© Bron: Pexels

Een Zware Week

Lief dagboek,
Is het heel erg dat ik je zo verwaarloosd heb? Aan de ene kant voel ik me haast schuldig terwijl iets in me zegt dat dat toch werkelijk niet hoeft. Ik had geen tijd voor je! (En, om eerlijk te zijn had ik ook even geen zin maar dat fluister ik. Sssttt. Niet verder vertellen). Bovendien ben ik nog steeds zo fanatiek bezig met WordPress dat ik nu al zover ben dat ik leuke websites kan bouwen. Volgende stap is het bouwen van een webwinkel.

Ik weet niet hoe het kan dat ik het zo leuk vind dagboek – ik ben in de tuin bezig en betrap mezelf erop dat ik wel eens denk: als ik nu dit of dat doe, wat zou dat voor effect hebben? Het is een beetje triest. Volgens vriendin M. komt nu toch echt duidelijk naar voren dat ik wel eens in het autistisch spectrum zou kunnen zitten. ‘Mensen die wat autistisch zijn kunnen zich enorm vastbijten in iets dat hen interesseert’ zei M. laatst. Ze voegde eraan toe: ‘Hoewel ik niet zeker weet of iedereen hetzelfde pitbull-achtige fanatisme tentoonspreidt – dat van jou is werkelijk beangstigend’.Enfin, nu eenmaal duidelijk is waarom ik even niets van me heb laten horen een kleine update van de afgelopen tijd. Gelukkig heb ik voldoende aantekeningen gemaakt de afgelopen tijd, dat scheelt heel wat denkwerk.

Vrijdag 05-05
00.34 uur. Net terug van een verjaardag van ex-collega S. Het was een vreemde avond. S. had wat kennissen op bezoek die qua politieke opvatting lijnrecht tegenover elkaar stonden. Het werd een beetje vervelend eigenlijk. Vooral het ‘linkse’ echtpaar werd erg boos terwijl het ‘rechtse’ echtpaar een stuk kalmer leek. (Voor alle duidelijkheid: het ‘rechtse’ echtpaar kwam uit Suriname). Wat me wel eens opvalt dagboek, is dat mensen die een ander verwijten ‘niet tolerant te zijn’ een zero-tolerance beleid voeren als die ander een afwijkende mening erop nahoudt. Is dat niet wat raar? Ik snap het niet! Ja, er zijn er veel meningen waar ik het niet mee eens ben maar om dan kwaad te worden? Heel vreemd.

Zaterdag 06-05
Keelpijn! Hele dag gammel en op de bank gelegen met de iPad bij de hand. Heerlijk. Zo af en toe is het best lekker om een beetje ziek te zijn.

Zondag 07-05
Weer met een dikke sjaal om de hele dag op de bank.

Maandag 08-05
Gedroomd van Marga (is niet haar echte naam maar al die initialen de hele tijd is ook zo irritant!). Marga was een vriendin, ooit, lang geleden. Op zich was het een leuke meid maar zo labiel als de pest – eigenlijk was ze nog net niet gevaarlijk genoeg om in een dwangbuis afgevoerd te worden maar daar is dan ook alles mee gezegd. Dat was misschien ook wel het leuke aan Marga. Toen Marga eenmaal in de overgang kwam (en dat kwam ze al heel jong) werd pas echt duidelijk hoe gek ze was: het ene moment belde ze je huilend op en vertelde hoeveel ze van je hield en het andere moment ging ze als een ordinair viswijf tekeer. Ze was een beetje volks, dat is waar, maar toch was ze wel lollig. Na een tijdje vond ik het welletjes. Ik had geen zin meer in dat labiele gedoe. Nu droomde ik dat ze gewapend voor m’n deur stond. Ze had een grijs vest aan en haar enorme pens (ja, die had ze ook al heel jong) hing bijna op de knieën. Als een briesende stier hing ze hijgend aan de deurpost en er kwam rook uit haar neus. Moest de rest van de dag aan Marga denken. Zal ik haar bellen? Arme meid.

Woensdag 10-05
Heb me voorgenomen dagboek, om het voortaan zo min mogelijk over politiek te hebben. Dat komt omdat ik me voortaan ook zo min mogelijk met politiek bezighoud. Mijn adagium is geworden: ‘Elk volk krijgt de leider dat het verdient’ en daarom: van mij geen kwaad woord meer over Rutte. Integendeel. En laten we nu maar hopen dat er nog vele Henry Keizers opstaan die Rutte allemaal persoonlijk het handje boven het hoofdje houdt dan komt het allemaal wel goed.

Donderdag 11-05
Mammogram laten maken. God, wat deed het weer pijn zeg. De tranen sprongen in m’n ogen. Ik begin ondertussen te denken dat, als je al geen borstkanker had, je het wel van zo’n mammo zou krijgen. Het KAN toch niet gezond zijn, die borsten die zo geplet worden? Alles wordt inwendig gekneusd en moet weer helen. De kans dat er wat misgaat.. Brrr. Anyway, ik zat in de wachtkamer te wachten totdat ik te horen kreeg dat de foto’s gelukt waren toen de radiologe dat me kwam vertellen. ‘De foto’s zijn gelukt hoor, u mag gaan’. Toen, dagboek, tijdens het afscheid nemen, zei ze iets wat me heel erg dwars zat en nu nog steeds dwars zit. Ze slikte het bijtijds in maar ik hoorde het luid en duidelijk: ze wilde sterkte zeggen. Sterkte. De uitslag krijg ik pas volgende week maar nu al wordt me sterkte toegewenst. En dat zit me heel erg dwars. Het wordt een zware week.

 

16 gedachten over “Een Zware Week”

  1. Niks bellen met die Marga. We zouden je niet kunnen missen. Ze klinkt als linke shot.
    Sterkte met de boobies, ik ken het gevoel. Die van mij zijn net hersteld 😉

  2. Waarom maken ze niet gewoon even een borstscan. Dat ouderwetse geplet hoeft toch niet meer zou je denken. Niet piekeren het is vast allemaal oké.
    Ik hou Rutte de hand niet boven de kop. Hij leidt niet hij laat zich leiden.

  3. Ga er voorlopig dan maar van uit dat ze strekte wenste met “wachten op de uitslag” dat is inderdaad al stressvol genoeg.
    Ik heb de oproep al die jaren naast me neergelegd om de reden die jij hier aanvoert, het kan niet goed zijn dat geplet. Bovendien is er sprake van véél gemiste tumoren en worden er vaak “tumoren gezien”die er niet blijken te zijn.
    Ik ga voor je duimen, schiet je ook niet mee op natuurlijk maar toch!

  4. Ik weet precies hoe je je voelt. Drie weken geleden voelde ik een knobbel in m’n borst. Naar de huisarts: een tumor. Nou is tumor latijn voor knobbel, dus ja…
    Toen naar de mammapoli: in één dagdeel alle onderzoeken achter elkaar en dan weet je meteen de uitslag. Bij mij zij het cysten.
    Ga mega-mega-hard voor je duimen. Tot ze blauw zien van ellende.
    Sterkte en een dikke kus ♥

    1. Ooo Kakeltje – ik heb zolang niet bij je gelezen, dat heb ik allemaal gemist. (Ik moet zo ongelooflijk veel bijlezen bij een ieder, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen… 🙁 ).

      Wat een spanning is dat dan he, zo’n dag op de poli? (Dat heb ik drie jaar geleden gehad – het bleken ook cysten te zijn maar ik moest ook toen, na een dag op de poli, weer een week wachten op de uitslag. Ik weet nu NOG niet hoe ik die week doorgekomen ben!).

      Jouw duimen heeft in elk geval geholpen, daar ben ik van overtuigd!
      Liefs, kus, xx

  5. Weet je zeker dat het een ingeslikt woord was? Ik zelf let altijd heel erg op het gezicht van degene die de mri bij mij heeft gedaan, als ze zorgelijk naar me kijkt weet ik 100% zeker dat het niet goed is…Tot nu toe heb ik ongelijk gehad! Het is die verdomde angst hè? Hoop dat je ongelijk hebt! Succes en wens je een mooie uitslag!

  6. Dank allen, voor jullie leuke, lieve en opbeurende reactie! De uitslag heb ik inmiddels binnen en alles was goed! (Dat moment dat je dat te horen krijgt – het blijft geweldig!!).
    Slaap lekker straks en alvast een heel mooi en gezellig weekend!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw