Vandaag drie jaar…

Lieve broer,
Vanochtend was ik even in je slaapkamer. Op je platenspeler lag een lp van Supertramp en Roger Hodgson zong uit volle borst:

‘Can you hear what I’m saying
Can you see the parts that I’m playing
Holy Man, Rocker Man, Come on Queenie,
Joker Man, Spider Man, Blue Eyed Meanie’

‘Lekker liedje is dit hè?’ zei ik.
‘Ja’, knikte je. ‘De meeste liedjes van Supertramp zijn goed.’ Je liet me van dezelfde groep ‘Crime of the Century’ horen en keek dromerig naar buiten. Ik zat op de rand van je bed, jij zat op een stoel bij de pick-up. Stereo kon je het niet noemen – het was een platenspelertje maar er kwam geluid uit, dat was het belangrijkste.
Tussen twee liedjes door hoorden we buiten het geluid van een maaimachine. Enkele honden blaften in de verte en vanuit de woning van de buren hoorden we vage geluiden van een hindoestaanse radiozender. Suriname, 1981. We hadden het jaar daarvoor de ‘revolutie’ gehad en, als je de omgeving mocht geloven, gingen we een gouden toekomst tegemoet.

De jaren daarna zijn omgevlogen. Wat is het allemaal snel gegaan hè jongen? We gingen naar Nederland en opeens kon ik niet zomaar je kamer meer inlopen – we woonden te ver bij elkaar uit de buurt. Steeds meer kregen we ons eigen leventje. Als we elkaar zagen was het altijd goed, maar we zagen elkaar eigenlijk veel te weinig. Gelukkig was er nog altijd een telefoon en later de computer. Wat hebben we elkaar veel gemaild! En wat was je handig met computers! Nog steeds als ik een probleem heb met mijn pc denk ik wel eens: ‘Ik zal Walter even bellen, misschien weet hij…’ en dan stop ik met denken. Dan glimlach ik weemoedig en hoor in gedachten je stem. ‘Je kunt me heus bellen’, zeg je lachend. ‘Maar of ik de telefoon opneem is een tweede’. Je bekende galgenhumor. Ik weet het. Die galgenhumor heb je tot het bittere eind gehouden. Toen je geconfronteerd werd met longkanker op je 45ste zei je alleen maar schouderophalend: ‘Shit happens’. Meer niet. Dat is nu bijna drie jaar geleden. Bijna drie jaar heb ik je niet meer gesproken. Bijna drie jaar heb je mama en papa niet gebeld en God weet dat ze het heerlijk zouden vinden je stem even te horen. Ja, de jaren zijn omgevlogen. De telefoon en de computer bieden nu geen soelaas meer. Deze afstand is zo groot maar tegelijk zo klein – het is soms, meer dan daarvoor, alsof je echt bij me bent. Net zoals vanochtend.

Want vanochtend was ik weer even in je slaapkamer. Op je platenspeler lag een lp van Supertramp en Roger Hodgson zong uit volle borst:

‘Can you hear what I’m saying
Can you see the parts that I’m playing
Holy Man, Rocker Man, Come on Queenie,
Joker Man, Spider Man, Blue Eyed Meanie

‘Lekker liedje is dit hè?’ zei ik.
‘Ja’, knikte je. ‘De meeste liedjes van Supertramp zijn goed.’

Ik zat op de rand van je bed en glimlachte weemoedig. Ik volgde je dromerige blik. Toen stond ik op, aaide je over je bolletje en liep naar buiten. Buiten hoorde ik het geluid van een maaimachine en in de verte hoorde ik enkele honden blaffen. Nederland 2015. Het wordt nooit meer wat het was.

———–

We missen je jongen
Elke dag
Nog steeds
En het wordt niet minder
Het wordt meer
En meer
En meer

 

22 gedachten over “Vandaag drie jaar…”

  1. Het wordt nooit minder, de pijn blijft en komt met vlagen. Gelukkig komt er wel steeds meer berusting, aanvaarding. Ook ik denk nog af en toe: dat moet ik toch eens aan Annelies vragen. Maar dat kan ook al 11 jaar niet meer. Ze zijn verweven met heel ons wezen, onze broers en zussen, met wie wij onze jeugd deelden, maar ons te vroeg verlieten. Sterkte en geniet van de warme herinneringen.

  2. Ik heb het moeilijk bij het lezen van je woordjes … Mijn broer (we waren maar met 2 kinderen bij ons thuis) stierf 3 jaar geleden op 11 mei aan een hersentumor. Hij was 45 jaar bijna 46 …,
    Ook ik zag mijn broer te weinig … Wou dat ik de tijd kon terug draaien maar dat gaat niet … Hij is ver weg en toch daar in zijn witte wolken watten huisje is hij heel dicht bij mij

    Verdorie zeg voelt moeilijk nu

  3. Tijd heelt, maar niet alle wonden. Sommige blijven aanvoelen als een trap tegen een zeer scheenbeen. De kleinste herinneringen kunnen de grootste waarde krijgen.

    Het filmpje heeft niet alleen iets nostalgisch, het heeft meer, maar ik kan mijn vinger er niet op liggen. Misschien omdat ik je verdriet zo goed kan begrijpen…

    Leve oom Dirk.

    Sterkte en een knuffel,
    liefs Kakel

  4. Drie jaar is lang…. om het zonder iemand te moeten doen
    Drie jaar is kort….. om met zo’n groot verdriet te leren omgaan
    Ook het filmpje zal wel wat dubbel zijn, een mooie herinnering maar ook pijnlijke herinnering omdat je hem niet met hem kunt delen.

  5. Een gevoel van Heimwee die nooit weggaat noch opgevuld kan worden

    Voor jouw en je ouders heel veel liefs, de beelden stralen liefde en plezier uit, je woorden liefde en gemis xxx

  6. Ach wat een mooi en nostalgisch filmpje … zo mooi dat dit stukje van je overleden broer bewaard is gebleven. Goed van ome Dirk zeg!
    Nee, het wordt nooit meer zoals het was … nu is het 2015. Allemaal ellende in de wereld.
    Maar na het zien van zo’n ‘brother’flimpje zie je pas echt wat er toe doet. Liefde en saamhorigheid. Hou dat vast!

  7. wanneer de Dood met zijn mantel als de nacht zo zwart
    met witte knekelhanden aanklopt
    het ademen van een geliefde stopt
    sterft bij hen die achterblijven ook een stuk van het hart

    Sterkte, Rebelleke!
    Lenjef

  8. Om de een of andere reden kan ik op jouw nieuwste blog geen reactie achterlaten. Het voelt wel een tikkeltje ongepast om het onder dit blog te doen, dus houd ik het hier maar bij.
    Liefs Kakel

  9. Het is zo snel gegaan. Denk wel aan mijn neefje. Mis hem bij familiebijeenkomsten
    Walter een big hug from me.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw