Waiting for the Sun

Toen ik manlief zojuist voorstelde om naar een opgenomen aflevering te kijken van ‘Boardwalk Empire’ keek hij me aan alsof ik knettergek was. Hij keek toen weer naar tv en besloot niet eens te antwoorden. Het zal misschien te maken hebben met het feit dat er momenteel voetbal op tv is. ‘Ajax speelt tegen Barcelona,’ zoiets wist hij me nog wel toe te fluisteren.

Daarna stelde ik dochterlief voor haar culturele ondergrond weer wat voeding te geven en toonde haar een filmpje van The Doors. ‘Kijk eens lieverd, hoe vind je deze muziek?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Stom.’ Dochterlief was niet bijster geïnteresseerd. Op zich snap ik dat wel want toen ik een jaar of 16 was vond ik de muziek van mijn ouders ook niet super, maar toch… Dat was anders.

Manlief keek naar voetbal, dochterlief sloot zich op in haar kamer met haar nieuwe mobieltje en ik besloot het boek dat ik vanochtend aantrof op mijn boekenplank weer door te bladeren. Tijdens het organiseren van mijn boekenkast vanochtend – of althans: een poging wagend daartoe – stopte ik halverwege want ik kreeg een oude ‘Parool Life’ in handen, gewijd aan Frankrijk. Het boek dateerde nog van 1961 – een halve eeuw oud dus – en het was heerlijk om te lezen over het Frankrijk en het Parijs van toen. Met Parijs heb ik een haat-liefde verhouding. Ik heb er zelfs een jaar gewoond maar ik miste iets. En ik weet precies wat dat ‘iets’ is. Ik miste het Parijs van toen. Van ooit. Het Parijs van lang geleden. Het is eigenlijk niet uit te leggen en het klinkt idioot maar ik ga toch een poging wagen. Ik miste het Parijs van Henri Toulouse-Lautrec. Ik miste het Parijs van de schilders, de dichters, de filosofen. Nachtenlang over politiek debatteren in een rokerig café, DAT wou ik. Als de ochtend gloorde zou een ieder door de natte straten van Parijs huiswaarts keren. Ik hou van Parijs in de regen, vandaar dat ik dol ben op de schilderijen van Antoine Blanchard.

© Antoine Blanchard - Cafe de la PaixMisschien heeft het te maken met het feit dat er, als het regent, (voor mijn gevoel althans) net iets minder toeristen op straat lopen en je een beetje de authentieke sfeer van de stad zou kunnen voorstellen. Je moet je verbeeldingskracht wel wat geweld aandoen, maar toch.
Hoe dan ook: dát Parijs heb ik altijd gezocht en nooit gevonden. Omdat het er niet meer is. Het is weg. Voorgoed Verdwenen. Voor Altijd.

Toen ik me dat vanochtend realiseerde voelde ik opeens een bepaalde melancholie over me neerdalen. Om in de stemming te komen draaide ik ‘Waiting for the Sun’ van The Doors.

Dat hielp niet echt. Want toen bedacht ik me dat het graf van Jim Morrison op Père Lachaise ondertussen ook niet meer is wat het ooit was. Een jaar of wat geleden heb ik nog vol eerbied een blikje bier gedronken aan zijn graf maar, in tegenstelling tot de andere bezoekers, liet ik het niet achter. Dat vond ik wat rommelig staan. Tegenwoordig schijnt het een bedevaartsoord geworden te zijn en is er een hek om het graf heen geplaatst omdat iedereen zich verplicht voelde stukken beton van het graf te hakken. ‘Souvenir. Altijd leuk voor later,’ zal de gedachte zijn van de stumpers die dat doen. Mensen worden steeds vreemder.

‘Alsof jij zo normaal bent,’ mompelde dochterlief toen ik haar dit zojuist allemaal vertelde. ‘Jij stond daar toch ook aan dat graf met een blikje bier in je handen?’ Ze wierp me een licht misprijzende blik toe.

Mijn mond klapte een paar keer open en dicht omdat ik iets wou zeggen maar ik kon niets zinnigs uitbrengen. In plaats daarvan werd het me pijnlijk duidelijk. Dit is wat ze bedoelen met generatiekloof.
Opeens voelde ik een hevig verlangen opkomen naar een grote fles ijskoude Prosecco.

 

34 gedachten over “Waiting for the Sun”

  1. Ik onderdruk een glimlach om je dochters reactie 😉
    Nu oké je hebt een blikje bier aan zijn graf gedronken, maar idd vreemde snuiters die in het grafsteen gaan hakken. Volgens mij denkt je dochter toch wel stiekem dat ze een *coole moeder* heeft 😀

  2. Parijs in de regen, daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Het roept meteen melancholie bij me op, hoewel ik er nog nooit geweest ben.
    Misschien dat bepaalde films mij daaraan doen denken? (‘Unfaithful’ met Diane Lane en Richard Gere) of zo.
    En ja, 16 is een ingewikkelde leeftijd. M’n jongste wordt volgend jaar maart 16 jaar … op en top puber. Soms … je zou er spontaan van aan de Prosecco raken 😉

  3. The Doors. Muziek die verslavend is, maar die ik uit moet zetten omdat ik er niet vrolijker van wordt. Destructief is het. Ja kan me voorstellen dat het het Parijs zoekt van weleer. Dat is de ellende met de wereld. Het verandert, en het verandert ook ten nadele. Mijn vader had, toen ik kind was, twee fotoboeken (zwart-wit) over Parijs. Vrouwen in Parijs, het nachtleven van Parijs. Fascinerend, ik moest er steeds in kijken. Ben één keer in Parijs geweest. Met Pasen. Druk!!

  4. Blikje bier is normaal aan een graf. Tenminste als de persoon ook zo was. En wat je dus mist in Parijs… een rokerig cafe. Dat zijn dingen die je niet zomaar meer tegenkomt.

    Love As Always
    Di Mario

  5. Herinneringen zijn nooit in de originele kleuren

    met naar wat dan ook diep verlangen is er niets mis
    het wordt echter een soms pijnlijk gegeven
    wanneer men ’t voorbije opnieuw wil beleven
    gewoon door het feit dat nooit iets blijft zoals het is

    Ja, terugblikken doet soms even slikken, Rebelleke! 🙂
    Knap schrijfsel weer!
    Amai!
    Lenjef

    1. Rebelse Huisvrouw

      Ik word hier op deze regenachtige vrijdagmiddag gewoon wat melancholiek van Lenjef, zo mooi heb je het weer verwoord!

  6. Onlangs de top 800 van de jaren 80 als kind van mijn generatie fan natuurlijk en Chattheo’s favoriete radiozender werd geboycot en als reactie kreeg ik ” en jullie vonden dat echt goed”,…….ik voelde me MEGAOUD!!!

  7. Haha, leuk als je kind ineens zo scherp uit de hoek komt. Ik kan me je nostalgie wel voorstellen. De wereld veranderd doorlopend, maar soms willen we dat niet. Tijd gaat zo snel. Ik kan het af en toe ook niet meer bijbenen 😉

  8. Vroeger vond ik veel dingen van mijn ouders ook stom en tegenwoordig betrap ik me er steeds vaker op dat ik bepaalde dingen nu ook doe, dus ja, uiteindelijk komt het allemaal goed!
    En wat Parijs betreft… ik ben gek op die stad maar ik snap je punt volledig, door de hoeveelheid toeristen/buitenlanders is het authentieke van Parijs verloren gegaan en dat is echt heel erg jammer…

  9. Parijs ken ik niet maar een halve eeuw geleden waren veel dingen inderdaad anders ,en nog een eeuw eerder……ach vul maar in!
    De generatiekloof is echter van alle tijden;-)

  10. Jongste zoon is 2 jaar geleden ook bij het graf van Jim Morrison in Parijs geweest, hij vond er niets aan haha.
    Jij zocht de nostalgie in Parijs, maar niets blijft hetzelfde.

  11. Alles veranderd, ook Parijs. Wij worden er ook niet mooier op in de loop der jaren. Interessanter wel. Van de week zaten er een stel jonge meiden bij DWDD. Die wisten niet eens wie the Beatles waren.

  12. Regen is altijd vervelend, en zorgt er voor dat er minder mensen op de been zijn.
    En als het droog is kan men kijken wat er nu allemaal weer anders is of moet, of wellicht hetzelfde mag blijven.

  13. Je liefde voor de Doors kan ik niet delen, maar die voor het oude Parijs wel. Ik heb laats een soort biografie over Parijs gelezen (Paris van Edward Rutherfurd) en dat was echt de moeite waard. Het is een flinke pil, maar je maakt er zelfs de bouw van de Eiffeltoren mee.

  14. Als je van het oude Parijs houdt, raad ik je aan de film Midnight in Paris geregisseerd door Woody Allen te zien. Over een scenarioschrijver die bij toeval vanuit de 21e eeuw in het Parijs van de jaren twintig terecht komt en daar Toulouse Lautrec e.d. ontmoet. Erg grappig.
    En verder: zelfs rebelse huisvrouwen dienen te weten dat als Ajax speelt alle overige 59 tv-zenders totaal overbodig zijn.

  15. Mooi verhaal. vroeger was ik een fanatiek voetbal kijker (mede door de mannen in huis) maar nu ik verdwenen ben kijk ik nooit meer maar toevallig was ik bij de buren toen Ajax speelde en ik werd weer gegrepen door de wedstrijd. Ja Parijs ben er twee keer geweest, het is niet helemaal mijn stad moet ik zeggen. Maar zoals je het beschrijft is het inderdaad denk ik niet meer……te weinig geweest om er over mee te praten.

  16. Als je weer eens op pere Lachaise komt, moet je eens op zoek gaan naar het graf van de kunstenaar Gustave Doré. Dat is zo verschrikkelijk verwaarloosd. Zonde;
    Edith P ligt er prima bij. Moliëre ook, maar Doré…

    en Morrison lag wel lekker in het zonnetje. De troep moet van later zijn.

    Amsterdam in de regen is ook mooi. Je hoeft er niet per se voor naar Parijs.

    Wij gaan trouwens wel. Heel vroeg vanuit Brussel. En dan rond kwart over tien koffie drinken in een klein café in een van die oude wijkjes. Heerlijk.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw