Minuutje voor Elie

Gisteren was het precies vijf jaar geleden dat Elie op een avond naar bed ging, zijn ogen dichtdeed, het laken waar hij onder lag (het was een broeierige zomerse nacht en een dekbed was niet nodig) wat omhoog trok en heerlijk ging slapen.

Niemand, hijzelf in het minst, had kunnen vermoeden dat hij zijn ogen nooit meer open zou doen. Waarom zouden ze? Elie was nog maar 23 jaar en er was geen enkele reden om aan te nemen dat hij die bewuste nacht zijn ogen voor altijd zou sluiten.

Toch is dat precies wat er gebeurde. Elie ging naar bed, trok het laken een beetje omhoog, sloot zijn ogen en deed ze nooit meer open. Zijn studie- en huisgenoten met wie hij een appartement deelde bonkten de volgende ochtend op de deur. ‘Elie, wakker worden, ons college begint zo!’ riepen ze. Een van de huisgenoten piepte om het hoekje en grijnsde. ‘Hij ligt diep te slapen!’ lachte hij naar huisgenoot nummer twee die achter hem stond te grinniken. Samen besloten ze hem lekker te laten slapen en gingen de deur uit.

Toen ze ’s avonds thuiskwamen en Elie nog altijd in dezelfde houding in bed aantroffen was hun schrik onmetelijk groot. Heel groot. En het schuldgevoel dat in de maanden daarop volgde ook hoewel de omgeving hen duidelijk maakte dat er niets was wat ze hadden kunnen doen.

‘Ik wou ’s ochtends zelfs nog water over hem heen gooien’ verklaarde een van zijn huisgenoten later bedrukt. ‘Hij sliep zo diep toen ik om het hoekje van de slaapkamerdeur keek – ik dacht: ‘even een geintje met hem uithalen. Achteraf vind ik het erg dat ik het niet gedaan heb. Misschien had ik toen nog wel wat voor hem kunnen doen…’

Elie was een Parijzenaar en een groot fan van Paris Saint Germain, dé voetbalclub van Parijs.
Op de website van PSG besteedde de club aandacht aan Elie en toen Paris Saint Germain kort na zijn overlijden een belangrijke wedstrijd moest spelen werd er zelfs een minuut stilte voor hem gehouden (voor zover dat lukte in een overvol stadion met duizenden uitgelaten supporters!).

Elie was de volle neef van dochterlief, zoon van ex-schoonzusje en nog maar 23 jaar oud.

In de bloei van zijn leven vertrok hij. Zomaar. Hij ging op een avond naar bed, deed zijn ogen dicht, trok het laken wat omhoog en deed nooit meer zijn ogen open.
En we vragen ons nog steeds wel eens af: hoe heeft dit zo kunnen gebeuren? Hoe kan het dat je op een avond naar bed gaat in de veronderstelling dat er een heel leven voor je ligt en je de kans niet krijgt dat leven gewoon verder te leven, af te maken? Hoe kan het dat het hart er plotseling mee stopt, als je nog maar 23 jaar oud bent? Wat is de zin van dit alles, als dit zomaar mag en kan gebeuren?

Het antwoord zullen we nooit krijgen.  En omdat het zinloos is er verder ons hoofd over te breken zoeken we er ook niet meer naar. Wat we wel elk jaar trouw doen, alle familieleden en vrienden over de hele wereld, is 1 minuut stilte houden voor Elie. En op de een of andere gekke manier geeft dat toch een beetje troost.

21 gedachten over “Minuutje voor Elie”

  1. Ja, die herhaling trof mij ook enorm. Dat geeft een extra lading aan het geheel. Hoe tragisch, dit. En inderdaad, je gaat je van alles afvragen over de zin van het leven. Je wordt je ook weer eens pijnlijk bewust van het feit dat je het stukje tussen geboorte en dood zo optimaal mogelijk (zou) moet(en) (be)leven.

  2. Dit verhaal doet mij aan Marc denken……. 19 jaar oud. Gaat op een zaterdagavond stappen met zijn vrienden maar is hier nooit aan toe gekomen. Toen hij met enkele vrienden een andere maat op ging halen kreeg hij daar in huis een plotselinge hartstilstand…. 19 jaar oud….. Daar denk je niet aan op die leeftijd. Blijkt het een erfelijke afwijking te zijn waarvan meerdere mannen in zijn vaders familie drager van zijn. De schrik zit er dan ook goed in in die familie.
    Marc was een kennis van ons, die mijn man wel eens hielp op het bedrijf. Het liedje Relax van Mika werd gedraaid op zijn begrafenis…… Het was de laatste CD die hij gekocht had. Telkens als wij dat liedje horen is Marc in onze gedachten.
    De Boerin zonder naam

    1. Rebelse Huisvrouw

      @Boerin Zonder Naam: als je 19 bent heb je nog 60 jaar te gaan. Je zit dan pas op een kwart van je leven. Voor ouders die op die manier afscheid van hun kind moeten nemen is het bijna onverteerbaar. Voortaan zal ik ook even aan Marc denken als ik Relax hoor.

  3. Ook mijn familie heeft zijn eigen Elie. Danny kwam van jongs af aan bij ons over de vloer. Van vriend van mijn oudste zoon werd hij al snel huisvriend. Op een dag gingen ze samen naar een festival bij ons in het Leidschendamse. Danny was erg onrustig en vertelde mijn zoon dat hij even naar zijn auto ging. Toen mijn zoon eindelijk weer contact kreeg met de telefoon van zijn vriend, was dat met een verpleegkundige in het plaatselijke ziekenhuis. Danny was op het stuur van zijn auto, stilstaand op een zebrapad, overleden…

    1. Rebelse Huisvrouw

      @ Theo: het is wat Plato hier ook zegt: we weten niet en zullen nooit weten. We zullen moeten accepteren dat ook dit in het leven kan gebeuren maar het blijft onbegrijpelijk.

  4. Ontroerend mooi geschreven, Rebelse. Dat minuutje is wat langer geworden en terecht. We weten niet en zullen nooit weten. Er zit niet veel anders op dan ook dit merkwaardige wonder van het leven te accepteren.

  5. Ik mag er niet aan denken dat Chattheo morgen niet meer wakker wordt,……dan word je overspoeld door zo’n imens verdriet,….mijn zus heeft haar dochter verloren en zij is nu ook op het punt dat ze de mooie momenten koestert,…en dan luister ik met mijn mond op,……jullie gaan er ook op zo’n mooie manier mee om,…….respect!

  6. Ik heb een maand geleden een collega verloren. 27 jaar, 2 jaar aan ’t werk. Voelde zich donderdag niet goed, ging naar de dokter, die een bloedonderzoek heeft voorgesteld. Hij is waarschijnlijk in de namiddag in bed gekropen en zaterdagochtend dood aangetroffen door zijn vader. Die zaterdagavond zou hij zijn vriendin voorstellen aan zijn ouders.
    Het virus dat in hem huisde heeft hem waarschijnlijk donderdagnacht het leven gekost.
    Het is altijd een schok wanneer iemand aan ’t begin van zijn leven zo wordt weggemaaid

    1. Rebelse Huisvrouw

      @Fruitberg: en daar sta je dan als vader op zaterdagochtend… Wat een hel. Wat een vreselijke hel. Het zou niet moeten mogen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw