Over Ljubljana, het OV en meer

Lief dagboek,
Vorige week had ik geen stukje, het kwam er niet van. Deze week heb ik in elk geval wél een stukje en hierin ga ik het hebben over:
1. Hoe ik Ljubljana mis.
2. Hoe ik moe mis.
3. Over zwaaiende mensen.
4. Over het OV.
5. Over het woord Defenestratie.
6. Over politiek asiel.
7. Over m’n mammogram.

Punt 1: Ik heb gewoon heimwee naar Ljubljana dagboek. Wat zou ik graag in Slovenië wonen! ‘Wat let ons?’ zei man toen ik het opperde. ‘De gezondheidszorg is daar niet optimaal’ antwoordde ik. Hypochonder als ik ben zou ik me het liefst permanent omringen met een voltallig medisch team maar is dat niet wat overdreven? En is het eigenlijk niet een beetje zonde om krampachtig te blijven zitten waar je zit alleen maar vanwege de zorg? Als iedereen zo dacht was Amerika nooit ontdekt.

Punt 2: Moe. Het gemis lijkt elke dag groter te worden dagboek. Ik heb gemerkt dat ik soms huil in mijn slaap en ik verlang er ZO naar om moe even te bellen, te horen en te zien, dat het werkelijk fysiek pijn doet. Telkens als ik aan haar denk schiet ik vol en over haar praten lukt niet zonder een flinke huilbui. Het is gek: de eerste weken had ik het idee dat ik me er redelijk goed doorheen sloeg maar de laatste dagen…

Punt 3: Dagboek, het is slaat misschien nergens op om daar überhaupt over na te denken maar toch: waarom zwaaien we naar elkaar als we op het water zijn? Als we dezelfde mensen, naar wie we zo uitbundig zwaaien als we op het water zitten, aan wal zouden tegenkomen zouden we dat beslist niet doen. Is toch raar?

Punt 4: Ik heb in Slovenië veel met het openbaar vervoer gereisd dagboek, en ik was telkens verbijsterd over de tarieven, zo goedkoop (en dat voor zoveel kilometers). Een paar dagen geleden was ik in Amsterdam en moest vanaf het Waterlooplein naar het centraal station – een klein stukje maar net te lang om te lopen, zeker met die warmte. Ik kocht een los kaartje: 3 euro. Tjonge jonge. Hoezo één Europa?

Punt 5: Ik heb er weer een nieuw woord bijgeleerd: Defenestratie. Dat is het gooien van iets of iemand uit het raam. Als je dus een, ik noem maar wat, stukje kauwgum uit het raam gooit, is dat dus feitelijk een gedefenestreerd stukje kauwgum. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor je schoonmoeder – ook zij is gedefenestreerd mocht je ooit… enfin.

Punt 6: Oom H. brulde laatst dat hij erover nadacht om politiek asiel ergens aan te vragen.
‘Waar dacht je dat dan te doen?’ gaapte buuf Annie (zijn vriendin).
‘Misschien wel in Rusland’ gromde oom H. ‘Daar zit ook een gek maar die herken je in elk geval. Het verraderlijke in dit land is dat het pluche bezaaid is met gekken en…’
‘Jajaja, ik weet het’ zuchtte buuf Annie en nam een flinke slok van haar Baileys.
‘Als jullie maar weten’ ging oom H. door, ‘dat er op dit moment een grote oorlog georganiseerd wordt. Met nadruk op georganiseerd’.
‘Jajaja, ik weet het’ zuchtte buuf Annie weer.

Punt 7: Morgen mag ik weer mijn mammogram maken en dit jaar mag ik daarvoor naar Leeuwarden. Vroeger kon ik op de fiets naar het ziekenhuis om de hoek maar in het kader van de totale ontmanteling van de zorg moet ik nu dus naar een ziekenhuis meer dan 20 km. verderop. Nu ik me dit realiseer dagboek: hoezo zou ik in Nederland blijven vanwege de zorg? Ik denk dat het er hier ondertussen hetzelfde aan toe gaat als in de meeste Balkanlanden. Moeten we dan misschien toch eens serieus nadenken over een eventuele emigratie? Nah. Laat maar. Ik kan Harlingen voorlopig toch niet missen.

11 gedachten over “Over Ljubljana, het OV en meer”

  1. Misschien hebben we die zorg minder nodig ergens waar het leven rustiger is?

    En afstanden bestaan er eigenlijk niet meer.

  2. Als puber werd ik tijdens een vakantie met ouders ziek.
    In een ziekenhuis in Ljublijana werd ik opgekalefaterd.

    Waarna ik weer terug naar huis kon gaan.

    Mijn ervaringen in dat ziekenhuis beschrijf ik misschien nog eens in een blog.

    Sterkte met jouw verdriet.

    Opbeurende groet,

  3. Het slijt maar momenten van intens verdriet zullen je nog lang blijven overvallen.
    Oom H. moet wel bedenken dat je hier hebt wat elders niet is ; vrijheid van meningsuiting 🙂

  4. Meer rust, minder zorg nodig, misschien werkt het zo. Heb een blok in de maag bij het lezen over het gemis van je moeder, dat blijft, maar de scherpe randjes worden wat zachter. Na 18 en 17 jaar geleden kan ik nog steeds volschieten als ik aan mam en pap denk…sterkte ? fijn dat ik je weer kon lezen!!

  5. Als lbljana te ver is: Chateau Thierry, klein stadje aan de Marne, een heel groot ziekenhuis, veel dokters en heerlijke ambachtelijke Champagne.

  6. Dank allen, voor jullie reactie! Ik hoop dat jullie een gezellig weekend krijgen en dat het toch een beetje mooi weer blijft (hoewel: niet iedereen zit daarop te wachten natuurlijk, dat snap ik ook wel! 🙂 ).

Laat een antwoord achter aan ms Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw