Julia aan het Werk

Deel 4 en wat vooraf ging: Julia – Sjuul voor intimi – is een gescheiden vrouw wiens leven soms wat rommelig verloopt. Daarnaast onderhoudt ze een moeizame vriendschap met Jessica, heeft 2 pubers in huis, hikt tegen een midlifecrisis aan en probeert het hoofd koel te houden op haar werk hoewel haar cheffin Wolmoed het haar soms erg moeilijk maakt terwijl … enfin, lees hier het vervolg!

Toen Julia dinsdag weer naar het werk moest had ze niet veel puf. ‘Ik hoop dat Wolmoed me vandaag niet al teveel op m’n nek zit’, dacht ze somber terwijl ze via de Singel naar het station fietste. ‘Ik vind het erg lastig om voor de lieve vrede altijd maar m’n mond te moeten houden’.

Wolmoed was Julia ’s cheffin en tevens grootste plaaggeest. Bij Wolmoed was de tand des tijds extreem gewelddadig en hongerig te werk gegaan en de diepe groeven en harde lijnen duidden tevens op een alcoholisch verleden.Aan alles voelde Julia dat Wolmoed haar eigenlijk haatte. ‘En dat allemaal vanwege Tom’, dacht Julia. ‘Dat allemaal omdat Wolmoed Tom eigenlijk wou hebben en ik hem voor haar neus wegkaapte’.

Het was begonnen toen Julia als mooie jonge uitzendkracht bij het bedrijf was komen werken en een relatie met Tom kreeg. Wolmoed kon wel janken toen ze dit ontdekte. Ze had al haar pijlen op Tom gericht – was zelfs huilend zijn hotelkamer ingeslopen tijdens een weekje brainstormen en had jankend verteld hoe ongelukkig ze was in haar huwelijk – maar het enige resultaat was dat Tom rilde als hij aan Wolmoed dacht. ‘Die meid is knettergek’ lachte hij altijd als Julia weer eens over Wolmoed klaagde. ‘Maak je toch niet zo druk om dat mens. Natuurlijk heeft ze een hekel aan je! Natuurlijk zal ze je op elke mogelijke manier pesten en dwarsbomen! Je bent jong, mooi en je hebt mij – je bent zelf een vrouw, je weet toch hoe gemeen jullie kunnen zijn?’

Tom had gemakkelijk praten vond Julia. Het moeilijkste vond ze, dat ze de pesterijen van Wolmoed niet kon bewijzen. Het ging zo gluiperig, zo sneaky – hardmaken kon ze het niet. Ze had wel eens overwogen om naar personeelszaken te gaan om haar beklag te doen maar toen ze ontdekte dat Wolmoed ondertussen aangepapt had met de personeelsfunctionaris liet ze dat idee los. ‘Ik zal Wolmoed gewoon zoveel mogelijk negeren en me niets van haar aantrekken’, besloot Julia terwijl ze stevig doortrapte. Ze keek op haar horloge. Opschieten. De trein naar Leeuwarden zou zo arriveren.

Het ging goed. Julia kwam op tijd op haar werk. Op haar opgewekte ‘Goedemorgen’ reageerde Wolmoed niet. Ze deed alsof ze ingespannen naar haar scherm tuurde en druk bezig was. Julia haalde koffie voor zichzelf en bekeek de map met aantekeningen die Wolmoed op haar bureau had neergelegd. Wolmoed had er een briefje bijgedaan. ‘Klacht, nakijken.’ Tussen haakjes had ze erbij gezet: ‘Hoelang werk je hier nou eigenlijk? Weet je nou nog niet hoe het moet?’ Julia zuchtte. Het zou weer een fijne dag worden.

————

Toen Jessica haar tegen het middaguur op kantoor belde had ze niet veel tijd. ‘Ik hou je niet lang op’, kirde Jessica. ‘Ik wou je even vertellen dat ik volgende week een champagnebrunch heb en op je reken.’ O God. Ook dat nog. Jessica met haar champagnebrunches en vriendinnen. De gesprekken gingen nergens over – het was één grote opschepperij en Julia hoorde het telkens weer aan met plaatsvervangende schaamte.

‘Sjuul?’ hoorde ze aan de andere kant van de lijn. ‘Ben je daar nog? De catering wordt verzorgd door…’
Julia luisterde maar half. Ze moest opeens denken aan de komische serie ‘Schone Schijn’.
‘Je bent mrs. Bucket geworden!’ flapte ze uit. Ze schrok er zelf van, dat ze het zei.
‘He? Wat?’ zei Jessica niet begrijpend.’
‘Je bent een mrs. Bucket geworden’ herhaalde Julia met bonkend hart.
‘Ik begrijp niet wat je bedoelt’ zei Jessica ijzig.
‘Ik denk wel dat je me begrijpt’ antwoordde Julia, ‘maar ik moet nu gaan’. Ze kwakte de hoorn op de haak en keek naar Wolmoed die opeens voor haar bureau stond.
‘Als je het niet te druk hebt wil je dan even meelopen?’ vroeg Wolmoed. Het cynisme droop er vanaf. ‘We moeten praten.’
Wordt vervolgd

15 gedachten over “Julia aan het Werk”

  1. Ik ken ook zo’n schone-schijn-type. Ze gaat altijd koffie drinken bij “de vrouw van de huisarts.” ‘Heeft dat mens ook een voornaam?’ vroeg ik een keer. Ze begreep mijn vraag niet.
    Als ik Julia was zou ik die Wolmoed eens flink op de kast jagen. Grrrr. Ik kijk uit naar je vervolg…
    Liefs Kakel

  2. Arme cheffin, om zo ongelukkig te moeten zijn dat je anderen het leven zuur moet maken om jezelf iets beter te voelen. Zielig.
    (Wordt het een Scroodge à la Rebelse?)

  3. Met geschilderde lach

    op de werkvloer wordt vaak een toneel opgevoerd
    van de eerste tot laatste dag
    drama’s vertolkt met een lach
    zelden wordt de hoofdrolspeler de mond gesnoerd

    Lenjef 🙂

  4. Tjonge Rebelse, dit is exact wat Maria onlangs is overkomen. Die heeft zo’n Wolmoed als leidinggevende. Ze heeft haar net zolang lopen testen en treiteren dat Maria nu in de ziektewet zit en bij een psycholoog loopt. En sinds Maria ziek is zijn er nog twee collega’s aan de beurt gekomen. Je vraagt je af hoe lang iemand daar straffeloos mee kan omgaan. Kortom: levensecht beschreven en ook die vriendinnen die lijken op Mrs boekééé herken ik hier en daar wel. In Hasselt noemen ze dat chichi dames (dames die het qua levensstijl en look voor het oog graag breed laten hangen).

    Pracht (vervolg) stuk

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw