Het Stofnest

Stilzwijgend liepen ze over de Voorstraat, de man en de vrouw. Ze keken beiden stuurs voor zich uit en dat was jammer want het was een prachtige dag. Bij Wally’s stopten ze. De vrouw liet zich zakken op een van de houten bankjes voor de deur. ‘Eerst een kopje koffie’, verzuchtte ze. ‘Daar ben ik wel even aan toe’.

‘En dan, wat wil je hierna doen?’ vroeg de man. Hij klonk een beetje angstig. ‘En dan naar huis’, antwoordde de vrouw. Ze knikte goedkeurend toen haar bestelling voor haar neus neergezet werd en roerde bedachtzaam haar suikerklontje door de koffie. De man verroerde zich nauwelijks. Hij had een biertje genomen en staarde naar de blauwe lucht. ‘Mooi weer’, mompelde hij. ‘Ja’, zei ze. ‘Maar dat windje veroorzaakt wel veel stof.’
De man slikte. Hij merkte dat ze boos was. De hele rit vanaf Leeuwarden naar huis had ze stilzwijgend naast hem in de auto gezeten.
‘We gaan een buffetkast kopen’, had de vrouw die ochtend gezegd maar het werd haar al gauw duidelijk dat hij dat niet zag zitten. Bij elke buffetkast die ze mooi vond had hij vertwijfeld geroepen: ‘Ja, mooi hoor, maar denk eens aan al dat stof dat zich daarop zal gaan nestelen.’
De vrouw werd er moe van. ‘Hou eens op over dat stof’, beet ze hem bij de vijfde buffetkast toe. ‘Alsof jij al dat stof afneemt zeg.’
‘Ik wil je alleen maar helpen’, had hij hulpeloos gezegd maar ze geloofde hem niet.

‘Helpen’, snoof ze schamper terwijl ze aan zijn opmerking terugdacht.
‘Ja, helpen’, zei hij. ‘Het is toch onpraktisch, zo’n ding?’
De vrouw wierp hem een venijnige blik toe. ‘Altijd maak jij bezwaar tegen de dingen die ik opper’, zei ze opeens. ‘Of het nu gaat om een nieuwe bloempot of een rolgordijn: je kijkt direct bedenkelijk. Nooit eens vrolijk.‘
De man keek hulpeloos. ‘Maar lieverd’, zei hij, ‘ik denk gewoon mee, dat is toch niet zo erg? Ik bekijk vooral de praktische kant. Dat is kennelijk een mannending.’
‘Zo. Een mannending.’ Ze knikte. Ze dronk haar laatste slokje koffie op en zette het kopje met een klap neer. ‘Ziezo’, zei ze. ‘Zullen we? We gaan aan de slag.’

‘Aan de slag?’ vroeg de man verbaasd.
‘Ja. We hebben nog heel wat te doen. Ik begrijp opeens wat je bedoelt met praktisch en meedenken. Kom, drink je glas leeg, we gaan beginnen.’
Behoedzaam dronk de man zijn glas leeg. ‘Wat is precies de bedoeling?’ wou hij weten toen hij afgerekend had. ‘Waar gaan we nu mee beginnen?’

‘We gaan beginnen met de ontmanteling van ons huis’, zei ze. Ze klemde haar lippen grimmig op elkaar. ‘Alles waar eventueel stof op kan komen gaan we verwijderen. Tafels, boekenkasten, alles. Maar’, en hierbij hield ze even stil, ‘maar we gaan beginnen bij de grootste stofvanger die ons huis kent: jouw modeltreintjes.’

Mistroostig sjokte de man naast haar voort. De vrouw zette er stevig de pas in. Om haar mond speelde een vilein lachje.
‘Vind je het zelf nou geen uitstekend idee?’ vroeg ze nog even.
‘Tja’, zuchtte de man. Hij zuchtte en zette langzaam het ene been voor het andere.
‘Nou?’ drong de vrouw aan.
‘Tja’, zei de man weer. Meer niet. Zijn schouders, die toch al niet te hoog zaten, zakten nog een paar centimeter en hij herhaalde zachtjes, onhoorbaar fluisterend terwijl de moed hem definitief in de schoenen zonk: ‘Tja’.

 

30 gedachten over “Het Stofnest”

  1. Als man mag je een woord hebben, zelfs het laatste woord. Als het je maar nooit denkt dat je gewonnen hebt. Duidelijk. Gelukkig weet ik thuis al dat ik niets te vertellen. heb.

    Love As Always
    Di Mario

  2. Een praktisch vrouw maar zonder inlevingsvermogen. Wat is een man zonder hobby’s? Een saaie pier, een kroegenloper of nog erger? Er zit stof op hun relatie, dat is wel duidelijk, wie aan een hobby komt zit aan de kern van een man’s leven…:)

  3. Tja…. zo’n man verdient z’n treintjes ook niet….wát een lauwe figuur!Maar z’n vrouw hééft natuurlijk gelijk modeltreinen zijn stofnesten;-)

  4. Wat een rotwijf. Dat is niet vilein, dat is ronduit gemeen. En jij publiceert dat? Nou, als in Harlingen alle mannen met hangende schouders rondlopen, dan is het mooi jouw schuld. Ach, ach, wat een droefenis. Arme Friese mannen. Zonde van die modeltreintjes. EN ZO……

  5. Nou ik heb ook wel te doen met die man hoor, wees blij dat hij een hobby heeft en geef hem een swiffer er bij. Wat kunnen vrouwen soms gemeen zijn zeg. Haha maar wel een mooi verhaal.

  6. Wij zullen allen tot stof wederkeren….. Om het nou daarom te verwijderen……
    Laat manlief zelf zijn treinen afstoffen. Als hij een hobby mag hebben, waarom zij dan niet? En als haar hobby nou interieur inrichting is en geen schoonmaken, so be it!

  7. Praktisch en meedenkend… Maar net niet meedenkend genoeg. Dan had hij zijn mond wel gehouden.

    Met een brede grijns de ‘ontknoping’ gelezen.

Laat een antwoord achter aan Regina Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw