© Pixabay desk-1869579_1280

Epos

Ooit besloot ik een boek te schrijven en begon hier vol goede moed aan. Ik had geen zin er een banaal flutboekje van te maken. Nee, het moest een epos worden a la ’Gone with the Wind ‘ of de Bijbel. Zoiets. Miljoenen, miljoenen mensen over de hele wereld zouden het lezen – het zou worden doorgegeven aan hun kinderen , kleinkinderen en achterkleinkinderen.

De computer stond aan, de printer was gevuld met maagdelijk witte A4-tjes en ik had voldoende wijn en sigaretten in huis om in 1 ruk door het epos helemaal af te kunnen maken. Het was heerlijk om gewoon zo, zonder erover na te denken, de eerste regels op te kunnen schrijven:

‘’Zelfs nadat hij haar de deur uit gezet had, bleef ze terugkomen. Als een hardnekkige tapijtschimmel, een steeds terugkerende verkoudheid, een totaal overspannen hysterische nietsontziende waanzinnige stalker: ze wist van geen wijken.’’

Ik voelde dat ik op de goede weg zat. Dit was inspiratie, dit was schrijven. De zinnen kwamen vanzelf. Bevlogen door een primitief enthousiasme ging ik verder:

‘’Wat hij ook deed, hij kwam niet van haar af. Het had geen zin haar te vertellen dat het echt over was – ze weigerde dat te accepteren. Ettelijke malen werd ze in een dwangbuis afgevoerd. Platgespoten werd ze in een isoleercel gepropt om na enkele weken wederom met een verwilderde blik op zijn deur te bonken. Haar hardnekkigheid vleide hem. Uiteindelijk besloot hij met haar te trouwen.’’

Goed, dit werkte dus niet. Hier haakte ik direct af. Besloot hij met haar te trouwen? Wat ben je dan voor achterlijke? In één keer knapte ik op mijn hoofdrolspeler af – hier kon ik niet veel respect voor opbrengen. Ik moest mezelf dan ook de vraag stellen: wil ik met deze man verder? Ik vond onze start namelijk niet al te best. Mijn start met haar trouwens ook niet en haar gedrag vond ik ronduit stuitend. Je dringt jezelf toch niet zo op? Waarom deed ze dit? Het is graag of niet. Ik voelde weinig sympathie voor deze twee, ik was er helemaal klaar mee. Het was jammer voor ze, maar hun gedrag betekende het einde voor Joshua en Marie.

Daarom begon ik opnieuw. Het idee had ik al helemaal in mijn hoofd en ook wist ik al hoeveel hoofdstukken mijn boek zou tellen. Precies 72 met een eventuele – hier hield ik een slag om de arm – uitloop naar 73.
Mijn volgende boek zal gaan over dwergwerpen.

Ik heb nog een lange weg te gaan.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw