Weet je nog…

Het was een prachtige dag toen de man en de vrouw aan de keukentafel zaten. ‘Het lijkt wel lente’, zuchtte de vrouw. ‘Over een week of wat hebben we de zomer alweer te pakken. Weet je nog, vroeger? Toen zaten we buiten op mooie dagen. Wat hebben we vaak in de tuin gegeten!’ De vrouw glimlachte weemoedig. De man tegenover haar knikte. ‘Ik weet het vrouw. Ik weet het. Gouden tijden waren dat. Gouden tijden.’

‘En je ouders vonden het zo fijn bij ons. Wat kwamen ze vaak langs! Dan zei je vader: ‘Jongen, wat ben ik trots op je, dat je dit van de boerderij hebt gemaakt!’ Je moeder zei niet veel maar je kon zien dat ze genoot.’ De man knikte. ‘Ja. Mooi was dat.’ Hij staarde peinzend voor zich uit en herhaalde: ‘Ja, mooi was dat.’

‘En de kinderen! Wat hebben die geravot op het erf! Ik zie ze nog voor me, met hun tenten en driewielertjes.’ De vrouw viel stil. ‘Het lijkt alsof het gisteren was’ mijmerde ze.

‘Alsof het gisteren was’ beaamde de man. Hij roerde in zijn koffie en nam een slokje.
‘Volgens mij is ‘ie wat koud geworden. Zal ik nieuwe bijschenken?’ vroeg de vrouw.
De man knikte. ‘Doe maar.’
De vrouw stond op van tafel. ‘En we vonden het nooit erg dat we niet met vakantie konden gaan, weet je nog? Hier wonen was voor ons genoeg. Meer hadden we niet nodig.’
De man knikte en keek naar buiten. De vrouw zette de koffie voor hem neer en volgde zijn blik. ‘Wat een prachtige dag is het hè? Vroeger ging ik even buiten zitten als het dit weer was. Op het bankje voor de deur. Dan zei ik tegen je: ‘Kom pa, kom er even bij zitten.’ Weet je nog?’

De man glimlachte. ‘Dan zei ik: ‘Straks ma. De arbeid gaat voor’. Dat zei ik dan.’

‘Die tijd komt nooit meer terug denk ik’ zei de vrouw. ‘Zullen we ooit nog eens buiten eten met z’n allen? Zullen we onze toekomstige kleinkinderen hier ooit durven te laten ravotten?’
De vrouw keek de man aan. In haar ogen lag verdriet. En wanhoop. De man durfde de vrouw nauwelijks aan te kijken. Hij wou niet dat ze zijn verdriet en wanhoop zag. Daarom keek hij gauw weer naar buiten.

Ook nu volgde de vrouw zijn blik. In de verte zagen ze dat de rook van de Omrin* als een gebalde vuist de lucht in gestoten werd.
De vrouw zuchtte. ‘Het is maar goed dat je ouders dit niet meer meegemaakt hebben’, fluisterde ze.
De man knikte. In gedachten hoorde hij de plaatselijke politici zeggen dat er niets aan de hand was. ‘Er liggen voldoende rapporten waaruit blijkt dat alles in orde is’, werd vaak gezegd. De man snoof zachtjes. In Groningen was er immers ook niets aan de hand. Hij dacht aan het politieke debat in Trebol waarbij de burgervader en de kopstukken van onze volksvertegenwoordigers opriepen om vooral te gaan stemmen. Het zou allemaal heus wel goed komen!

Opeens had hij het gevoel dat zijn keel dichtgeknepen werd.
‘Ja’, mompelde hij. ‘Inderdaad, gelukkig hebben zij dit niet meer hoeven te zien.’
De vrouw pakte over de tafel de hand van de man. Beiden zwegen. De zon scheen uitbundig en de vogeltjes vlogen af en aan. De lente hing in de lucht. Ja, het was werkelijk een prachtige dag

——————–

Omrin: afvaloven waar de bewoners van Harlingen en Midlum allesbehalve blij mee zijn.
(Uitzending Zembla op 13-03)

13 gedachten over “Weet je nog…”

  1. Wat heb je dat mooi geschreven!
    De burgers krijgen van alles door de strot geduwd, of je het wil of niet, je hebt het maar te slikken. Wij krijgen “fraaie” windmolens voor de kust, niemand wil het maar het komt er toch.

  2. We zijn een democratisch land, maar als het op gemeenten aankomt, heb je als burger niets te vertellen. Helemaal niets! Je zou er bijna agressief van worden…

  3. Mooi geschreven stukkie!!
    Deze maatschappijkritiek is een ijzeren vuist in een fluwelen handschoen…

    Hopelijk helpt het, dat het gemeentebestuur eens gaan nadenken en niet op voorhand voor projectmakers door de knieën gaat. Vertegenwoordigen zij
    niet de mensen die in en rond dit mooie stadje wonen?

  4. Hun angst lijkt gegrond. Hoezo ‘alles in orde’ terwijl er ondertussen uitstoot van dioxinen met overschrijding van de maximale waarde plaatsvindt? Je kunt actie voeren tot en met maar hogerhand beslist en als burger heb je alles maar gewoon te pikken. Geld lijkt boven de gezondheid van de burgers te gaan, zorgwekkend …

  5. Tja, door het hele land heen zullen mensen met dit soort gevoelens zitten. Ik denk o.a. aan hen die nu in een Zeeuwse polder wonen in de wetenschap dat omwille van een of andere masketelige milieuafspraak met de Belgen hun hele hebben en houden onder water moet worden gezet. Drammerigheid van de milieubeweging. Of aan hen die hun huisjes uit elkaar zien vallen op het Groningse platteland, omdat we al 30 jaar weigeren in te zien dat met goede compensatieregelingen aardbevingsbestendige huizen gebouwd hadden kunnen worden of maatregelen om al dat verzakken tegen te gaan. Het hele land kent dit, jij schrijft het bijna poethisch neer…

Laat een antwoord achter aan Rebelse Huisvrouw Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw