Gerolds Moeder

Bron: Pixabay
Bron: Pixabay

Ik kan nog steeds niet geloven wat er vandaag gebeurd is. Telkens denk ik terug aan dat vreselijke moment en steeds probeer ik de gedachte direct weg te duwen. Tevergeefs. Uur na uur herbeleef ik dat gruwelijke afgrijselijke ijzingwekkende ogenblik en vraag ik me af wat me nou feitelijk overkomen is.

Het begon allemaal heel normaal. Ik zat op mijn werk, achter mijn bureau, toen ik kennis maakte met mijn nieuwe collega. ‘Hi’ lachte hij vriendelijk, ‘ik ben Gerold.’

Netjes gaf ik Gerold een handje en stelde me voor. Gerold bleek afkomstig te zijn uit Suriname en dat schepte direct een band. Ik had er immers ook 20 jaar gewoond en vrijwel meteen bespraken we de laatste nieuwtjes uit Paramaribo.
Hoe oud Gerold was vond ik lastig in te schatten en het stond natuurlijk ook idioot om daar direct naar te vragen maar ik had het idee dat we ongeveer even oud waren, misschien was hij een paar jaartjes jonger.

Bij Jörgen Rayman zie je het regelmatig voorbij komen in zijn sketch van tante Es: ‘Wie is je vader en wie is je moeder?’ Voor veel Surinamers is dat moment altijd erg leuk omdat het enorm herkenbaar is. Ook Gerold en ik hadden een soortgelijke conversatie: ‘Wat is de meisjesnaam van je moeder?’ maar het zag ernaar uit dat we geen gemeenschappelijke vrienden of kennissen hadden. Omdat we de moed nog niet opgaven zochten we verder.
‘… en ik zat op de Elisabethschool’ vertelde ik. ‘Die school ken je vast wel.’

Gerold glimlachte. ‘Ja natuurlijk. Mijn moeder heeft ook op die school gezeten.’
Dat zou heel goed kunnen want de Elisabethschool in Paramaribo is een heel oude en bekende school.

Tot dusver verliep het gesprek dus gewoon gezellig. Niets aan de hand zou je zeggen. Er was dan ook geen enkele reden waarom ik deze boeiende conversatie direct zou stoppen. Had ik het maar gedaan. Had ik maar gewoon gezegd: ‘Nou Gerold, we gaan eens aan de slag.’ Maar nee, ik vond het wel gezellig even, dat babbeltje en ik zei niets van dat al.

‘Ik zal eens aan mijn moeder vragen of ze jouw naam van school kent’ vervolgde Gerold. Een somber vermoeden rees in me op.
‘Heeft ze les gegeven op de Elisabethschool?’ vroeg ik. Een andere reden om mij van school te kennen was er namelijk niet. Dacht ik.
‘Les gegeven?’ Gerold keek me met hoog opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Mijn moeder zit niet in het onderwijs.’

De alarmbellen in mijn hoofd begonnen steeds luider te rinkelen en mijn sombere vermoedens werden steeds sterker. Naar adem happend ging ik verder:
‘Oh? Ik dacht dat je zei dat ze op die school…’
‘Ja’ vulde Gerold aan, ‘ze heeft op de Elisabethschool gezeten. Gewoon als leerling. Niet als onderwijzeres.’

Ik bevroor terwijl langzaam tot me doordrong wat Gerold feitelijk zei. Ongelovig keek ik hem aan.
‘Hij denkt dat ik met zijn moeder school gegaan ben’ begreep ik en deze wetenschap deed me bijna mijn evenwicht verliezen. Ik dacht nota bene dat Gerold en ik ongeveer even oud waren maar hij zag dat duidelijk anders. Deze confrontatie was misschien wel de pijnlijkste uit mijn hele leven.
‘Hoe oud is jouw moeder eigenlijk?’ hoorde ik mezelf hoog piepen.
Gerold noemde een getal waarvan ik niet eens wist dat het bestond en ik duizelde.

Het gaat lang duren voordat ik hier overheen ben. Heel erg lang. Tegen de tijd dat ik hierover heen ben, ben ik net zo oud als de moeder van Gerold.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw