Verpleegafdeling K en de Gewone Dagen

Lief dagboek,
Vorige week had ik geen stukje, dat klopt. Dat komt omdat ik een paar krankzinnige weken achter de rug heb die eigenlijk met kerstmis al begonnen. Met de kerst waren ouders hier en was moeder niet zo lekker maar de dag voor Oud & Nieuw vertrouwde ik het niet en sleepte haar mee naar de spoedeisende hulp in Leeuwarden. Daar hebben ze haar direct gehouden en… enfin, hier een paar fragmenten van de afgelopen tijd:

Zondag 31-12
21.15 uur. Dit is de krankzinnigste oudejaarsavond van mijn hele leven. Moe ligt nog steeds in het ziekenhuis en we gaan er straks weer heen. Ze heeft een hele kamer voor zichzelf, dat is wel prettig, en ik neem een paar appelflappen mee en een fles champagne. Pa houdt niet zo van champagne, man moet rijden en zal ook wel niet veel drinken, moe ligt aan infuus en zal ook niet aan de champagne gaan dus het zal op mij aankomen. Moet lukken.

01.35 uur. Net thuis. Ik ga nu naar bed en over een paar uurtjes beginnen we aan de eerste dag van het nieuwe jaar. Het idee dat m’n lieve mama nu in het MCL ligt is aan de ene kant een hele geruststelling maar aan de andere kant is het natuurlijk verschrikkelijk.

Donderdag 03-01
Ons leven staat helemaal op z’n kop en alles lijkt momenteel even onwerkelijk. Onze dagen zien er op dit moment als volgt uit: pa en ik gaan tegen 14.00 uur naar het ziekenhuis en daar blijven we dan de hele dag. Ja, we eten daar ook warm en dat is wel even doorbijten want echt, ik heb betere keukens meegemaakt. Goeie God.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel in het restaurant van het MCL. Zo hoorde ik vandaag een zoon tegen zijn moeder zeggen: ‘Pa heeft me beloofd zo snel mogelijk werk te maken van een gehoorapparaat, dat is de deal’.
Desbetreffende pa keek verstoord op. ‘Wat zeg je nou?? Pa is debiel??’

Maandag 08-01
We hebben een verschrikkelijk weekend achter de rug waarin het heel erg slecht met moe ging maar het lijkt nu een heel klein beetje beter te gaan. Ik durf beslist nog niet uit volle borst te juichen maar heel zachtjes jubelt er toch wel iets van binnen. Wat heb ik een bewondering voor alle mensen die zo hun best voor moeder doen! Verpleegafdeling K en artsen van het MCL: dank jullie wel voor jullie goede zorgen! Lieve Marijke en Andre en al die anderen wiens naam ik niet ken: ik ben jullie stuk voor stuk intens dankbaar voor jullie niet aflatende zorg, toewijding en inzet. Het is grandioos wat jullie doen, werkelijk.

Er was trouwens weer een grote aardbeving in Groningen. De Groningers zouden massaal geen belasting meer moeten betalen. Misschien dat Den Haag dan eindelijk eens naar ze omkijkt.

Dinsdag 09-1
Door alle commotie van de afgelopen tijd zou ik bijna vergeten dat er nog een wereld buiten het MCL om is waarin van alles gebeurt. Zoals het vertrek van ons aller Camiel Eurlings bij het IOC. Camiel, de man die ooit op een uiterst pijnlijke manier zijn steun voor toenmalig partijleider Maxime Verhagen uitschreeuwde en vervolgens nog salueerde ook, had zich niet alleen schuldig gemaakt aan ‘lichte mishandeling’ maar vertoonde vervolgens ook nog eens het gedrag van de gemiddelde politicus: veel draaien en kronkelen om in Godsnaam maar op het pluche te mogen blijven zitten. We waren de afgelopen weken dan ook getuige van een uitermate beschamende vertoning.

Woensdag 10-01
Vandaag was m’n lieve mama heel erg moe. Pa en ik verlieten dan ook een beetje terneergeslagen het ziekenhuis.

Donderdag 11-01
De man van vriendin M. heeft een schilderij gemaakt. Het is een vierkant doek en bestaat uit twee vlakken: het onderste vlak is geel en het bovenste vlak is oranje.
‘Het heet: ‘Zonsondergang in de Sahara’ vertelde hij vol trots.
‘Erg interessant’ knikte ik afwezig. Ik was er met m’n gedachten niet bij dagboek. Ik had willen lachen en grapjes willen maken. Ik had de kleine Sam en Katinka willen knuffelen. Ik had huppelend naar huis willen gaan om gestoomde bloemkool met zalm te eten. Maar mijn hoofd was bij moe in het MCL, mijn hart was zwaar en op de een of andere manier zat er constant een brok in mijn keel.
‘Kom eens hier’ zei vriendin M. toen ze m’n gezicht zag. Ze sloeg een arm om me heen. ‘Het komt heus wel goed met je moeder’. Sam legde een kleverig handje op m’n knie, Katinka gooide haar bordje eten op de grond en de man van M. keek verguld naar zijn ‘Zonsondergang in de Sahara’.

Het leek allemaal zo’n gewoon tafereeltje dagboek. Maar dat is het niet. Niks is gewoon op dit moment. Pas als moe wat beter is, is het leven weer ‘gewoon’. Eén ding heb ik wel geleerd van deze situatie: de mooiste dagen zijn de gewoonste dagen. En zo zit er zelfs aan deze inktzwarte periode toch weer een positief kantje.

18 gedachten over “Verpleegafdeling K en de Gewone Dagen”

  1. Lief vriendinnetje . Inderdaad erg heftig allemaal. Ook natuurlijk voor je lieve vader. Heel veel sterkte . Doe haar een dikke knuffel van mij morgen ?en denk ook een beetje aan jezelf ?

  2. Oei, dat klinkt allemaal niet tof. Heel, heel veel sterkte. Als iemand van wie je houdt ineens zo ziek is dan hakt dat er in. Heb ik recent natuurlijk nog meegemaakt met manlief. En ook hij werd tijdens zijn ziekenhuisopname ontzettend goed verzorgd en begeleid. Ik denk alleen wel dat het eten in het ziekenhuis waar hij lag beter was. 😉

  3. Dank allen, voor jullie lieve reactie! We zijn er nog lang niet maar met vereende krachten… Wie weet. We blijven hopen op een wondertje! Nog een fijne avond, voor straks alvast welterusten en natuurlijk ook alvast een heel mooi en gezellig weekend!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw