Bron: Pixabay

Het Podium

Mathilde’s dagboek
15.48 uur
Sas en ik hebben afgesproken. Moet er straks heen maar wil niet. ‘Zin om morgen te komen eten?’ appte ze gisteren. ‘Jeroen is op pad, de kinderen zijn niet thuis – kom gezellig! Ik ga lekker koken en dan kunnen we eindelijk weer eens bijpraten’.
Eerlijk, ik had er echt geen zin in. Het is dat Mark ook weg is en de kinderen bij onze ouders logeren – het is daarom dat ik dacht: ach, waarom niet, ik heb toch niets beters te doen, maar eigenlijk zou ik het liever niet doen. Ik vraag me ook af waarom ze me uitgenodigd heeft. Wil ze wéér met dat slanke lijf pronken? Wil ze wéér laten zien hoe gelukkig ze is? Wil ze wéér dat podium opeisen? Ik kots van haar, van dat zogenaamde ‘lievelingetje’ van de familie. Iedereen houdt toch altijd zoveel van haar? Nou, ze mogen ‘r hebben. Als het aan mij lag zag ik haar nooit meer maar ja – ze is m’n zus en daar schijn je moeilijk vanaf te komen.

Saskisa’s dagboek
15.48 uur
Mathilde komt vanavond! Ja, dat schrijf ik met een vet uitroepteken, zo fijn vind ik het om m’n kleine zusje weer eens te zien en vast te houden. Ik heb me voorgenomen om het hoe dan ook een leuke avond te laten worden. Daarom heb ik een stappenplan opgesteld:
1 – ik ga niet TE leuk gekleed en mijn gouden sieraden draag ik niet. Nee, ook niet mijn lievelingsarmband. Mathilde kan daar niet tegen heb ik gemerkt. Misschien stom dat ik daar rekening mee houd maar dat geeft niet – voor haar heb ik het graag over. Ik wil haar niet nog onzekerder maken dan ze al is en als ik daartoe mijn steentje bij kan dragen, waarom niet?
2 – ik ga het niet hebben over het feit dat de kinderen het niet onaardig doen op school of dat het met de verkoop van Jeroens boeken ook wel goed gaat. Ook dat is me in het verleden wel eens voor de voeten geworpen – dat onderwerp gaan we dus ook uit de weg.
Ik hoop dat het werkt.

Mathilde’s dagboek
17.30 uur
Ik heb alvast een groot glas port voor mezelf ingeschonken. Stukje camembert erbij, peuk erbij – ziezo, op dit moment kan ik de hele wereld aan. Ik heb ZO geen zin in vanavond. Bah. Gaat ze daar weer een partij gelukkig lopen te zijn. Een partij hoogmoedig lopen zijn. Hoogmoedig, ja, dat is het woord. Dat is ze. Gatver. Misschien bel ik af.

Saskia’s dagboek
17.30 uur
Ziezo, ik heb me net verkleed. M’n zwarte jurkje en panty’s heb ik verruild voor een oude spijkerbroek en een trui van Jeroen, is prima. Het gaat niet om mij, het gaat om HAAR. Ik wil dat ze vanavond met een goed gevoel naar huis gaat. Waarom? Omdat ik van haar hou waarschijnlijk. Ja, ze heeft een moeilijk karakter en ja, ze is zo jaloers als de pest op alles en iedereen maar dat is nu eenmaal de aard van het beestje. Ze heeft zichzelf ook niet gemaakt, de stakker.

Mathilde’s dagboek
19.10 uur
Nou, dan ga ik zo maar. Ik kan eigenlijk net zo goed thuisblijven. Heb ondertussen heel stuk camembert op en de fles port is half leeg. Wat doe ik mezelf aan door naar dat mens te gaan?

Saskia’s dagboek
19.10 uur
De kaarsjes branden maar verder heb ik mijn huis expres niet AL te gezellig gemaakt. Ik wil niet horen dat ik loop te pronken met wat ik heb. Ik vond het altijd heel, heel erg als ik dat hoorde. Ik heb een fijn huis, een heerlijke man en geweldige kinderen – ik ben gewoon gelukkig – maar dat mogen anderen me niet kwalijk nemen. Bij Mathilde kreeg ik jammer genoeg altijd wél het gevoel dat ze het me kwalijk nam. Ik hoop dat we daar eens overheen komen. Ik hoop dat ZIJ daar eens overheen komt.
Ik heb trouwens nog een punt aan het stappenplan toegevoegd: ik zal voornamelijk Mathilde aan het woord laten. Ik wil HAAR de kans geven te praten. Ik wil beslist niet ‘op dat podium staan’ zoals ze me wel eens heeft toegebeten als ze vond dat zij te weinig aandacht kreeg. Ik hoop echt dat ze dat ziet en begrijpt en dat ze, als ze naar huis gaat, weet dat mijn intenties goed zijn.

Mathilde’s dagboek
00.46 uur
Ik zou eigenlijk naar bed moeten maar het slapen gaat toch niet lukken, dat weet ik nu al. Daarom zit ik in het holst van de nacht aan de keukentafel met de rest van de port voor m’n neus en een nieuw pak camembert binnen handbereik. God, wat een avond. Wat een afschuwelijke, afgrijselijke avond. Dat blije lachje van haar! Dat heupwiegend door die kamer heen dansen, zo van: zie ik er niet mooi slank uit? En dan dat stille – ze vertelde zo min mogelijk merkte ik. Houdt ze iets voor me achter? Is er iets dat ik niet mag weten omdat het afbreuk zou doen aan dat zorgvuldig opgebouwde imagootje van haar? Het is zo een misselijkmakend achterbaks mens, je kunt van haar van alles verwachten. Of wilde ze zogenaamd mysterieus overkomen? Nou, dat is dan mooi niet gelukt, ik heb haar volkomen door. Ik steek er nog maar een op en schenk nog eens wat in. Dat mens stuurde me net ook al een appje met hartjes. ‘Ik heb genoten vanavond lieverd!’ schreef ze. De imbeciel. Stuk camembert heb ik ondertussen al helemaal naar binnen gepropt, zo laaiend ben ik. Weer 2 kilo erbij, dankzij haar. Wat een avond was dit. Wat een godvergeten verloren avond. Ik heb me voorgenomen er nooit meer heen te gaan. Mij ziet ze niet meer, dat takkewijf. Wat een avond. Wat was dat zonde van mijn tijd.

Saskia’s dagboek
00.46 uur
Zo. De keuken is aan kant en nu duik ik erin, tevreden en voldaan. Alles is goed gegaan – we hebben zelfs af en toe vreselijk gelachen! – en ik weet zeker dat mijn zusje met een goed gevoel naar huis is gegaan. Ik heb haar net een appje gestuurd maar nog geen reactie gekregen. Ik ben vanavond totaal niet aan het woord geweest maar dat geeft niet. Mathilde was alleen maar aan het vertellen. Over haar huwelijk, over haar kinderen en ik was heel blij te zien hoe gelukkig ze is. Ik kreeg lange tijd de indruk dat het niet lekker zat in haar huwelijk maar ze verzekerde me dat ze bijna ‘hysterisch is van geluk’ zoals ze het lachend noemde.
Ze heeft gesmuld van de hapjes die ik had gemaakt en ik zette op een gegeven moment alle schalen maar op tafel – dat heen en weer dribbelen naar de keuken schoot niet op. Ze kan nog altijd lekker eten, dat zusje van me! Al met al kan ik zeggen: deze avond krijgt van mij een vette 10. Het was een avond met een Gouden Randje en God, wat ben ik hier dankbaar voor. Het was, werkelijk waar, een avond om nooit te vergeten – deze avond zet ik in mijn dagboek. Het was de avond waarop ik – eindelijk – mijn zusje terug gevonden heb.

16 gedachten over “Het Podium”

  1. Wat knap geschreven. Je hebt je in beide rollen verdiept of ingeleefd. Je krijgt voor beide personen begrip en weet als lezer niet wie van de twee zussen je moet “geloven.” Weer met plezier gelezen. Zoals altijd (-:

  2. Wow weet niet of het uit het leven gegrepen is of een verzinsel maar het is wel ongeveer zoals het met mij en mijn oudste zus ging. Ik zie ze nu helemaal niet meer en dat is een hele rust. Maar toch het blijft mijn zus.

    1. Het is wel een verhaal ‘Uit het leven gegrepen’ Anneke, maar niet uit mijn leven! (Ik heb geen zus). Maar enkele van mijn vriendinnen hebben wél een zus en tja, soms hoor je wel eens iets en flans je daarna wat in elkaar! (Net zoals we dat in de keuken doen – het blijft experimenteren 🙂 )

  3. Figurant zonder tekst

    de eerstgeboren
    en enige dochter
    van onze lieve overleden ouders

    mijn zus
    dus

    trok zonder overleg
    na vaders dood
    moeders einde op haar schouders

    Er zijn op het podium van het toneel dat leven heet figuranten en hoofdrolspelers, Rebelleke.
    Lenjef

  4. Heerlijk verhaal waarin de waarheid, zoals zo vaak – twee heel verschillende gezichten heeft. Het zou een compleet boek kunnen worden – als je deze stijl zou weten vast te houden… compliment!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw