduwd. Ik denk dat daarom op dit moment niemand meer protesteert, we zijn helemaal murw geslagen.’ Woest trok hij even met zijn schouders.
‘Een van de laatste keren dat ik mijn stem liet horen was bij het referendum over de EU-grondwet, weet je nog? Hel en verdoemenis werd er gepredikt als we niet de EU in zouden instappen. ‘Het licht gaat uit in Nederland!’ werd er geroepen. Wat werden we bang gemaakt.’ Grimmig schudde hij even zijn hoofd bij de herinnering.
‘Hoe liep dat ook alweer af?’ wou Afke weten. Ze kon het zich nog maar vaag herinneren, erg veel indruk had dat referendum niet op haar gemaakt.
‘Wat er gebeurde Afke’, fluisterde Hendrik-Jan, en klonk hier nou een snik in zijn stem? ‘was dat 61.5% van de mensen zich tegen de invoering van de EU-grondwet uitsprak. Duidelijker kan haast niet zou je zeggen. Toch? Maar nee, via een of ander verdrag – het verdrag van Lissabon noemden ze dat geloof ik – werd het er toch doorgedrukt. Democratische besluitvorming in Nederland! Praat me er niet van! De Democratie als klucht zullen ze bedoelen! Desastreus mismanagement zullen ze bedoelen! Kijk maar naar die toestand met Weekers laatst! Als dat geen dwangmatig pluchekleven is weet ik het niet meer!’
‘Waarom wind je je altijd zo op lieve?’ probeerde Afke voorzichtig. Ze begreep het werkelijk niet. Ze hadden een dak boven hun hoofd, elke dag lekker eten op tafel en konden ook nog eens op vakantie.
‘Het gaat mij om de rechtvaardigheid Afke!’ snauwde Hendrik-Jan Doordouwer. ‘Het is me een doorn in het oog dat er op dit moment alleen maar aan het Grote Zakkenvullen gedacht wordt en dat elk menselijk aspect uitgebannen wordt. Kijk maar naar….’
Afke probeerde haar gedachten erbij te houden maar dat lukte niet erg goed. Ze zou zo meteen met haar oudste zus het stadje in gaan. Afke had er zin in. Wat zou ze aantrekken? Ze zou meteen even bij Zensa op de Voorstraat naar binnen gaan om dat leuke bloesje te kopen dat ze laatst zag hangen.
‘….en daarom Afke, let op mijn woorden: hou de buurman maar goed te vriend, want als ik er op een dag niet meer ben mag hij je billen komen wassen, geloof me’ hoorde Afke Hendrik-Jan vanuit de verte zeggen.
‘…de zorg in Nederland wordt compleet uitgedund. Dat moet wel, want de rest van Europa staat snuivend en trappelend voor de deur en……’
Afke volgde Hendrik-Jan allang niet meer. Wat was die man weer opstandig vandaag.
‘Ja ja’ mompelde ze. ‘Ik snap het lieve, ik snap het. Het lijkt misschien wat moeilijk soms. Maar toch denk ik dat het allemaal wel goed komt. Ik ga me nu klaarmaken lieve, ik ga de stad in met Marie.’
Afke stond op van de eettafel waar ze samen aan gezeten hadden en liet Hendrik-Jan achter met zijn krantje. Hij boog zich weer voorover en las nogmaals de kop: 52.000 ton. Hij schudde zijn hoofd. Misschien moest hij ook maar even de Voorstraat op. Wat frisse lucht zou hem goed doen.
