© RH

Lief Dagboek – Het Gesprek

Vrijdag 14-10
Lief dagboek,
Terwijl ik dit schrijf zit ik in de Ardennen. We zijn vanochtend vroeg vertrokken en reden in één ruk door naar het heerlijke pleintje in Durbuy waar moeder en ik gesmuld hebben van een crêpe en een paar glazen glühwein. De mannen namen een biertje.

Ik moet trouwens niet vergeten te vermelden dat gisteren Onze Lieve Heer overleden is. Dat idee kreeg – en krijg – ik althans telkens als ik even naar de tv kijk en de schreeuwende, gillende, krijsende en huilende mensenmassa zie in Thailand. ‘Wat doet indoctrinatie toch veel’ dacht ik dagboek – het is werkelijk beangstigend. Want laten we wel wezen: ging deze Thaise koning niet, net als de gemiddelde gewone sterveling, elke dag naar de wc? Trok hij niet, net als de gemiddelde gewone sterveling, elke dag zijn sokken uit waarbij hij af en toe eens aan ze rook en dacht: ‘Hmmmm, moeder de vrouw moet de volgende keer toch maar weer katoenen sokken kopen?’

21.30 uur. NIEMAND wist iets van de Belastingcompensatie van de koning hoorde ik net op tv. Hoe bijzonder is dat, lief dagboek? Als ik ook maar één euro te weinig zou betalen slaat de belastingdienst op tilt maar in dit geval valt een doodse stilte ons ten deel.
Ik keek zojuist naar onze minister-president die – hij had bijna de hand op zijn hart als wilde hij een eed afleggen – bij hoog en laag beweerde dat hij van NIETS wist, net zomin als de koning en zijn moeder.
Om eerlijk te zijn, dagboek, moest ik een beetje glimlachen toen ik hem daar zo zag staan. Laten we wel wezen: van iemand die zijn kiezers duizend euro belooft kun je tenslotte van alles verwachten.

Zondag 16-10
Het was vandaag een prachtige dag dagboek – de natuur hier in de Ardennen is werkelijk schitterend. Hoge bergen, diepe dalen – af en toe hield ik mijn ogen dicht maar volgens Man had ik eigenlijk permanent oogkleppen op moeten hebben. Hij merkte natuurlijk dat ik regelmatig een schreeuw inhield bij het aanschouwen van de peilloze dieptes naast me. ‘Laten we in Hemelsnaam niet vergeten die (de oogkleppen) een volgende keer mee te nemen’ bromde hij terwijl hij me medelijdend bekeek.
Wat ik wel een beetje jammer vind is dat er in dat hele gebied zo weinig gezellige cafés zijn. Af en toe kwam je iets tegen wat ervoor door moest gaan maar op een ongezellige ruimte met een Tl-balk aan het plafond zit ik niet bepaald te wachten.

Dinsdag 18-10
Ons laatste dagje Ardennen. Op het terras in Durbuy hebben we nog wat gedronken – daar was het wél gezellig maar daar betaalde je dan ook meteen de volle mep voor. Een simpel biertje van 7,50 euro was daar heel normaal, net zoals kaaskroketjes van 15 euro. De hele maatschappij lijkt volkomen ontwricht en ontregeld op de een of andere manier. Het is triest.

Woensdag 19-10
Naar huis. In de auto kregen we het over de tekst van een Nederlands liedje dat pa nog van vroeger kende. Het ging om het liedje ‘Afscheid van een marinier’. Toen we thuiskwamen pakte ik eerst de bagage uit en gooide de spullen in de wasmachine en nu, enkele uren later, heb ik de tekst eens opgezocht. Hier en daar was ik werkelijk wat geschokt dagboek. We praten regelmatig over de gewelddadige teksten van sommige huidige liedjes maar begin vorige eeuw konden ze er ook wat van. Wat denk je bijvoorbeeld van:

‘Want als een ander met je wil gaan lopen
Moet je hem geen flauwigheid verkopen
Want kom ‘k terug en hoor ik daar wat van
Ik kijk je met mijn zolen nog niet an
Dan sla ik jou en hem finaal in drieë
Geen donder kan me dan meer schelen zie je
Pas op Marie, dan maak ik je een lijk
Dan ben je naar de maan en ik heb groot gelijk’

En ik maar denken dat het vroeger heel anders was.

Donderdag 20-10
Terwijl ik de tekst van gisteren overlees realiseer ik me dat de was nog in de wasmachine zit. Lekker dan. Nu, eerst maar even dit afmaken voordat ik dat ook weer vergeet. Ik moest namelijk nog vertellen dat ik laatst een sollicitatiegesprek had. Het hele gesprek was leuk en ging goed, totdat aan me gevraagd werd wat ik van hun website vond. (De website van het bedrijf dus). Ze zullen dit gevraagd hebben omdat ik vertelde dat ik ook een beetje kan webdesignen. Wat me bezielde zal ik me tot in lengte der dagen af blijven vragen maar ik hoorde mezelf tot mijn grote afgrijzen antwoorden: ‘Niet onaardig maar ik zou de website waarschijnlijk mooier gemaakt hebben. Het oog wil namelijk ook wat’.
Lief dagboek: dit kan toch niet? Was het nervositeit? Had ik een black-out? Een lichte beroerte? Wat het ook was: telkens als ik aan het moment terugdenk word ik overvallen door een gevoel van grote en plaatsvervangende schaamte en op de een of andere manier dagboek, weet ik zeker, heel zeker, dat ik de baan niet krijg…

10 gedachten over “Lief Dagboek – Het Gesprek”

  1. Onze lieve Heer is volgens mij reeds lang geleden overleden maar dit terzijde.
    Het is inderdaad één groot toneelstuk hoe die mensen daar de dood van hun Koning omgaan, Gespeelde emoties , bbrr… ik hou er niet van!

  2. Of je krijgt de baan juist wel, het zou me niet verbazen.
    Mag je gelijk aan de bak met het webdesign ;-))

    Heerlijk zo naar de Ardennen, fijn dat het ondanks
    alles genieten was en vroeger tsja..ik klink nu al te
    vaak als, wat moeten onze kinderen straks denken?

  3. Ach, voor eerlijkheid valt toch ook wat te zeggen. Weet je gelijk dat ze wel tegen een stootje kunnen als ze je aannemen.
    Jammer van die TL buizen.
    Tja, dat oog weer hé;-D

  4. Jouw gewaagde maar eerlijke uitspraak wordt misschien wel heel erg gewaardeerd kan niet anders of je wordt uitgenodigd voor een tweede gesprek 😉
    Portie kaaskroketjes voor € 15,00 je meent het! Wat een dieven!
    Waren ze vroeger qua tekst schrijven toch niet zo ‘integer’ als we dachten 😉

  5. Sinds het vijgenblad

    onze klederdracht
    en eetgewoontes
    veranderen voortdurend op elk gebied

    zelfs de taal
    in een kathedraal

    maar hoe
    godvruchtig
    we ook bidden de mens verandert niet

    Ik vrees dat het ‘rustige huisvrouw leven’ voltooid verleden tijd is, Rebelleke. 🙂
    Lenjef

  6. Dan heb je het Oude Testament waarschijnlijk nooit goed gelezen. Als er ergens moord en doodslag voorkomt, is het daarin.
    Ik geloof er geen reet van dat onze MP van niets wist. En WA en zijn moeder ook niet. Ze denken echt dat het volk dom geboren is en niets heeft bijgeleerd.
    Wat een onwijs mooie foto!

Laat een antwoord achter aan Desire Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw