© Pixabay ropeway-945441_1280

Het Kabelbaantje

Enkele jaren geleden ging ik naar Turkije met 2 vriendinnen en al weken van tevoren zag ik enorm tegen de vliegreis op. Sinds ik ooit, gezeten in een piepklein vliegtuigje (24 man) hoog in de lucht in een heftige sneeuwstorm terecht kwam waarbij op een gegeven moment zelfs even het licht uitviel zit de angst er bij mij goed in. Maar om in Turkije te komen is de kortste route toch echt per vliegtuig dus ik besloot niet kinderachtig te zijn. Weken van tevoren hadden we geboekt en dichter en dichterbij kwam de dag van vertrek. Hoe dichterbij die dag kwam, hoe nerveuzer ik werd en zo’n 2 weken voor vertrek stond ik letterlijk stijf van de spanning.‘Neem wat homeopathische pilletjes’, raadde een van de vriendinnen me aan.
‘Ik ken iemand die dat ook gedaan heeft en het hielp haar enorm.’

Ik ging dus op zoek naar de pilletjes die ze genoemd had. Nadat ik de pillen in huis had begon ik ze trouw en braaf te slikken.
‘3x daags 2 pilletjes’, stond er op de bijsluiter. Ik besloot voor de zekerheid 3x per dag 3 pilletjes in te nemen want ik wou behoorlijk gedrogeerd dat vliegtuig in. De dag voor ons vertrek was ik echter de wanhoop nabij. Het leek me niet verstandig om naar Turkije te gaan, sterker nog: het leek me het domste wat ik kon doen. Mijn voorgevoel, elke vezel in mijn gespannen lichaam, mijn intuïtie, ALLES schreeuwde tegen me dat in die kist gaan zitten buitengewoon onverstandig was. Toen ik erachter kwam dat we met Onur Air zouden gaan vliegen werkte dat niet bepaald rustgevend op de een of andere manier.

Mijn beslissing was genomen: ik zou annuleren. Zo kon ik niet gaan vliegen. Dan maar wat geld kwijt, maar dit feest ging niet door. Ik belde het reisbureau, vroeg of ik nog kon annuleren en waaraan ik moest voldoen om in elk geval het grootste deel van mijn geld terug te krijgen. De voorwaarden die de vriendelijke mevrouw noemde waren al vlug duidelijk. Ik voldeed er niet aan. Natuurlijk hoefde ik niet mee, zei ze nog, maar dan was ik al mijn geld kwijt. Gelaten besloot ik dan maar mijn koffertje te pakken. Ik nam gauw nog eens 3 extra homeopathische pilletjes. Mijn koffer was gauw gepakt want ik nam niets mee. Het was zonde van al die leuke jurkjes vond ik. Ik zou toch neerstorten en als ik ze thuis liet had iemand anders er misschien nog wat aan.

Ik kan niet anders zeggen: de heenreis verliep voortreffelijk. Het stijgen, het vliegen en het dalen: geen centje pijn. Toen we eenmaal veilig aan de grond stonden, enkele uren later, haalde ik dan ook opgelucht adem en was het met mijn vriendinnen eens: ik had me als een waanzinnige aangesteld.

Het lachen verging me al gauw toen we een busje ingeduwd werden dat ons naar het hotel zou brengen. De rit erheen was een dodemansrit en de chauffeur was – in mijn ogen althans – een hondsdolle gek met een doodswens. Ik staarde in de afgrijselijkste dieptes, zulke ravijnen had ik zelfs op National Geographic nog nooit gezien. We scheerden er zoef, rakelings langs. Dat het goed ging verbaast me tot op de dag van vandaag. Na de krankzinnige rit waarbij mijn bloeddruk volgens mij tot ver boven de 200 gestegen was kwamen we aan bij het hotel. We staarden elkaar een beetje angstig aan. Daar, in het donker, op dat redelijk stille weggetje, zagen we alles behalve een hotel. Wat we wel zagen was een soort ijzeren kooi waar we in gesommeerd werden, wederom door de chauffeur. Het bleek te gaan om een kabelbaantje dat ons naar boven zou brengen. Het kabelbaantje stamde nog uit begin 1700. Het piepte en kraakte en werd, had ik het idee, nog met de hand bediend. Het was vreselijk. Hoger en hoger gingen we, piepend, kreunend, steunend en krakend. Zo af en toe hingen we stil in de lucht om daarna weer vooruit te schieten. Ik spoelde gauw weer even 6 homeopathische pilletjes met een slokje water weg en prevelde een schietgebedje, ondertussen krampachtig glimlachend terwijl mijn ogen uitpuilden van angst. Dat we uiteindelijk boven arriveerden vind ik nog een wonder maar we kwamen er. Hier wachtte iemand van het hotel ons op en loodste ons naar ons appartement.

Het bleek een leuk appartement te zijn, schoon, fris en gezellig.
‘Wat was je weer bang zonet he?’ lachten mijn vriendinnen en schaapachtig lachte ik met ze mee. Wat een opluchting was het om hier op ons balkon te zitten met een fles koude rosé tussen ons in, genietend van het uitzicht! De vliegtocht, de busrit en het afgrijselijke kabelbaantje leken opeens heel ver weg.

‘Vakantie!’ dacht ik en ik voelde een heerlijk, ontspannen, rustig en vooral veilig gevoel over me heenkomen. Met datzelfde gevoel ging ik ook naar bed.
Ik had alles achter de rug en kon nu twee weken gaan genieten! Dat waren m’n laatste gedachten voordat ik in een droomloze slaap viel.

Ik werd wakker omdat mijn lichaam opeens als een razende aan het schudden was.
‘Godsamme’ dacht ik, ‘heb ik al deze ellende doorstaan om hier, op dag 1 van de vakantie, een epilepsieaanval te krijgen?’ Dit had ik namelijk wel eens eerder gehad in een ver verleden hoewel – de eerlijkheid gebiedt me dat te zeggen – daar wel de nodige alcohol aan vooraf was gegaan.
‘Het zou me niet overkomen’ dacht ik, terwijl ik daar lag te schudden, ‘dat ik die vliegreis, die busrit en dat kabelbaantje overleefd heb om nu te stikken mijn eigen tong.’ Ik baalde er wel van. Zoveel alcohol had ik niet op en om de vakantie met een epileptische aanval te beginnen vond ik niet bepaald elegant.

Zozeer ging ik in mijn epileptische aanval op dat het maar langzaam tot me doordrong dat ik glaswerk in de woonkamer hoorde rinkelen en daarboven de stemmen van mijn vriendinnen. Toen realiseerde ik me opeens met onmetelijk diepe wanhoop: ‘Dit is geen epilepsieaanval. Dit is een aardbeving.’

De rest van de vakantie heb ik me voornamelijk geconcentreerd, nu met 36 homeopathische pilletjes per dag, op de naschokken die we dagelijks voelden en na de eerste week van de vakantie begon ik me geestelijk voor te bereiden op mijn terugvlucht.

Maar dat is weer een heel ander verhaal….!

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw