© Pixabay person-3453092_1280

De Vluchtende Man

Lief dagboek,
Omdat ik al twee weken niet geschreven heb – how time flies when you’re having fun zullen we maar zeggen – even een wat uitgebreidere update. Om dit goed te doen moet ik teruggaan naar…jeetje. Daar heb ik helemaal geen zin in, om zo lang terug te gaan. Dat doe ik dus ook maar niet. Daarom even wat anders. Vanmiddag gingen man en ik naar Sneek waar we in het zonnetje op een terrasje zaten en in gesprek raakten met een echtpaar dat naast ons zat. De man geloofde dat alles één groot complot was. ‘De hele wereld zit zo verrot in mekaar as maar ken’ zei hij (het waren Amsterdammers, dat schepte direct een band). Zijn vrouw knikte. ‘En ik weet sekers’ ging hij onverdroten verder, ‘dat het een verspreking van Trump was, toen hij het had over die aanslag in Sweden. Want toén was er nog niks aan het handje maar wat gebeurde er iets later? Hoppa, een aanslag in Sweden. Je ken mij niet wijsmake dat dit puur toeval was’. Nou heb ik dat ook wel eens gedacht dagboek, dat het nét iets te toevallig was, maar… Enfin, die gedachte bewaar ik voor een volgende keer.

Maandag 22-05
Aanslag in Manchester. De zoveelste aanslag in het zogenaamde Vrije Westen. Ik denk dat we het woordje Vrij binnenkort maar vlug weer eens moeten herdefiniëren want erg vrij vind ik het westen allang niet meer. Ik moet steeds vaker denken aan Suriname van de jaren ‘80. Toen voelden we ons ook niet zo heel erg ‘vrij’. Ik herinner me nog goed hoe het aanvoelde om aan te komen in Nederland. ‘Hier zouden we veilig zijn’ was de toenmalige gedachte. Nou, mooi niet dus. Ik denk dat ik maar terugga.

Dinsdag 23-05
Met dochter naar Leeuwarden en samen bij Jamuna gegeten. Was superlekker.

Donderdag 25-05
‘Denk jij nog wel eens aan Wilda?’ vroeg ik vanochtend aan man. Man staarde me verwilderd aan. ‘Hoe kom je daar opeens bij?’ wilde hij weten.
Hier moet ik even het een en ander verduidelijken dagboek. Toen ik bij bedrijf X ging werken, kende ik man en Wilda nog niet maar leerde hen al vlug kennen. Man vond ik direct erg leuk (en nu nog!) en Wilda… tja. Wat zal ik daarvan zeggen? Zal ik ooit woorden vinden om te kunnen beschrijven hoe Wilda gepoogd heeft mijn leven bij bedrijf X te vergallen? Bestaan er woorden voor iemand die in- en ingemeen is? Kan ik ooit aan iemand uitleggen hoe ik me voelde toen ik op één afdeling met Wilda kwam te werken en ik het gevoel kreeg dat ik overgeleverd was aan een hondsdolle psychopaat? Nee. Die woorden bestaan niet. Gelukkig vond Wilda al vlug een baan bij een ander bedrijf maar er is niet veel voor nodig om me de totaal verwilderde blik van die zwaar geesteszieke vrouw weer voor de geest te halen.
‘Hoe kom je bij Wilda?’ vroeg man weer. Hij glimlachte. ‘Wilda…’ herhaalde hij nadenkend. ‘Wat een mens was dat. Je bent als kerel toch wel erg diep gezonken voordat je je aan zoiets vergrijpt’.

Zaterdag 27-05
Vriendin A. belde. Ik heb wel eens eerder over A. verteld dagboek. Ze heeft een chef die zo waanzinnig in zijn neus peutert dat de hele afdeling met grote regelmaat kotsend op de vloer ligt. ‘We hebben het bij personeelszaken aangekaart en ze zullen hem erop aanspreken’ vertelde vriendin A. ‘Een van de collega’s heeft zelfs stiekem een filmpje gemaakt en het laten zien aan de personeelscheffin – ze kon het niet eens tot het eind toe bekijken, het filmpje’.
‘En daar moeten WIJ de hele tijd naar kijken’ legden we uit. Nu hopen ze dat hij overgeplaatst wordt of iets dergelijks. ‘Er zal toch wel functie voor hem te bedenken zijn in een totaal geïsoleerde ruimte?’ vroeg A. zich hardop af.

Dinsdag 30-05
Op dit moment zit ik aan de keukentafel en vraag me af: heeft het zin om ook nog iets op te schrijven over de kabinetsformatie? Of liever gezegd: over het uitblijven van de kabinetsformatie? Nah. Zinloos. En als het uiteindelijk met veel pijn en moeite – en heeeeel veel concessies – dan toch lukt om iets samen te voegen dat voor een kabinet moet doorgaan dan wordt het de komende jaren veel pappen en nog veel meer nathouden. Hallelujah. Wat een heerlijke vooruitzichten toch.

Donderdag 01-06
Lief dagboek, ik vraag me het volgende ten stelligste af en ik zou graag willen dat iemand me hier een duidelijk antwoord op kan geven. Het gaat om het volgende: het is me opgevallen dat, als een man de balen heeft van zijn vrouw, dit voor de vrouw vaak niet te accepteren is. Logisch. Je bent een vrouw of niet. Maar wat ik me nu afvraag: waarom is een man perse niet goed bij zijn hoofd, als hij niet meer van zijn vrouw houdt? Waarom ‘heeft hij een depressie’ als hij afgeknapt is? Waarom ‘verkeert hij in een midlifecrisis’ als hij – ZONDER haar – een nieuwe richting aan zijn leven wil geven?
Dit alles vroeg ik me af nadat ik gisteren bij vriendin M. was waar ook haar buurvrouw aanwezig was. De buurvrouw was in shock – haar man had een ander.
‘Het zat al jarenlang’ (jarenlang!!) niet lekker tussen ons’ vertelde ze. ‘Maar het was niets dat niet verholpen kon worden’. (Nu lijken jarenlange problemen me juist iets om van elkaar af te gaan maar okay, ieder zijn meug).
Vervolgens passeerde van alles de revue maar waar het op neerkwam: de man in kwestie was volgens buuf ‘gewoon in de war’.
‘En met lief en geduldig zijn komt het wel goed met hem en ook met ons’ besloot ze. Ze keek heerszuchtig om zich heen.
Ik ken de man niet maar mocht ik hem ooit tegenkomen kan ik maar één advies geven: ren. Ren zo hard als je kunt. Want zelfs nu, nu je álles hebt gedaan om haar van je af te stoten, bijt ze zich als een zwakzinnige pitbull in je vast en dat is geen goede basis voor een bestendige relatie. Daarom nogmaals: ren. Deze kans krijg je niet nog een keer. Hierna is het definitief voorbij. En daar is werkelijk niemand bij gebaat.

11 gedachten over “De Vluchtende Man”

  1. Pfff, Wilda. Dat moet moet bijzondere dame geweest zijn.
    En omg ‘het zat al jarenlang …’ dan doe je er toch iets aan of je gaat inderdaad uit elkaar.

  2. De mensen die Trump kozen tot president zouden die een wassen neus hebben?
    Misschien wil de neuspeuteraar de wijsneus uithangen.
    Laat die man maar rennen als je hem tegenkomt maar asjeblieft niet naar mij:-)
    Heerlijk weer te gebieten van jou dagboek.

  3. Het sijpelt slechts druppelsgewijs door…

    ontelbare vrouwen hebben zich al vaak in een man vergist
    velen verkopen zich, het lijkt op een complot
    als veel meer dan een 3/4e rechtschapen god
    elke vent is geen gentleman omdat hij rechtopstaande pist

    Zo’n vrouwen zijn volgens mij de nageboorte en hebben ze indertijd het kind weggesmeten, Rebelleke. 😀
    Lenjef

  4. Ik vind het sowieso raar dat stellen waar de één ineens een andere partner wil plotsklapt blijkt dat de relatie al heel lang in het slob zat. Ga dan éérst uit kaar en dán pas op jacht naar een ander.

  5. Neuskeutel etende chefs, verwilderde collega met een veelzeggende naam als Wilda en dan als klap op vuurpijl, buurman in de war en buuf die hem het vluchten belet.
    Run buurman Run.
    Ik heb genoten van je schrijverij.

  6. Dank allen, voor jullie reactie! Hebben jullie ook zo genoten van de storm van de afgelopen dagen? Leuk was het hè! Nu maar gauw op naar het mooie weer 🙂

    Nog een fijne avond (er schijnt voetbal te zijn 😉 ), voor later alvast welterusten en natuurlijk een mooi en goed weekend!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw