Julia – Het Gameboykind

Deel 3 en wat vooraf ging: Julia – Sjuul voor intimi – is een gescheiden vrouw wiens leven soms wat rommelig verloopt. Daarnaast onderhoudt ze een moeizame vriendschap met Jessica, heeft 2 pubers in huis, hikt tegen een midlifecrisis aan en probeert het hoofd koel te houden op haar werk hoewel haar cheffin Wolmoed het haar soms erg moeilijk maakt terwijl … enfin, lees hier het vervolg!

De rest van het weekend verliep rustig. Zaterdagavond ging Julia vroeg naar bed en toen ze zondag opstond voelde ze zich als herboren. In de loop van de dag kwamen de kinderen thuis. ‘Nog uitgegaan gisteren?’ informeerde ze. Sanne zag wat moe. ‘Ja, even naar Eigentijds’, mompelde ze. ‘Maar we maakten het niet zo laat.’ Daarmee bedoelde ze een uur of vier in de ochtend wist Julia.

‘En jij Mark?’ vroeg ze. Mark had zich direct gestort op een of ander spelletje dat hij op de computer speelde en hoorde haar niet eens.

Ze moest opeens denken aan een opmerking van Jessica toen de kinderen een stuk kleiner waren. ‘Die van mij mogen beslist niet op de Gameboy spelen’ zei Jessica op een dag. Op Julia’s vragende blik verduidelijkte ze: ‘Ik wil geen Gameboykind’. Ze had daarbij een meewarige blik op Mark geworpen die juist fanatiek met z’n speeltje in de weer was. Jessica snoof en keek alsof een Gameboykind meervoudig gehandicapt was en op de een of andere manier had Julia zich opeens een ontaarde moeder gevoeld.

Julia was blij toen het maandag was. ‘Zo’n blanco week die voor je ligt voelt elke keer weer als een nieuw begin’, dacht ze opgewekt. Na haar eerste smoothie ging ze direct aan de slag. Eerst ging ze stofzuigen. Toen 7 wasjes opvouwen. Op het bed in de logeerkamer lag een berg waar menig bergbeklimmer zich niet aan gewaagd zou hebben. In het sorteren van de was ging ongelooflijk veel tijd zitten. ‘Gelukkig dat de kleding van Tom er niet meer bij zit’, dacht Julia. ‘Anders was ik nog veel langer bezig’. Haar gedachten dwaalden terug naar Tom. Tom, de man met wie ze 13 jaar getrouwd was, de vader van haar kinderen. Lieve, goeiige Tom. ‘Prima vent, alleen jammer dat hij zo snel kwaad werd’, dacht Julia. Nu kon ze er – met moeite weliswaar – een beetje om glimlachen, maar toen stond het huilen haar nader dan het lachen. ‘En het ging vaak om de onbenulligste dingen’, herinnerde Julia zich. De druppel die de emmer deed overlopen was de avond dat ze samen in de auto op de Afsluitdijk zaten. Julia belde haar moeder op om te zeggen dat ze de volgende dag iets later op bezoek zou komen toen Tom zich met het gesprek ging bemoeien. ‘Ik bel je later terug mam’, had Julia gezegd. ‘Tom zit er nu zo doorheen te tetteren – een fatsoenlijk gesprek voeren is onmogelijk’.

Tom zette subiet de auto aan de kant en gooide Julia eruit. Woest was hij. ‘Zo laat ik me niet door jou behandelen, loeder’, brulde hij. ‘Wie denk je wel niet dat je bent?’
Vol gas stoof hij weg en daar stond ze. Ze hem in elk geval nog wel te grazen genomen – kort daarna stopte een auto met een vage kennis die haar een lift gaf en ze verkneukelde zich enorm toen ze op de vluchtstrook Tom in z’n achteruit terug zag rijden. Toen hij uiteindelijk thuiskwam zag hij grauw van ongerustheid en was Julia bezig haar koffers te pakken. Zijn verontschuldigingen wimpelde ze glimlachend weg. ‘We zijn klaar Tom, jij en ik. In dit soort hysterische acties heb ik geen zin. Ga maar lekker voor de buis hangen, van mij heb je geen last meer.’
Tot op de dag van vandaag had ze geen spijt.

Nadat ze alle wasjes en nog meer huishoudelijke ellende achter de rug had was Julia’s goede humeur aardig geslonken. ‘Toch maar even een glaasje witte wijn’, mompelde ze. ‘Dat zal me goed doen.’ Nauwelijks zat ze aan de keukentafel of de telefoon ging. Het was een of ander energiebedrijf. ‘Goedendag. We willen het graag even met u hebben over groene energie. Schikt het u?’
Julia zuchtte. Hier had ze echt geen zin in. ‘Kunt u me vannacht om een uur of drie bellen?’ vroeg ze. ‘Nu komt het me niet zo goed uit.’
Er viel een diepe stilte. ‘Dat zal niet gaan mevrouw’, stamelde de callcenter medewerker uiteindelijk. ‘Dat is dan namelijk mijn eigen tijd.’
‘Nou? En?’ snauwde Julia. ‘U belt mij nu toch ook in mijn eigen tijd?’ Ze kwakte de hoorn erop en ging verder met haar witte wijn. Met haar humeur ging het ineens een stuk beter.
Wordt vervolgd

12 gedachten over “Julia – Het Gameboykind”

  1. Je kan mákkelijk een roman schrijven over Julia. Het voordeel is dat ik ‘m dan achter elkaar kan uitlezen 😉
    Geweldig tip van Julia om ’s nachts om drie uur terug te laten bellen. Ga ik voortaan ook zeggen!
    Liefs Kakel

  2. Hahahaha, die is goed, die moet ik onthouden. Ik zeg meestal dat de lijn slecht is en dat ik ze wel even terug zal bellen. Op een of andere manier is dat ook niet mogelijk.

    Love As Always
    Di Mario

  3. Wat is dat met mannen dat *beslist niet iedere man*ze zodra een vrouw aan de telefoon is ,ze zich of in het gesprek mengen of vragen gaan stellen ? *Herkenbaar dus*

    Haha lucht af en toe op frustratie af laten als een vraag dom beantwoord wordt 😉

  4. weer prachtig mooi geschreven.
    En ik vind die call centers ook heel storend , we overvallen je op de onmogelijkste momenten , dikwijls als we aan tafel zitten

  5. Leuk! Ben zo’n fan van je schrijfstijl. Misschien kunnen we jouw Julia ooit eens mijn Inez laten ontmoeten of zo… Ze is alleen nogal druk op het moment geloof ik. Heb al een tijdje niets van haar vernomen.
    Ik was ook een Gameboy moeder pur sang!
    Shoot me;-))

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw