© Bron: Pixabay

Het Scheidingsfeestje

Vrijdag 30-06
Lief dagboek
Vanmiddag zaten jeugdvriendin L. en ik op het terras bij Wallys en maakten een paar selfies. We deden een gruwelijke ontdekking toen we de selfies bekeken: op elke foto leek het heel donker en rimpelig onder onze ogen. Zelfs met de allerzachtste filter zag het er raar uit. Op de selfies die we daarvoor maakten – op het terras bij Doeksen of op de Noorderhaven – zag het er heel anders uit, veel beter.
‘Misschien geven de mooie foto’s van net een vertekend beeld en is dít de werkelijkheid’ piepte ik terwijl we verstijfd van schrik nog een keer door de foto’s gingen. L. kon geen woord uitbrengen – ze staarde met open mond naar het scherm en ik merkte dat ze haar adem inhield. Wat een narigheid.

Zaterdag 01-07
Het is alweer juli! Hoe kan het toch dat het allemaal zo snel gaat? En waarom ging het vroeger niet zo snel, toen ik nog naar school ging en het leek alsof er geen eind aan die ellendige uren/weken/dagen/maanden kwam? Het leek alsof er jaren zaten tussen de weekenden, nog maar te zwijgen over hoelang het gevoelsmatig duurde voordat er weer eens een vakantie aanbrak. Had ik wel eens verteld dagboek, dat ik een keer na de vakantie naar huis gestuurd werd ‘omdat de rok van mijn uniform boven de knie kwam?’ Niet? Het zat zo: ik zat op een katholieke meisjesschool in Suriname en droeg, net als de andere leerlingen, een uniform. Tijdens de lange vakantie (je zegt daar natuurlijk geen ‘zomervakantie’ aangezien het altijd zomer is) schoot ik weer een eind de lucht in met als gevolg dat ik op de eerste dag van het nieuwe schooljaar direct naar huis gestuurd werd. ‘Zo kan je niet op school verschijnen’ werd me streng bij de ingang van de poort toegeroepen. God, wat verlangde ik innig naar de volgende vakantie. Het besef dat er nog een lang en ellendig schooljaar voor me lag stemde niet erg vrolijk toen ik naar huis sjokte. Met ontblote knietjes.

Zondag 02-07
Ik heb in mijn vinger gesneden dagboek, en niet zo’n klein beetje ook. Weeeehhh (geluid van iemand die huilt). Ik durf er zelf nauwelijks naar te kijken – het mes zat volgens mij nog net niet vast in het bot. ‘Waarom overdrijf je toch altijd zo?’ vroeg man toen ik het vertelde. ‘Wil je mijn wond zien?’ stelde ik voor terwijl ik mijn vinger demonstratief de lucht in hield maar dat hoefde niet.

Ik heb trouwens al wekenlang een jas in huis dagboek, en ik heb geen idee van wie die jas is. Opeens hing hij over de trapleuning en toen vriend van dochter laatst weg wilde gaan zei ik: ‘Vergeet je jas niet’.
‘Die is niet van mij’ zei hij terwijl hij het ding verbaasd bekeek. Hij is van niemand aan wie ik het tot nu toe heb gevraagd. Dit is toch idioot? Dit kan toch niet? Van wie is die jas? Hoe komt hij in mijn huis? En waarom zit er niet een paar duizend euro in?

Maandag 03-07
Had laatst trouwens een uitzending op tv gezien waarin wéér uitgelegd werd hoe dat nu echt met die werkloosheid zit. Het was een interessante uitzending waarin me weer pijnlijk duidelijk werd dat de Leugen inderdaad regeert: het is beslist niet zo dat de werkloosheid daalt. Wat er gebeurt is dat mensen minder lang recht hebben op een uitkering, vervolgens in de bijstand belanden en de bijstandsgerechtigde wordt niet meegeteld als werkloze. Kortom: de werkloosheid daalt misschien zogenaamd maar de groep bijstandsgerechtigden wordt steeds groter.
‘We pikken het toch?’ zei oom H. toen we het erover hadden. ‘We laten ons toch van alles op de mouw spelden door dat clubje daar, door dat stelletje @$#%&*#?’
‘Nou nou nou’ protesteerde buuf Annie, zijn vriendin. ‘Iets minder grof graag; er zijn ook kinderen bij’. Ze wierp een blik op dochter die met haar mobieltje bezig was en bij het woord ‘kinderen’ om zich heen keek, zich duidelijk afvragend waar de kinderen zich dan wel niet mochten bevinden.

Woensdag 05-07
Verse honing gekocht aan de kant van de weg. ‘Is dit nu de ‘rauwe honing’ waar ik zoveel over lees?’ vroeg ik. Mevrouw legde me uit dat dit honing was die zo van de raat kwam en dat ze wel eens vaker de term ‘rauwe honing’ had gehoord maar wat daarmee nou feitelijk bedoeld werd haar volkomen onduidelijk was. Heb net gegoogeld: rauwe honing is onbewerkt en onverhit. Is ‘gewoon honing die zo van de raat komt’. Jeetje. En ik maar denken dat rauwe honing toch wel heel speciaal moest zijn. Is overigens heerlijke honing.

Donderdag 06-07
Vriendin G. (die in een scheiding ligt) is wat ontdaan. ‘Hij is binnenkort jarig en dan gaan we met z’n allen uit eten maar daarna gaat hij weer weg – het is zo vreemd allemaal’ snikte ze. ‘En ik wil hem toch ook een cadeautje geven hoewel hij het eigenlijk niet verdient na al die leugens en dat bedrog en verraad maar ja – zo ben ik nou eenmaal’. (De man van G. blijkt er al een tijd een ander op na te houden).
‘Aan wat voor cadeautje denk je?’ vroeg ik. G. haalde haar schouders op. ‘Weet ik veel. Een ingelijste foto van zijn minnares?’
‘Anders laat je wc-papier bedrukken met haar gezicht erop’ opperde ik.
Dagboek: het was een GRAPJE. Ik meende het niet. Ik zei het gewoon in een opwelling. Maar G. vond het zo een grandioos idee dat ze helemaal opfleurde en nu gaat uitzoeken waar ze dit kan laten doen.
‘Ik wil een paar honderd rollen hebben’ zei ze. ‘En misschien kunnen we een scheidingsfeestje geven. Dan geef ik na afloop iedereen een rol mee’.

Een volgende keer houd ik mijn mond. Beloofd.

column-2017-07-07

10 gedachten over “Het Scheidingsfeestje”

  1. Oh ja wat duurde die lagere schooltijd toch lang. Wat heb ik vaak urenlang in de hoek en op de gang moeten staan.
    Van wie zou die jas toch zijn ?Ik ben toch wel benieuwd. Het is ook een eng idee.
    Fijn oom H. weer te horen en weet je ik moet hem toch weer helemaal gelijk geven.
    We worden met zoethoudertjes en leugens opgescheept alsof we allemaal een beetje van de domme zijn.
    Wat een geweldig idee ,een scheidingsfeestje en na afloop de kont afvegen met het geportretteerde toiletpapier.:-)
    Fijn weekend

  2. Heel lang geleden werd mijn neef, net voordat hij ging trouwen, verlaten door zijn bijna-bruid. We vieren toen een ‘antihuwelijksfeest’ en dat was prima. Ik wed dat hij het idee van het wc-papier geweldig had gevonden.

  3. Néé…. vooral niét je mond houden bij dit soort ideetje, ,patent op vragen want dat is “een gat” in de markt. Weet zeker dat je daar een goede boterham van kunt eten.

  4. Ik maak mij zorgen om de snee in jouw vinger.
    Die jas kun je toch ook gewoon passen.

    Als die jas je goed staat kun je er net zo lang mee rondlopen tot dat iemand je heel boos aanspreekt ….

    Vriendelijke groet,

  5. Dank allen, voor jullie reactie! Nog een fijne avond, voor straks welterusten en een mooi en goed weekend (ik ga een ark bouwen, morgen begin ik. Ik voorzie namelijk een Bijbelse zondvloed – het is nauwelijks droog geweest vandaag! 🙂 )

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw