Over Feestboek & Lou

Goed, just for the fun of it (voor de WAT? zou mijn oma zeggen) weer even een foto hierboven die weinig tot niets met onderstaande tekst te maken zal hebben. Of misschien wel, maar dat weet ik nog niet want ik weet nu nog niet wat ik straks ga tikken.

Een soortgelijk iets heb ik ook met boodschappenlijstjes. Manlief is er ondertussen aan gewend maar toen we net onder één dak woonden zei hij wel eens: ‘moeten we geen boodschappenlijstje maken?’ waarop ik hem dan verbaasd aankeek.
‘Huh? Boodschappenlijstje? Ik weet toch pas wat ik wil kopen als ik het zie??’ waarop hij dan zijn hoofd schudde. Ik bespeurde dan ook altijd een bepaalde vorm van wanhoop op zijn gezicht maar ik kan me vergist hebben. Het gevolg is dan wel weer dat ik een veelvoud heb aan kruiden. Waar een normaal mens 1 potje of zakje laurierblad heeft heb ik er wel 20 omdat ik, eenmaal in de winkel, ernstig begin te twijfelen: had ik dit nu wel in huis of niet? Voor de zekerheid neem ik het product dan maar mee om thuis tot de conclusie te komen dat ik al er al 19 van had.

Hoe dan ook: nu ben ik op een idee gebracht en ga ik het toch even over bovenstaande foto hebben. De foto’s heb ik gisteren gemaakt, toen er een orkaan woedde boven Nederland. Het was spectaculair hier aan zee. Ik was naar buiten gegaan om foto’s te maken maar toen ik voor de derde keer bijna tegen de vlakte gesmeten werd ging ik toch maar weer gauw naar huis. De terugtocht was een bijna surrealistische ervaring omdat tot 2x toe de weg versperd was vanwege een grote boom die op het wegdek lag. Later, toen de storm een beetje was gaan liggen, ging ik weer de stad in en ik aanschouwde een complete ravage. Overal in de hele stad lagen dakpannen en afgebroken (grote) takken. Niet leuk. Toch was het bijzonder om de natuur zo aan het werk te zien één ding kun je wel stellen na dit soort stormen: er is voorlopig weer even flink wat werk aan de winkel voor heel veel mensen. Elk nadeel hep dus se voordeel zullen we maar zeggen.

————

Feestboek
Nu even wat anders. Omdat ik me laatst zo bescheurd heb nadat ik Het Familiediner mocht aanschouwen dacht ik vanochtend: ‘kom, laat me de dag eens met een lach beginnen’ en hop, ik zette weer een andere aflevering op van Het Familiediner. Ook deze uitzending zette me weer behoorlijk aan het denken. Enkele familieleden hadden ruzie gekregen en de ellende was begonnen op Facebook. A zette dingen op Facebook die B in het verkeerde keelgat schoten. Zonder ook maar EEN woord met elkaar te spreken ontvriendde B A en tevens de partner van A en klaar. Dat was het. Ik zal het wel weer niet helemaal goed vertellen vanwege het niveau maar toch, ik heb gebruld van het lachen. Omdat dit tegenwoordig vaker en vaker gebeurt. Ruzie via Facebook. Zonder ook maar énige vorm van communicatie trekken mensen conclusies en ontvrienden ze elkaar. Klaar. Niet Face to Face dingen uitpraten, nee, iemand rücksichtslos de vijandschap verklaren. Hoe onnozel kun je zijn! Maar het aller- allermooiste vind ik nog dat dit Social Media genoemd wordt. Hier kan ik niets Socials aan ontdekken.

Wat me vervolgens deed grinniken was het berichtje over veelpleger K. die enorm geschrokken is vanwege alle commotie die hij veroorzaakt heeft door zijn inbraak in de Russische ambassade. Ik weet het niet hoor, maar wat ik tussen de regels door lees is eigenlijk: ‘als ik geweten had dat dit de Russische ambassade was had ik het pand ernaast wel genomen.’ En laten we wel wezen: dan had er geen haan naar gekraaid.

————

Zo, dit was mijn stukje voor vandaag. Het ging werkelijk helemaal nergens over. Nu ga ik even luisteren naar een van mijn grote helden, Lou Reed. Het was gisteren absoluut geen Perfect Day voor hem. En dat vind ik best wel jammer.

19 gedachten over “Over Feestboek & Lou”

  1. Dat meen je niet, een junk die vals zingt als held?
    Ik vond het niet om aan te horen en mijn eerste lief vond dat het geweldig was, en deed alsof ik niet spoorde toen ik die lp van de velvet ondergrond doormidden brak.

  2. Ik vind je foto’s schitterend! Het ging lekker tekeer ja!
    Lou Reed ken ik niet zo goed, dit nummer ken ik wel maar geen fan.
    En zo had je toch weer een logje volgeschreven 😉

  3. Rebelse Huisvrouw

    @ Appeltje: Held niet in de letterlijke zin natuurlijk. Nee, dat is Superman 😉 Maar ja, zijn Walk on the Wild Side of Sweet Jane, ik heb er eindeloos van genoten!

  4. Ruzies worden tegenwoordig, als ze al worden uitgesproken via social media of Whatsapp. En waar krijg je nou meer ruzie van.. juist, als je elkaar niet aan kunt kijken.

    Love As Always
    Di Mario

  5. Prachtige foto’s en ja natuur heeft een immense kracht!
    Lou Reed te jong en mooie nummers.

    Bij Facebook heb ik voor kort nog twee ontvriend …wil er nog een logje aanbesteden houd nl verband met een reünie 😉 En dat was niet de aangewezen tijd geweest ze de oren te wassen 🙂

  6. Met feestboek ben ik gestopt. Ik kon niet langer tegen die spreuken iedere dag. Lou Reed ken ik alleen van A perfect day, Waiting for my man en Walk on the wild side. Mooie liedjes.

  7. HAHAHA: “Omdat ik me laatst zo bescheurd heb nadat ik Het Familiediner mocht aanschouwen dacht ik vanochtend: ‘kom, laat me de dag eens met een lach beginnen’ en hop, ik zette weer een andere aflevering op van Het Familiediner.”

    Ja, je moet jezelf wel blijven vermaken, en ons daarbij.. 😉

  8. Prachtig hoor die foto’s en het wás best een mooi spektakel die storm als je er zonder ongelukken doorrolt dan hé !
    Ik ken het fenomeen “ontvrienden” gelukkig niet omdat ik geen FB heb, past gewoon niet bij me! Op m’n logjes is ook héus niet iedereen het altijd maar met me eens maar dat mág toch, zolang we elkaar beschaafd “te woord staan” zal ik nooit iemand bannen omdat hij/zij het niet met me eens is!

  9. Het mag dan nergens over gaan, ik heb met een grijnslach zitten lezen. In het Noord’n zullen ze jou wel kennen als DE grote relativiste. Alles wordt met een lach beschreven en zo niet dan is het nog leuk. Heerlijk.

    Overigens: hoe vind jij de mogelijkheden van likes op je blog? En hoe vind je het als mensen niet meer reageren maar in plaats daarvan jou een like geven?
    Op facebook schijnt dat ook te kunnen maar daar doe ik niet aan. Ik ben benieuwd naar je mening. Misschien is ie wel een blogje, of in elk geval een stuk van een blogje, waard.

  10. Leuk om te lezen! En ja, ik ben dus wel van de boodschappenlijstjes omdat ik anders als een kip zonder kop door de winkel heen ren en vervolgens thuis kom en ontdek dat ik de helft toch weer ben vergeten. Feestboek ben ik nooit aan begonnen omdat ik wel klaar was met die vorm van sociale media en dat gegluur bij oude bekenden…

  11. Misschien moet facebook boodschappenlijstjes gaan aanbieden op feestboek, dan heeft faceboek tenminste nog iets van nut, en heeft niemand meer het excuus van onzinnege aankopen.
    Staat iedereen, doen ze toch al, te facebooken in de winkel.
    Is daar helemaal geen doorkomen meer aan, met gevolg dat iedereen naar buiten gaat met een kar vol onzin, alsof je geen boodschappenlijst had 😉
    Is aanstekelijk dat je niet weet wat je gaat tikken, wist ook niet dat ik dit nu allemaal zou gaan tikken.

  12. Ach ja Faceboek……..
    Een achterneefje sprak over zijn moeder, (mijn nicht, die verwoed facebooker is)
    Mijn mama staat in een vleesboek en daar kun je haar likken en met je vingertje doen…(hij steekt zijn duim op)
    (vrij vertaald dus: Mijn mama staat op faceboek en daar kun je haar like-en en een duim-teken aanklikken)
    Toen zijn moeder dit hoorde werd ze rood en zijn vader verslikte zich in een slok koffie. Tja…. Het klonk ook zo……… alsof het de waarheid was……

  13. Ik was ook even naar de rivier gelopen om te kijken en wat foto’s te maken maar het stormde en regende zo dat ik mijn camera daar niet aan gewaagd heb. Het was wel een spectaculair gezicht, inderdaad hier ook veel takken van de bomen gewaaid en bomen omgewaaid. Ja Facebook, een haatliefde verhouding heb ik er mee. Juist door zulke mensen zoals jij ze beschrijft.

  14. Dat Facebook moet je ook niet benutten om echt ruzie te maken met je familie of vrienden. Ook niet om oude koeien uit de sloot te halen. Daarbij, je mag met elkaar van mening of smaak verschillen, om daar nu meteen de contacten voor te verbreken. Dat doe ik zelf pas als mensen echt op de persoon gaan spelen en allerlei dingen roepen die ze vroeger in een 1-op-1 gesprek ook wel eens riepen. In hun drift of woede, maar na vijf minuten al weer spijt. Bij FB is alles meteen opgeslagen en definitief. Niet handig. Maar meestal, gewoon een storm in een glas water…

  15. Lou meldt zich. Toen ik de titel van je blog zag, kreeg ik héél even, één momentje lang een soort steekje. “Whut… over mij?” Nee natuurlijk niet, de gedachte alleen al, tsssss 🙂 Oh en ondanks alles blijf ik gek op facebook. Het is zo’n prachtige, grote berg ellende, heeeeerlijk.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw