Bron: Pixabay

Wat was er met Eline?

Zaterdag 19-11
Lief dagboek,
Vandaag heb ik op de markt bij de groentekraam van H. & M. sopropo gehaald. Toen ik nog in Amsterdam woonde at ik het vrijwel elke week maar in Harlingen is het niet te koop. Al elf jaar (zolang ben ik nu weg uit Mokum) is het dus afzien geblazen. Al elf jaar nemen familie en vrienden ladingen sopropo voor me mee als ze op bezoek komen. En nu pas kom ik tot de ontdekking dat ik mijn favoriete groente gewoon op de markt kan bestellen. Als dit niet tragisch is weet ik het niet meer.

Maandag 21-11
Vanmiddag ging ik naar het stadje. Ik wilde bij de Trekpleister mijn make-up voorraad weer even aanvullen (’tuurlijk-want-je-hebt-nog-niet-genoeg’ glimlachte man enigszins sardonisch toen ik dat vertelde) toen ik bij de lippenstiften van Catrice naast 2 charmante vrouwen stond.
‘Ik ben blij dat je nu weet hoe het vanaf het begin gegaan is’ zei de een. ‘Het zat me toch een beetje dwars’.
De ander glimlachte. ‘O schat’ zei ze. ‘Zoiets vermoedde ik al lang. Ik ken mijn zusje toch? Het is altijd doffe ellende met haar’.
Wéér een zusjes-drama! Ik hoor niets dan gedoe van zusters onderling. Raar en jammer. Het had mij altijd juist zo leuk geleken er een te hebben.

Dinsdag 22-11
Zojuist heb ik vreselijk gelachen dagboek. Dat zit zo: ik sprak ex-collega T. die zo af en toe wat moeite heeft met de zuinigheid van haar man. Nu had ze lasagne in een bakje en wilde dat afdekken met aluminiumfolie toen hij het bakje uit haar handen pakte.
‘Ik zal de lasagne even in een kleiner bakje doen’ zei hij.
T. vroeg: ‘Waarom moet de lasagne in een kleiner bakje?’
‘Omdat je dan minder aluminiumfolie nodig hebt’ legde hij uit, zoekend naar een bakje.
T. zweeg en keek me aan met een blik alsof ze nog nooit in haar leven zoiets gruwelijks gehoord had.
‘Wat deed je?’ grijnsde ik.
Ze glimlachte voldaan bij de herinnering. ‘Ik scheurde het bakje uit zijn handen en wikkelde de héle rol folie erom heen’.
‘Ziezo’ had ze daarna fier gezegd en de bak in de ijskast gezet. Meer niet.

Woensdag 23-11
Nu het huwelijk van vriendin G. op de klippen gelopen is (G.’s man bleek al twee jaar een ander te hebben) is ze een vat vol verhalen waarvan sommigen heel leuk zijn.
‘We zaten kortgeleden op de snelweg toen hij van rechts iemand inhaalde’ vertelde ze. ‘Je weet dat dat niet mag hè, rechts inhalen?’ zei ik.
‘Zwijgen jij!’ riep hij toen.
Vriendin G. keek me met één opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Zo’n reactie is toch niet normaal?’
Toen ze moesten tanken en hij naar binnen ging om te betalen reed ze weg.
‘Het was niet zo heel ver van huis’ vertelde ze opgewekt, ‘maar hij was zeldzaam kwaad’.

Donderdag 24-11
Terwijl ik dit schrijf zit mijn quiche in de oven. Ik ben af en toe aan het experimenteren met zogenaamde ‘Gezonde Voeding’ dagboek, want ik ben vrij gevoelig voor wij-eten-gezonde-en-pure-voeding hypes. Dat is een afwijking. In mijn quiche zit:

150 gram kikkererwtenmeel
300 ml lauwwarm water
3 eetlepels (kokos)olie
150 gram boerenkool
Flink wat geraspte geitenkaas
2 uien
2 teentjes knoflook
1 rode paprika
2 tomaten
1 bakje kastanjechampignons
Zout/peper

Eerst moest ik een mengsel maken van het meel, de olie en de geraspte kaas en daar moest dan de rest in. (De rest wel eerst bakken natuurlijk). Ik ben benieuwd.

Ik durf het trouwens haast niet te zeggen dagboek, want het zal misschien idioot klinken, maar ik ben laatst opnieuw begonnen met Eline Vere. Stom hè? Ik had het uit en toen begon ik weer van voren af aan. Nu heb ik het weer bijna uit en ik vraag me de hele tijd af: wat was er toch met Eline? Het is een vraag die me enorm bezighoudt. Ze was psychisch niet helemaal tof, dat begrijp ik, maar WAT had ze dan? Wát was er met Eline? Het is een goede titel voor een boek. Ik denk dat ik de titel van mijn stukje voor vandaag gevonden heb. Makkie.

19.10 uur. Zo. Klaar met eten. Hoe de quiche was wil ik het niet over hebben – het was ongelooflijk smerig. Ik ga nu eens op m’n gemak kijken wat ik morgen ga eten – bij voorkeur iets dat totaal niet gezond is. Eén ding heb ik namelijk ontdekt dagboek: het ongezondste eten is vaak het lekkerste. Helaas.

24 gedachten over “Wat was er met Eline?”

  1. Een weekoverzicht om van te smullen. Zó heerlijk geschreven!
    Ja, Eline was ongelukkig hė.. Het probleem was volgens mij dat ze totaal geen doel had in haar leven en haar geluk enkel zocht in verliefdheden. Ze had ook niks omhanden. Jammer dat ze geen plezier vond in koken. Het stoven van een sopropo had haar misschien kunnen redden… Maar kan je die wel stoven? Van een sopropo had ik nog nooit gehoord… Die wil ik weleens proeven.

  2. Eline leed aan rijkeluis-verveling. Daar hadden in die tijd wel meer dames van stand last van, ze mochten ook helemaal niks, nog niet eens alleen de deur uit. Als je nog niet depressief bent dan word je het wel van het lezen van Eline Vere.
    Heb je al eens bimi geprobeerd?

  3. sopropo ken ik niet en zal ik ook waarschijnlijk niet leren kennen want wij hebben hier geen toko of specialiteitenwinkel. Maar ben het wel eens dat ongezond vaak lekkerder en vooral goedkoper is want groenten en fruit, ook al komt die van eigen bodem, is bijna niet te betalen (tenminste hier)

  4. Ik ben niet zo’n kokkerelster en hou nit van een Quiche dus had het recept al overgeslagen , wat sopropo is….? Geen idee, ga ik zo even opzoeken dan heb ik voor vandaag mijn “leermomentje” weer gehad;-) Aha…. opgezocht maar eigenlijk weet ik nu nog niets natuurlijk, dat moet je eerst proeven.

  5. Maagvulling

    de vreemdste namen van steeds meer gerechten
    worden gewoon dagelijkse kost
    het hongerprobleem lijkt opgelost
    toch denk ik niet dat velen er om zullen vechten

    Een goede quiche is niet slecht, Rebelleke. 🙂
    Lenjef

  6. Ik heb de Eline Vere van mijn zus. Zij had hem van mijn moeder gekregen omdat ze het zo mooi vond. Mijn moeder vond het ook zo prachtig. Even over je vriendin: als ik het zo hoor is het maar goed dat hij haar een hele goede reden heeft gegeven om te gaan scheiden. De man van een vriendin van mij gaat zo lelijk met haar om, ook ban die idiote, gemene dingen. Toch kiezen ze ervoor om bij elkaar te blijven en elkaar het leven zuur te maken. En het leven is maar xo kort hé!

  7. Wat een geweldige reactie van vriendin G. Wegrijden bij de pomp, hahaha geweldig, was ik maar zo bijdehand geweest, toen ik nog getrouwd was met waar ik nu van gescheiden ben.

  8. Ze zeggen weleens ”Zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen.” Maar de man van T was wel erg zuinig. Ja, en wat vriendin betreft, Zeker niet leuk maar ik heb weleens een echtpaar slingerend over de weg zien rijden, bleken ze elkaar te slaan dus het kan altijd nog erger.

Laat een antwoord achter aan Anuscka Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw