Hartkloppingen

Bron: PixabayWie goed luisterde had een speld kunnen horen vallen. Dat moment duurde maar even. Direct daaropvolgend hoorde je haar gejaagde ademhaling – ze hijgde bijna. Het was duidelijk dat ze not amused was.
‘Hoe kun je dat zeggen’? hijgde ze. Ze legde haar rechterhand beschermend tegen haar borst aan.
‘Ik krijg hier hartkloppingen van weet je dat? Op dit moment, NU, zit ik met hartkloppingen aan tafel.’

Bedroefd bekeek hij haar. ‘Ik weet het’ zuchtte hij. ‘Dat is het probleem met ons. Een discussie is niet meer mogelijk. Een gesprek met jou voeren lukt niet meer. Je ervaart alles als kritiek en begint over hartkloppingen als het je teveel wordt.’
Ze boog haar hoofd en speelde met haar ring.
‘Je weet dat ik niet van dit soort discussies hou’ zei ze aarzelend. ‘Ik kan daar niet tegen.’
‘Dat zeg je telkens’ knikte hij. ‘Je hebt jezelf afgesloten voor kritiek. En het heeft geleid tot een verwijdering tussen ons. De kloof tussen ons is bijna onoverbrugbaar. Het enige dat je van mij verwacht is dat ik geen kritiek lever. Dat ik niets zeg. Dat ik gewoon doe wat jij zegt. Dat ik…’
Hij kon zijn zin niet afmaken. Woedend stoof ze op.
‘Hoe kun je dat zeggen? Je weet dat dat niet waar is!’

‘Het is niet eens kritiek’ ging hij verder. ‘Ik wil gewoon met je kunnen communiceren maar dat lukt niet. Wat ik wil is met je PRATEN. Ik wil soms uiting geven aan wat ik voel. Aan wat ik denk. Maar ik stuit op een muur bij jou. Je wordt telkens weer emotioneel en begint te huilen. En sinds kort hebben we er ook nog hartkloppingen bij’ besloot hij zuchtend. ‘Ik vind het trouwens erg vervelend dat je dat steeds zegt. Het is een vorm van manipulatie en ik voel me daar erg onbehaaglijk bij.’

Ze keek langs hem heen, de tuin in. De kinderen zaten op de schommel en maakten duidelijk hoorbaar ruzie. ‘Ophouden’ hoorde ze haar dochter vanuit de verte schreeuwen naar haar jongere zusje. ‘Nu ophouden!’

Ze liep naar de keukendeur en stak haar hoofd naar buiten. ‘Hou eens op met dat gegil’ zuchtte ze vermoeid. Zachtjes sloot ze de deur en schoof weer aan tafel. ‘Waar waren we? Oh ja: jij wil praten. Je wil graag uiting geven aan wat je voelt. En dat kan niet bij mij.’
Het klonk vrij cynisch.

Hij schokschouderde. ‘We zijn ondertussen zover dat ik niets, maar dan ook niets meer durf te zeggen omdat ik bang ben dat je een woedeaanval krijgt.’

Ze verviel even in gepeins. ‘Het wordt steeds moeilijker om met je te praten’ had haar hartsvriendin laatst geroepen. ‘Je schiet doorlopend in de beledigde modus. Kritiek kan ook opbouwend bedoeld zijn maar jij bent maar met één ding bezig: degene die het waagt kritiek te hebben keihard af te straffen en af te stoten.’

‘Ik bedoel het niet slecht’ zei hij. Hij probeerde haar hand te pakken die ze meteen terugtrok.
Ze voelde een ongekende boosheid in zich opkomen. Met een ruk schoof ze haar stoel naar achteren en stond op van de keukentafel.
‘Zijn we klaar met het gesprek?’ vroeg hij.

Hij keek omhoog, zoals ze daar stond. Kaarsrecht, kin de lucht in en een vervaarlijke blik in haar ogen.
‘Voorlopig zijn we klaar ja. Ik moet nu even gaan liggen. Ik heb ongelooflijke hartkloppingen. En hoofdpijn’ voegde ze eraan toe terwijl ze hem een intens beschuldigende blik toewierp. Ze verliet de keuken en hij hoorde het dichtslaan van de slaapkamerdeur.

In één teug dronk hij zijn glas wijn leeg en schonk direct weer bij. Straks moest hij maar aan het eten beginnen. Vandaag zou ze niet meer naar beneden komen wist hij, daar hoefde hij niet op te rekenen.

13 gedachten over “Hartkloppingen”

  1. Oei…..mooi geschreven en een vrouwenkwaal moet ik eerlijk toegeven.We zijn te druk met onze gevoelens…alsof een man geen gevoel heeft.Nou ja,wel iets minder volgens mij;)maar misschien toch een aandachtspuntje;)

    1. Rebelse Huisvrouw

      Ja, het gevoelsleven van de man wordt wel eens een klein beetje onderschat. Klein aandachtspuntje is geen gek idee. Niet te groot hoor 😉

  2. Ze heeft die man maar mooi onder controle met haar gemanipuleer. Hij laat zich op afstand zo maar weer naar het aanrecht leiden. Het watje!

    Rebelse: het is gelukkig geen Carmiggelt en dat is maar goed ook. Je eigen stijl is altijd meer waard en inhoudelijk zet je hier iets neer wat volgens mij in veel relaties tamelijk herkenbaar is.

    Heb ik al gezegd dat ik je graag lees? Ja toch?

    1. Rebelse Huisvrouw

      @Plato: inderdaad: het watje!!
      En ik vind het leuk om te horen dat je me graag leest – dank je wel! Ik zal blijven proberen mijn eigen stijl aan te houden hoewel ik dat soms lastig vind hoor – af en toe heb ik de discussie met mezelf: wat is nu precies mijn eigen stijl? Het antwoord weet ik nog niet, daar kom ik nog wel achter!!! 😀

      1. Rebelse: ik vind oprecht dat je meer lezers verdient. Nu schrijf je al een column (iets wat ik ook wel zou willen maar ja, kom er maar eens tussen) maar op zo’n blog zijn genoeg mensen die houden van mooie stukjes en die moeten jou nodig leren kennen. Vandaar dus.

        1. Rebelse Huisvrouw

          Plato, ik kan niet meer zeggen dan: bedankt. Ik waardeer het enorm! Heb je je blog wel eens laten zien aan de plaatselijke krant van de stad waar je woont? Ik kan me – en dat meen ik oprecht – niet voorstellen dat er niet eens in de zoveel tijd ruimte zou zijn voor een van jouw stukjes in de krant.

  3. Rebelse Huisvrouw

    Leuk om te horen Joke! Ben net ook even bij jou geweest en daar ga ik zeker ook vaker komen! Ben erg benieuwd naar wat de man met de pruik van plan is 😉

  4. Via Plato…ja ik geef het toe, ben vrouw dus van huisuit nieuwsgierig 😉 !
    Wat mijn voorgangers al zeggen (nou ja schrijven dus) hou je eigen stijl vast.
    Heb enkele logs gelezen en dat wat me voor de ogen kwam beviel me wel.
    Ik kom vast nog eens terug!

    Dit verhaal is overigens wel heel triest. Heb het mijn man voorgelezen en gevraagd of dit bij ons ook zo is…. *veegt angstzweet van ’t voorhoofd*…en hij antwoordde:
    dacht je dat als dat zo zou zijn ik niet al lang pleite was geweest?

    Ondanks dat het (hoop ik althans) een fictief verhaal is weet de gemiddelde mens natuurlijk wel dat dit vaker voorkomt dan we in het algemeen weten.

  5. Rebelse Huisvrouw

    @♫ Mel☺dy ♫: haha, grappig: *veegt angstzweet van ‘t voorhoofd*!! Ik denk dat veel vrouwen wel eens vervelend kunnen doen maar de meesten weten het gelukkig in balans te houden. Dit verhaaltje ging over de uitzondering die de regel bevestigt (en ja, het was natuurlijk helemaal fictief hoewel ik niet zeker weet of mijn man dat ook vindt 😉 )

  6. Wel een beetje een “drama-queen” die mevrouw met haar hartkloppingen, maar daardoor haalt ze zo lekker het bloed onder je nagels vandaan 😉

    Volg het voorstel van Plato: blijf trouw aan jezelf, dan ben en blijf je altijd op je best.
    Je schrijft goed en ik lees je met plezier. Tot gauw!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw