Vrijdagochtend 05.15 uur. Mina was een beetje moe. Elke ochtend zo vroeg al wakker en direct achter de computer zitten om te kijken of Lola nog wat bijzonders had uitgevoerd op social media brak haar een beetje op. Nu zat ze op de stoel bij de psychiater en loeide:
‘U moest eens weten wat ze mij heeft aangedaan. Hoe ze me verraden heeft. Hoe haar hele familie me verraden heeft. Het is meer dan schandelijk. Er bestaan geen woorden voor het leed dat die mensen me berokkend hebben’.
‘U ziet u zelf als slachtoffer’ concludeerde dokter Hartman.
‘Ik bén slachtoffer’ gilde Mina. Dikke tranen liepen nu over haar wangen en lieten een diep spoor na in de slordig aangebrachte pancake.
‘Slachtoffer van Lola’ zei dokter Hartman. Hij had de vingertoppen van beide handen tegen elkaar aangedrukt en keek Mina peinzend aan.
‘Ja’ loeide Mina. ‘Van Lola én van haar moeder’.
‘Aha. Slachtoffer van Lola én van haar moeder’ herhaalde dokter Hartman.
Mina knikte en propte de tweede Camembert in haar mond. ‘U vindt het toch niet erg dat ik even wat snoep?’ bralde ze met volle mond.
‘Ga je gang’. Dokter Hartman wendde zijn blik af van dit gruwelijke tafereel.
‘Kun je me uitleggen wat die twee vrouwen je aangedaan hebben?’ vroeg hij toen het gesmak van Mina verstomde.
Mina begon te schuimbekken. ‘Die ouwe tang heeft me verraden!’ krijste ze. ‘Dat leugenachtige secreet – ik wens haar…’
De rest van haar woorden waren onverstaanbaar en dokter Hartman keek op de klok. ‘Waar heb ik dit in Godsnaam aan te danken?’ vroeg hij zich af terwijl hij een blik op Mina wierp. Hij zag een vette, volgezogen larf die zich voedde met de narigheid van een ander, zich daarbij wentelend in andermans verdriet en het tegelijkertijd presteerde om zich slachtoffer te voelen. Sommige mensen waren werkelijk heel ver heen.
Wordt vervolgd