© Pixabay typewriter-3566783_1280

Voor Nico en Stephen

Er zijn een paar mensen die ik mateloos bewonder en van wie ik tevens het vermoeden heb dat ze eigenlijk ook gewoon gek zijn. Als ze dit niet waren geweest hadden ze waarschijnlijk niet kunnen doen wat ze nu wel kunnen: schrijven, en dat op zo een weergaloze manier dat ik er eindeloos van kan genieten. Om maar alvast even 2 te noemen: Nico Dijkshoorn en Stephen King. In dat hoofd van die twee zit er iets niet helemaal goed, dat merk je aan veel briljante (lees: krankzinnige) teksten. Bij beiden bespeur je af en toe een onverholen haat en minachting jegens de hele mensheid en de vileine woede spat regelmatig van het scherm of de pagina af. Ik wilde dat ik het op die manier kon . Alle boeken van King heb ik gelezen, net als veel columns van Dijkshoorn en tekens weer dacht ik, na het lezen ervan: ’wow.’

De opgekropte woede omzetten in een meesterwerkje is niet veel mensen gegeven. De inrichtingen zitten niet voor niets vol met gefrustreerde mensen die dat niet kunnen en wat daarbuiten rondloopt is trouwens ook niet al te best.
Nietzsche schijnt ook knettergek geweest te zijn – hij heeft zichzelf in elk geval door het vele denken wel helemaal gek gedácht. Soms is het nou eenmaal beter om niet te veel na te denken. De arme man eindigde in een inrichting nadat hij snikkend een paard omhelsde in Turijn. Vanaf dat moment was hij definitief krankzinnig. Zo zijn er wel meer schrijvers die gek zijn en wiens gekte de redding – of ondergang – was.
Omdat ik zo een bewondering heb voor Nico en Stephen ga ik in elk geval dit stukje voornamelijk aan deze 2 heren wijden – een andere keer werk ik wel een paar anderen af.

Beste Nico,
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik je fantastisch vind. Het feit dat ik niet verder kom dan deze simpele zinnen tekent mijn trieste middelmatigheid als schrijfster, want jij had zoiets heel anders verwoord. Ik vraag me vaak af wat er in dat hoofd van je omgaat, hoe dat brein werkt. Ergens ben je natuurlijk compleet krankzinnig maar in jouw geval is dat alleen maar positief. Zou dat bij mij ook zo kunnen? Vast niet. Je bent erin geslaagd te doen waar je buitensporig goed in bent: schrijven en op papier je gal spuwen. Heerlijk, zoals jij dat doet. Ik zou willen dat ik jouw onderkoelde razernij in me had. Dan ontsteeg ik deze middelmatigheid en kon me heerlijk gaan uitleven op alles wat me dwars zat. Het gevaar zou hem er natuurlijk wel in zitten dat ik op een dag alle kwaadheid eruit gegooid had. Dat zou jammerlijk zijn voor mijn inspiratie. Aan de andere kant: zolang het in Nederland gaat zoals nu, zal er altijd wel een reden tot kwaadheid zijn. De doffe berusting die zich in de toekomst van ons meester zal maken laat nog wel even op zich wachten.
Hoe dan ook: ik hoop dat je heel erg lang gek blijft en dat je onstuimige cynisme maar dikwijls van de pagina af mag spatten!
Groet,
Lilian

Zo, dat is eruit. Nu ook nog een klein woordje voor Stephen King:

Dear Stephen,
The first book I read – I was about 3 years old – was Carrie and since then I have been fascinated by your books. I’ve been reading them all and at the end I realized one thing: you must be completely insane. I really wished that I suffered from the same insanity but unfortunately I am quite mediocre.
I don’t know if there’s anything I can do to force myself into some kind of craziness – do you, by chance, have some suggestions? Hallucinating paddos perhaps? Here in Holland we can get them quite easy you know.
Altogether Stephen, you’re the living proof: being utterly mad can turn into something great. Because let’s face it: no one will ever be able to defeat you when it comes to the things you’ve accomplished. Please stay mad forever Stephen – don’t ever try to be normal because let’s be honest: with just ‘being normal’ one doesn’t get very far!
Best wishes,
Lilian

Zo, dat is er ook weer uit. Nu ga ik proberen een column te schrijven waar de woede en krankzinnigheid van afspat maar ik ben bang dat het me niet gaat lukken. Die woede en krankzinnigheid heb ik niet in me zitten. Ik ben gewoon té normaal en dat wil ik eigenlijk helemaal niet zijn. Die paddo’s durf ik ook niet.

Ik ben dus niet alleen maar middelmatig – ik ben eigenlijk héél erg gewoontjes.
Triest hoor.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw