Vliegangst!

Op de een of andere manier heb ik wat minder inspiratie de laatste dagen. Dit heeft alles te maken met het mooie weer en de miljoenen andere dingen waar ik momenteel mee bezig ben. Een van de belangrijkste bezigheden van dit moment is: kalm blijven.

Ik heb enkele dagen geleden weer een vliegreis geboekt en dat is natuurlijk enorm leuk ware het niet dat ik ergens in de loop der jaren een zielige, pathetische, ziekelijke, beschamende vliegangst heb ontwikkeld. Serieus. Het is ZO beschamend dat ik af en toe met een pijnlijk vertrokken gezicht naar mijn eigen spiegelbeeld staar en fluister: ‘wat ben jij voor zielig, ziekelijk, geestelijk gehandicapt en misvormd hysterisch creatuur?’
Spiegelbeeld weigert te antwoorden dus ik ben er nog niet helemaal uit. Feit is dat ik een vliegangst heb ontwikkeld die zijn weerga niet kent en ik weet ook precies wanneer het is begonnen.

Het begon ergens in de jaren ’90 toen ik vanaf Lapland in een heel klein vliegtuigje naar Helsinki vloog. Het kleine vliegtuigje, model zelfbouwpakket, belandde in een ouderwets noodweer en daar hing ik, hoog in de lucht, bijna ondersteboven in een speelgoedvliegtuigje dat aan het schudden en schokken was. Net toen ik dacht dat mijn geluk compleet was vielen de lichten uit.
Wat er toen door me heenging is met geen pen te beschrijven en hoe ik hier levend uitgekomen ben herinner ik me niet meer. Feit is dat het nooit meer helemaal goed gekomen is met mijn geestelijk gestel als het op vliegen aankomt en hier kan geen pil of psychiater me mee helpen 😉
De vlucht was zo Godsgruwelijk afgrijselijk dat ik zeker wist dat ik het er überhaupt niet levend vanaf zou brengen. VOORDAT het vliegtuig ter aarde zou storten zou ik namelijk al bezweken zijn aan een hartinfarct had ik me bedacht. Het feit dat ik dit allemaal opschrijf is het bewijs dat dit niet gebeurd is.

Toen kwam de overstap: vanaf Helsinki moest ik door naar Parijs (waar ik op dat moment woonde) en ondanks mijn geknakte zenuwen slaagde ik erin me aan boord te hijsen van het Air France toestel. Ik werd hartelijk verwelkomd door een charmante stewardess die me direct een toast met gerookte zalm aanbood. Zo ging dat toen nog bij Air France. Ik nestelde me in een hoekje, deed de riemen om en knabbelde genoeglijk aan m’n toast met gerookte zalm.
De situatie leek bijna weer onder controle en de ervaring van enkele uren daarvoor probeerde ik te verdringen, totdat het vliegtuig in beweging kwam. Het grote Air France toestel ging taxiën, ging sneller en sneller en sneller en toen: toen verslikte ik me in een paar grote kruimels van die toast met gerookte zalm.

Ik dacht dat ik stikte. Daar zat ik, vastgegespt in een toestel dat bezig was op te stijgen terwijl ik naar adem hapte en de tranen over m’n wangen rolden. Op dat moment wist ik het zeker: ‘dit red ik niet.’ Volgens mij ben ik even buiten bewustzijn geweest maar dat weet ik niet zeker meer.

Feit is dat ik sindsdien getraumatiseerd ben. Nog net niet voldoende om NIET te vliegen – kom op, ik weiger om een gevangene te worden van mijn eigen angsten! – maar voldoende om steeds te denken: ‘je gaat niet toegeven aan je angsten.’
Het feit dat ik mezelf dat steeds moet voorhouden zegt al genoeg over de deplorabele staat waarin ik verkeer momenteel. Mijn geestestoestand raakt de absolute bodem als het op vliegen aankomt. En ja, natuurlijk vind ik dat een beetje gênant. En triest. En sneu en beschamend. En natuurlijk zeg ik vaak tegen mezelf: ‘waar ben jij in Hemelsnaam mee bezig?’ Maar ja… maar ja….

Ik wil een Teletijdmachine.
Of vleugels.

13 gedachten over “Vliegangst!”

  1. Oh maar ik ben ook geen held in vliegen,……luchtzakken maken me kotsmisselijk me alle gevolgen vandien,……..ik kijk nu al op tegen mijn vlucht naar NY, heldinnen zijn we 🙂

  2. Mijn 9 jarige kleinzoon is aan het werk voor je.én voor mij
    Hij woont in de USA en heeft een (oma, juist dat ben ik) die vergelijkbare problemen heeft en de énige manier om zijn oma in de USA te krijgen zou die tijdmachine zijn want vliegen dóet ze niet meer.
    De vliegangst sloeg toe na een zweef vlucht en later nog eens ondernomen vlucht van en naar Ibiza was een drama. .
    Ik hóef niet meer te vliegen van mezelf en eh…. dát geeft me een partij rust;-)

  3. De Vliegenier.

    ‘Ons Lief Heer zweeft ook boven in de lucht,’ zei Kamiel zachtjes voor zich uit.
    Vandaag voelde hij het extra sterk, de drang om daar boven rond te zwieren en
    tussen de zwaluwen over het veld te scheren, dan in gindse perelaar even rusten.
    Hij strekt zijn armen al, om even te oefenen.
    Amaai, hij moet er wel moeite voor doen, met z’n dikke jas nog aan en de hoed
    nog op zijnen kop. Aarzelend knoopt hij z’n das los, laat de jas dan van zijn
    schouders glijden. De hoed, die hij kreeg van Nonkel Bob, legt hij voorzichtig
    op de jas. Weer spreidt hij zijn armen, wappert er even mee en knikt lachend.
    Zo zal het wel gaan.
    Seffens vliegt hij!
    Hij loopt naar het schuurtje, haalt de ladder tevoorschijn.
    Voorzichtig klimt hij sport voor sport naar boven, gaat staan in de dakgoot.
    Wat kan hij hier ver zien! Dáár, het Belfort en half achter de populieren zie je het water van het riviertje schitteren in het zonlicht. Hij klimt driest nog hoger, grijpt
    zich vast aan de schoorsteen en staat dan op de nok van de pastorie.
    Het juicht in hem, breed lachend kijkt hij om zich heen, hij spreidt zijn armen,
    wappert en springt.

    Zijn vlucht duurde maar kort.
    Teleurgesteld kijkt hij naar beneden, daar ziet hij op de grond een lichaam liggen. Patsdood.
    Hij grijpt de hand van Ons Lieve Heer die naast hem zweeft.
    ‘Gaan we nu naar d’n hemelpoort, naar Sint Petrus?’ Ons Lieve Heer knikt en
    met een grote zwaai zwieren ze als zwaluwen over het veld, voorbij de perelaar,
    op naar boven.

    https://letterbak.wordpress.com/2012/05/28/45/

  4. Hilarisch verhaal met een tintje ongemak 😉 Doe mij ook zo’n setje teletijdmachine met of zonder vleugels. Bestemming maakt niet uit!
    Een vakantiegroet van Kakel (dat krijg je er van als je wifi in je huisje hebt 😉 )

  5. Hilarisch maar ‘meelijwekkend’ tegelijk op één of andere manier. Of laten we het houden op begrijpelijke oorzaken van die vliegangst. We horen wel hoe deze vlucht verlopen is! Geniet ervan. Liefs, Me

  6. Ik voel me nooit 100% gerust in een vliegtuig. Ik heb van alles geprobeerd, Ook het aaccepteren van een tweede coupe champagne en het bijbestellen van een glas gin-tonic vóor de start toen ik nog business vloog. ’t Is gewoon afzien.

  7. Heel herkenbaar. Ik heb wel gevlogen maar nooit met plezier. Wel met angst. Bij mijn laatste vlucht met ex-vriendin herinner ik me dat ze zei: denk je maar in dat je aan het fietsen bent. Dus ik sloot mijn ogen en dacht dus aan fietsen.
    Ik zag me fietsen op een snelweg waarop ik links en rechts werd ingehaald. Voor me ging de weg de kolkende diepte in en achter me werd hij opgerold als een mat.
    Het is stom, maar ik heb het en zo gaat er veel buitenland voor me verloren.

    Zei ik al dat dit stukje heel herkenbaar is?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw