Vervolg Europa, deel I
Ze voelde hoe een ongekende machteloosheid zich van haar meester maakte terwijl ze dit allemaal aan de ambtenaar vertelde.
‘Ja,’ knikte hij verveeld toen ze klaar was met haar verhaal. ‘Het is waar: uw overbuurvrouw heeft het beter voor elkaar dan dat u het hebt. Maar waar maakt u zich druk om? Als u een jaar of 85 bent krijgt u misschien heus wel wat zorgtoeslag hoor.’
‘Het is niet te hopen dat ze allemaal de 85 halen’ dacht de ambtenaar terwijl hij even gaapte. ‘Godsamme, het zal je maar gebeuren zeg. Dat zou Het Rijk dan weer miljoenen kosten aan zorgtoeslag. Aan de andere kant: de leeftijd verhogen naar 95 was ZO gebeurd dus dat zou vast ook wel in orde komen. En als er teveel oude mensen bijkwamen zouden ze het recht op zorgtoeslag desnoods verhogen naar 110 jaar, dat had hij in de wandelgangen al eens een keer opgevangen.’
‘Ik vind het vreselijk in elk geval’ fluisterde mevrouw Konijn. ‘Ik dacht altijd dat ik het goed geregeld had als ik ooit hulpbehoevend zou worden en nu…’
De ambtenaar viel haar ongeduldig in de rede: ‘Moet u eens horen mevrouw Konijn: de rest van Europa wil hierheen komen vanwege alle voorzieningen. Heel Europa, en dat meen ik serieus: HEEL Europa, maakt zich op om naar Nederland te trekken vanwege alle toeslagen en subsidies die we hier cadeau geven.
We MOETEN er alles aan doen om het zo onaantrekkelijk mogelijk te maken voor al die miljoenen mensen die snuivend en trappelend bij de grens staan te wachten, anders is het hek van de dam.’
Mevrouw Konijn had de ambtenaar ongelovig aangekeken. ‘Wat heb IK met al die miljoenen trappelende mensen te maken? IK heb mijn hele leven lang hard gewerkt en met wijlen mijn man samen iets opgebouwd. Moet ik dat nu opofferen vanwege al die miljoenen mensen die hierheen komen?’
‘Nee’ glimlachte de ambtenaar gelukzalig terwijl hij een kruis sloeg en licht begon te kwijlen. Even leek het alsof hij ter plekke op zou stijgen. ‘Nee, mevrouw Konijn, dat ziet u verkeerd. U offert alles op ten behoeve van Europa. Nederland offert zijn inwoners op ten behoeve van Europa. We laten de oude van dagen kreperen ten behoeve van Europa.’ Hij had opeens een krankzinnige blik in zijn ogen gekregen terwijl hij dit zei, merkte mevrouw Konijn.
‘Europa is het paradijs’ krijste de ambtenaar die nu opgestaan was van zijn stoel. ‘Europa! Europa!’ brulde hij en met zijn gebalde vuist hoog in de lucht zwaaiend stond hij in haar woonkamertje. De schuimvlokjes dansten om zijn lippen en het leek alsof er stoom uit zijn oren kwam. ‘De Grote Eenwording! Het Walhalla! Het Ultieme Paradijs! Lang Leve Europa!’ vervolgde hij kraaiend. De ambtenaar sloeg weer een kruis en pakte zijn aantekeningen boek op. ‘Zo. Waar waren we gebleven? O ja, bij uw buurman.’
Mevrouw Konijn haar blik dwaalde af en haar oog viel op de tv die zachtjes aan stond. Ze zag beelden voorbij komen die een herhaling waren van de troonswisseling, anderhalf jaar geleden.
Daar zag ze koning Willem, koekhappend terwijl Maxima hem aanmoedigde.
‘Zouden zij op een dag ook aan hun psychotische buurman moeten vragen of hij hun billen wil wassen?’ vroeg ze zich mistroostig af. ‘Of zullen ze dan nog net in staat zijn wat hulp te betalen met het fooitje dat ze van het volk – van mij – krijgen?’
De ambtenaar glimlachte vilein. ‘Ik ga er vandoor mevrouw Konijn’ zei hij terwijl hij opstond. ‘Uw aanvraag is afgewezen, dat begrijpt u wel. Regelt u het verder maar met uw buurman.’
Mevrouw Konijn lag op een matrasje op de grond en kon niet overeind komen. Haar lakens voelden koud en klam. ‘Had ze weer geplast?’ vroeg ze zich af terwijl ze voelde hoe een doffe berusting zich van haar meester maakte.
‘Blijft u maar liggen’ zei de ambtenaar. Vlug rekende hij uit hoeveel aanvragen hij vandaag al afgewezen had. Samen met zijn duizenden andere collega’s hadden ze al miljoenen verdiend voor Het Rijk! Hij voelde hoe zich een orgastisch genoegen van hem meester maakte.
‘Blijft u maar liggen hoor’ zei hij weer en wierp een viezige blik op de hulpbehoevende vrouw die op het zompige matrasje lag. ‘Ik kom er zelf wel uit.’
—————————————–
Okay, dit gezegd hebbende wou ik nu dus echt iets venijnigs gaan opschrijven. Het gaat ‘m niet worden denk ik. Dat ene glaasje wijn heeft er veel te diep ingehakt.
