Het Land van Ui

Enige tijd geleden had ik al een, al zeg ik het zelf, buitengewoon ontroerend sprookje geschreven en was van plan dat vaker te doen. De wereld van magie is wel aan mij besteed. Toch is het schrijven van zo af en toe een sprookje er wat bij ingeschoten op de een of andere manier. Dat is een beetje jammer. Daarom vandaag weer een verhaaltje dat zich afspeelt in een land, heel ver hier vandaan.
Dat land heet: Het Land van Ui.

Het Land van Ui
Er was eens een land, heel ver hier vandaan. In dat land stroomden bij de burgers de tranen bijna permanent over de wangen. Hoe het land echt heette wist bijna niemand meer, maar vanwege de tranen noemden de mensen het land daarom maar: Het Land van Ui.
Het was een beetje rare bedoening in het Land van Ui. In dat land bijvoorbeeld, riepen de politici en bankiers uit pure wanhoop dat de economie aantrok. ‘Natuurlijk is het niet waar,’ zeiden ze onderling tegen elkaar, ‘maar het gaat om de kracht van de psychologie. Als we het nou maar vaak en hard genoeg roepen dan gelooft het volk het wel.’

Ook in andere zaken lagen de verhoudingen soms wat raar, in dat Land van Ui. Zo kon het voorkomen dat je iemand doodschopte of doodreed zonder daar een echt noemenswaardige straf voor te krijgen. Op de Belastingdienst belazeren stond echter een straf die in geen enkele verhouding stond en kon soms oplopen tot levenslang.

In het Land van Ui verloren veel mensen hun banen en ging het alsmaar slechter met de werkgelegenheid. Wekelijks werden tientallen, honderden gezinnen dakloos omdat ze hun hypotheek niet meer konden betalen. Aan de grenzen van het Land van Ui stonden echter tevens duizenden, tienduizenden, nee, honderdduizenden Roemenen en Bulgaren trappelend van ongeduld te wachten tot ze doorgelaten werden. Dit was wat apart, omdat er in dat Land van Ui al meer dan één miljoen mensen onder de armoedegrens leefden. Deze Roemenen en Bulgaren werden met open armen ontvangen en de compleet ingerichte huizen stonden hen schoon en fris op te wachten.

In het Land van Ui opereerden grote groepen Oost-Europese criminele bendes en de politie liet hen nagenoeg ongemoeid. ‘Dit zijn gewoon wat incidentjes’ volgens de politie.

In het Land van Ui werden banken bestuurd door advertentieverkopers met een vlotte babbel. Veel van deze bankiers sjoemelden met rentes en ontliepen hun straf. Het sjoemelen en graaien in het bankwezen was ondertussen een ingeburgerd iets en zou nooit meer uit het systeem verdwijnen. In het Land van Ui kreeg je echter wel een forse boete als je 5km per uur te hard reed.

In het Land van Ui werden bejaarden aan hun lot overgelaten behalve als ze maandelijks enkele duizenden euro’s konden ophoesten. In dat geval hadden ze geluk én het recht op een menswaardig bestaan.

In het Land van Ui knielden politici met Bijbelse devotie neer voor het Lam Gods. De naam van Jezus was nu echter veranderd in een nog grotere en machtigere naam die met ontzag uitgesproken diende te worden: Brussel.

In het Land van Ui waren er geen juweliers meer. Hun zaken werden permanent overvallen en niemand die er wat tegen deed. De politiek niet, de politie niet. Het was onbegonnen werk.

Ja, het was een mooi land, dat Land van Ui. Waarom bijna een ieder in dat land dan ook de hele tijd moest huilen was een raadsel.

—————-

Terwijl ik dit zit te tikken kan ik niet stoppen met huilen, ZO mooi vind ik ook weer dit sprookje. Jammer dat het maar een sprookje is. Anders zou ik er direct heengaan, naar dat Land van Ui.

20 gedachten over “Het Land van Ui”

  1. Je zou verwachten dat er ineens een grote tovenaar op de proppen kwam, die driemaal met zijn toverstaf zwaaide, de ui in de hutspot verwerkte en sprak: Iedereen leefde nog lang en gelukkig. Maar helaas, dat komt alleen maar in sprookjes voor…..

  2. Gelukkig maar dat dat land ver weg is. Hier houden mensen van elkaar, van mensen, en niemand hoeft hier te verhongeren of wordt aan zijn lot overgelaten. Tenminste, we pogen daartoe. En pogen is altijd beter dan huilen.

  3. Tolerant tot voorbij het einde

    terwijl de autochtone
    tolerante bevolking
    samen met het oude Avondland sterft

    met een laatste zucht
    in de armen van de dood vlucht

    wordt het
    moeizaam opgebouwde
    nalatenschap door gelukzoekers geërfd

    De geschiedenis is zoals ze is.
    Een levensecht sprookje, Rebel. 🙂
    Lenjef

  4. Ik was aan het wachten tot de prins op het witte paard aan de einder zou verschijnen. Maar dat gebeurt alleen in het echt, niet in sprookjes. Geniet van de kleine dingen, zou ik zeggen, dan stopt het huilen. 🙂

  5. Tja… in het land van UI heeft men er een soepzooitje van gemaakt , Uiensoep om precies te zijn en dáárom moet iedereen er zo huilen.
    Wat jámmer dat het niet écht een sprookje is maar akelige waarheid !

  6. Het cynisme kan niet met nog groter lagen op de politieke boterham gesmeerd zijn dan hier. Verschrikkelijk, om te janken gewoon, al die misstanden, want daarin moet ik je zeker gelijk geven, hoewel ik niet geloof dat alle Oosteuropeanen hier keurig blinkende huisjes krijgen toegewezen. Maar dat van die straffen, ja, daar kijk ik ook vreemd tegen aan.

    Heb je die herhalingen er bewust in gedaan (een land, het land, het land van de ui, vooral in de eerste twee alinea’s) vanwege het effect of heb je het gewoon in een keer opgeschreven en… enter! ?
    Ook lees ik: onderling… tegen elkaar… enfin, het kan best wel strategie zijn om de zeggingskracht te benadrukken.

    Ik vond het wel een mooi sprookje. Ik zou willen dat als politici dit lezen, ze beschaamd hun functie inleveren. Maar dat doen ze niet. Daar zijn ze te veel beest en te weinig heer voor.

    1. Rebelse Huisvrouw

      Ik probeerde door middel van de herhalingen inderdaad iets van een dramatisch effect erin te gooien (met nadruk op dramatisch ;-)) En dat andere – onderling etc. – had eigenlijk wel weg gekund, voegt niets meer toe, maar nu is het te laat.

      Er zal, vrees ik, nooit een politicus zijn die principieel genoeg is om te zeggen: ik stap uit de politiek want we zitten op het verkeerde pad. Daarvoor zit het pluche veel te lekker. Het is een vreemde wereld.

  7. Ja, ik zou er ook meteen heen gaan, als dat mogelijk was. Want naast alle opgesomde misstanden, waaraan enig cynisme niet vreemd is, schijnt het daar toch nog veel prettiger wonen te zijn dan in menig ander land.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw