Een heel gewoon dagje

Bron: Afbeelding is gekochte gescande ansichtkaart

Het was een heerlijk dagje tot nu toe. De dag is nog niet eens om maar nu al ben ik tevreden, kun je nagaan! Eigenlijk is er (nog) niets bijzonders gebeurd maar toch was het leuk. Deze post zal dan ook nergens over gaan, ik typ nou alleen maar omdat ik zin heb om te typen. Ik ben dol op het toetsenbord en zeker het toetsenbord dat ik nu heb ligt me bijzonder goed 😉
Niet elk toetsenbord typt lekker – je hebt ook van die borden waarbij je steeds verkeerd typt. Daar heb ik met dit bord geen last van.

Goed, zoals ik al zei: er is (nog) niet veel gebeurd vandaag. Ik heb een heerlijke wandeling in het stadje gemaakt en geloof het of niet: een minuut of tien heb ik gewoon stilgestaan in een prachtig steegje. Het was een erg lang steegje midden in de stad en het is zo smal dat je er vanaf de straat zo voorbij loopt. Het is een van m’n favoriete steegjes en het is me nog nooit gebeurd dat er andere mensen liepen als ik er was.
Op een gegeven moment rook ik heel sterk de jasmijnlucht en toen bleef ik even staan. Achter de muur vermoedde ik een grote, weelderige tuin en ineens dacht ik aan het boek van Emile Zola dat ik jaren geleden gelezen heb: De misstap van pastoor Mouret. Het was een mooi boek herinner ik me, en eigenlijk wil ik het weer eens lezen.

Nadat ik een minuut of wat daar stilstond hervatte ik m’n wandeling. Verderop in het steegje zag ik, bovenop het muurtje, een kater die me met wijd opengesperde ogen verbijsterd aanstaarde. Het was bijna beledigend, zoals dat beest me aankeek. Zelden zag ik zoveel ontzetting in de ogen van een levend wezen.

Hoe dan ook: ik wandelde verder, de Voorstraat op. Bij boekhandel Wever stokte ik wederom. In de grote kaartencarrousel die voor de deur stond, staarde mijn moeder me vanaf een ansicht aan. Ik moest echt tien keer knipperen toen ik de kaart zag – de vrouw op de fiets was sprekend mijn moeder zoals ze eruit zag toen ze een jaar of 25 was. Neehee, ik was toen nog niet geboren en ik kende haar toen niet, duh. Maar ik weet wel hoe ze er ongeveer uitzag toen aan de hand van wat oude foto’s.

Ik heb direct wat van die ansichtkaarten gekocht en ga nu meteen een aan mijn moeder sturen. En dan vraag ik of zij het nou wel of niet is op de foto. En als ik later heel erg naar m’n toetsenbord verlang, schrijf ik nog een stukje. Of ik werk verder aan mijn boek, dat is misschien beter/productiever dan het slappe ouwehoeren waar ik nu mijn tijd mee verdoe. Nu eerst de ansichtkaart op de bus. Ik hoop dat ik nog ergens in huis een postzegel heb.

3 gedachten over “Een heel gewoon dagje”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw