Sorry Scarlet

Het is vandaag precies 6 jaar geleden dat ik mijn mooie kleine Scarlet in puin reed. Nog vaak denk ik aan haar en telkens weer word ik overvallen door spijt en wroeging. Ik deed het niet expres – nee, natuurlijk niet – en altijd als ik een kleine rode Suzuki zie moet ik even slikken.

Scarlet was nog niet zo lang in mijn leven toen ze alweer verdween. In februari kreeg ik haar cadeau van manlief en in september lag ze op de schroothoop. Total loss.

‘Er heeft een engeltje op je schouder gezeten’ riepen veel mensen in die tijd en die wetenschap deed me vaak beven van narigheid. ZO snel kan het dus gaan. Zo godsgruwelijk snel kan het afgelopen zijn. Het is een vreselijke gedachte.

Op vrijdag 21 september 2007 reed ik ’s avonds naar huis en ontdekte dat er een grote wegomlegging was. De bedoeling was dat ik de gele borden met daarop de letter ‘H’ volgde. Dat wilde ik wel. Ik kwam ze alleen niet tegen.

Toen begon de ellende. Voordat ik het wist reed ik op totaal onbekende provinciale weggetjes zonder straatverlichting maar MET tegemoetkomend verkeer.  Op die smalle wegen mag er ook nog eens 100 km gereden worden en ik kon mijn geluk niet op. Wat een nachtmerrie.

Steeds verder raakte ik van huis en ik zag maar geen geel bord met daarop een ‘H’. Ik zag überhaupt geen bord. Op een gegeven moment dacht ik: ‘als dit zo door gaat zet ik de auto aan de kant en bel de politie.’

Ik reed verder en zat voor mijn gevoel al tegen de Duitse grens toen een ambulance me met hoge snelheid passeerde. ‘Als die mij verderop maar niet opwacht’ dacht ik, pessimist met een hoog dramaqueen gehalte.

Nog verder reed ik en ik had er genoeg van. ‘Ik kom nooit thuis vanavond,’ bedacht ik me somber.

Toen zag ik een geel bord! Bij een schaars verlicht kruispunt verderop bleek ik linksaf te moeten slaan. Keurig, zoals het hoort, zette ik mijn richtingaanwijzer aan, ging in het voorsorteervak staan en stak de weg over, linksaf, op weg naar huis.

Het had goed kunnen gaan.
Ik had thuis kunnen komen die avond.
Ik had Scarlet nog steeds kunnen hebben.

Maar het ging niet goed.
Ik kwam niet thuis die avond.
En Scarlet werd later total los weggesleept.

Toen ik de weg overstak was ik zo ontzettend opgelucht omdat ik – eindelijk – een bord zag, dat ik de tegenligger – een zwarte Audi die er met hoge snelheid aankwam – gewoon niet zag. Vraag me niet hoe het kan. Ik had hem niet gezien. Ik zag hem pas toen het te laat was. Toen ik wist dat de klap zou komen dacht ik nog maar één ding: ‘wat er ook gebeurt, blijf denken. Blijf denken. Blijf denken.’ Ook toen de klap kwam, mijn Scarlet als een razende op de weg aan het spinnen was en de airbags ontploften dacht ik alleen maar: ‘Blijf denken. Blijf denken.’ En ik bleef denken.

‘Zolang je denkt, ben je.’

De meneer van de zwarte Audi mankeerde – God zij dank – helemaal niets.
‘Ik ben zelf ambulancemedewerker’ vertelde hij me later. ‘Wat ik soms meemaak en zie is verschrikkelijk. Dit (hierbij maakte hij een weids armgebaar) is maar blik. Het belangrijkste is dat wij er nog zijn.’

De politie kwam. De ambulance kwam. Ik sliep die avond niet thuis. Alle dingen die ik tijdens de rit dacht kwamen uit. En nog vaak denk ik: ‘als ik al deze gedachtes niet had gehad, was het dan ook zo gelopen?

Hoogstwaarschijnlijk wel. Maar ik zal het nooit helemaal zeker weten…….

 

27 gedachten over “Sorry Scarlet”

  1. Borden leiden enorm af, dat is bekend, en toch staan er zo veel.
    Ik durfde al jaren geen auto meer te rijden omdat ik gewoon in slaap val, maar nu durf ik het écht helemaal niet meer!

  2. Nou ja, leuk is anders, maar jij weet er wel weer een goed verhaal van te maken. En dat je dat nog steeds kunt, dank je aan dat befaamde engeltje. Gelukkig maar. Een doodeng avontuur. Met gele borden is iets raars. Soms staan er veel te veel bij elkaar, zodat je absoluut niet weet waar je het eerst moet kijken en waar je aan toe bent. En in geval van een omleiding moet je vaak eeuwen wachten op een dan juist wel felbegeerd geel bord. En meestal rijd je dan op duistere wegen. In zo’n zelfde Suzuki heb ik wel eens tijden rondgereden op zoek naar een bord met een L. Mooi niet. Dan maar die A, dacht ik ten einde raad. Ik kwam heel ergens anders uit, maar van daar uit wist ik wel hoe ik naar huis moest komen. Van A naar Beter, haha!

  3. Jee! Wat eng! Vooral omdat je dat van tevoren allemaal dacht … ik geloof namelijk héél erg in ‘het universum’ en de woorden ’thoughts become things’ dus … voortaan postitief denken! 🙂

  4. Gelukkig een goede afloop, behalve voor je Scarlet. Inderdaad is het maar blik, dat zie je pas goed als ie total loss is. Ik gruw ook van die gele borden en ben ook weleens in verwarring geraakt. Soms vergeet men ze ook weg te halen en rij je nodeloos om.

  5. Een heel heftige ervaring, logisch dat-ie af en toe weer naar buiten “ploft:.
    Ik heb het met een val op de fiets meegemaakt. Iets andere situatie en snelheid natuurlijk. Het hele peloton ging de bocht om, ik ook, maar er lag grind. Iedereen reed er nèt langs, en ik er dwars doorheen. Mijn wielen gleden weg, en ik ook… Ik dacht de hele tijd (het gekke is, in werkelijkheid duurt het hooguit een seconde, maar in je hoofd gaat de tijd vertraagd voorbij) niet op mijn hoofd vallen…niet op mijn hoofd… Ja,ik had een helm op. Maar goed ook, want met een smak knalde ik met mijn kop op ’t asfalt. Ik was ff van de kaart en proefde een metaalsmaak in mijn mond. Mijn helm lag in tweeen….

    Jammer van je Scarlet. Fijn van jou!.

  6. Onwijs spannend verhaal. Ik durf al jaren niet meer de weg op met de auto, maar nu ik ouder begin te worden, denk ik dat ik in de toekomst toch maar weer moet proberen, want anders kom ik later nergens meer.

  7. Oh wat een schrik. Ik denk dat ik heel wat van dit soort narrow escapes heb meegemaakt; keren dat je net niet goed genoeg oplet, dat je net op tijd hard remt, en net op tijd stilstaat.. Altijd goed om te beseffen dat het ook verkeerd had kunnen aflopen. Wat dat een Suzuku Alto? Mooi rood! Maar als jij links afsloeg, kwam jij toch van rechts en had toch voorrang? Tenzij je een voorrangsweg opreed natuurlijk.
    Zulke dingen vergeet je nooit.
    Ik heb het ook eens meegemaakt dat ik in het pikkedonker steeds meer in, naar mijn gevoel, de verkeerde richting reed, geen borden en alleen maar duisternis. Ik kwam uiteindelijk wel thuis die avond.

  8. Grote help, dat is schrikken. En zoiets blijft je inderdaad jaren achtervolgen.
    Dat je die Audi niet aan hebt zien komen begrijp ik overigens volkomen. Soms zie je iemand of iets nu eenmaal helemaal niet. Zelfs als hij/zij/het recht voor je staat. Ik miste gisteravond een van links aankomende auto op een rotonde waar ik al 100.000 X overheen ben gereden. Het kan zomaar.
    En dan was je ook nog een beetje afgeleid omdat je zo blij was eindelijk zo’n bord te zien waar je al die tijd al naar op zoek was.
    Gelukkig kun je treuren om Scarlet. Want dat betekent ook dat je het gelukkig na kunt vertellen.

  9. Wat vreselijk zeg! En wat fijn dat het allemaal zo goed is afgelopen , de meneer heeft/had gelijk het is alleen maar blik!
    Ik vind die borden zo onhandig! Vorige week waren wij in een andere stad (ik ben een trouwe bijrijder) en waren wij ook op zoek naar de gele borden, maar daardoor ben je enorm afgeleidt van wat er om je heen gebeurd!

  10. Foei, dat is een heftig verhaal zeg. En zo zonde he, heb je een fijn wagentje krijg je er een klapper mee. ‘Het is maar blik’ en ‘als je zelf niks hebt valt het wel mee’ zijn dan dooddoeners. En het blijft eeuwig zonde van een auto waar je iets mee had/hebt. Heb je intussen wel een opvolger gevonden of toch nog steeds op de fiets? Trouwens, wel bijzonder dat die borden er niet stonden….

  11. Helaas zelf meegemaakt gelukkig niet met de auto, maar 1 x was ik 16 en de laatste x was ik 40 ene keer met mijn eerste brommer en tweede maal met men retroscooter deze laatste was ook totaal los…..Wat je schrijft is letterlijk een horror trip die je inderdaad niet vergeet, gelukkig was de bestuurder van de audi er begripvol bij ….Het is zoals hij zei blik is vervangbaar iets wat jij niet bent….Zelf denk ik dat je onderbewust iets aanvoelt je kunt er de vinger niet op leggen totdat iets gebeurd of dat je zo’n déjà vu gevoel heb….jammer van scarlet maar gelukkig dat jij er nog bent!

  12. Wat een wijze woorden van die ambulancemedewerker. En ja, het kan maar zo gebeurd zijn. We maken allemaal fouten. Maar helaas kunnen sommige fouten helemaal verkeerd aflopen. Gelukkig is het anders gegaan, maar ik begrijp best dat je met weemoed aan je autootje terugdenkt.

  13. Het voorgevoel, iets gaat er ……..
    Of het daardoor dan ook gebeurt ?
    Maar als het gebeurt, kan het in het ogenblik van het moment, gebeurt zijn.
    Je kan het nog na vertellen, dus dat een ene ogenblik was er nog niet voor je. En laten we hopen nog langen niet.

  14. Een rode roos voor jou en voor Scarlet. Ergens las ik dat rode auto’s minder vaak bij ongelukken betrokken zijn omdat ze meer opvallen. Maar ja, zwarte auto’s zijn weer vaker bij ongelukken betrokken en het was natuurlijk nacht…
    Gelukkig heeft manlief jou nog en kun je ons vertellen over Scarlet.

  15. Onderweg naar…

    al verplaatst men zich met een robuuste Mercedes-Benz
    en gedraag je je in het verkeer
    als een echte dame of heer
    ‘tot deze avond’ werd van velen al vaak de laatste wens

    Lenjef

  16. Oéps….. dat ziet er inderdaad uit alsof je héél veel geluk hebt gehad , je autootje had minder geluk ,dat is jammer maar inderdaad “maar blik”!
    Je bent waarschijnlijk gewoon téveel gefocust geweest op dat bord ,uit pure opluchting dát dat bord er was .
    Ik probeer in zo’n geval zo snel mogelijk een plekje aan de kant te vinden om de routeplanner aan te zetten zodat ik niet ál te ver afdwaal. Maar ja , dat moet wél kunnen natuurlijk .
    Zodra ik op “vreemd terrein” moet rijden heb ik sowieso de routeplanner aan staan ,juist voor dit soort omleidingen.

  17. Hiet was gewoon je lot,….en ja, soms zie je dingen niet,…..maar het blijft wel spijtig hé, ik zou het ook erg vinden de Gizmomobiel af te moeten geven,..gelukkig had je niks en Mister audi ook niet!!

Laat een antwoord achter aan juffiegelukkigonderweg Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw