De Troosteloze Herfst

Ik ben niet helemaal mezelf de laatste dagen. Dat heeft met het weer te maken. Serieus. Er zijn mensen die helemaal geen last hebben van de overgang naar de herfst en er zijn mensen die daar wel last van hebben. Ik behoor tot die laatste categorie. Weemoedig sjok ik – al dagenlang – door het leven en zucht heel wat af. Mijn vakantie naar Griekenland, pas 7 weken geleden, lijkt een miljoen lichtjaar geleden en ik zit urenlang onder m’n blauwe lamp.

Die heb ik drie jaar geleden gekocht op aanraden van de huisarts. Ik ging naar hem toe op een winderige regenachtige grijze middag.
‘Zeg het eens, wat kan ik voor je doen?,’ informeerde hij vriendelijk. Ik heb een schat van een huisarts, aardig en geduldig.
Ik kon geen woord uitbrengen en wees alleen maar naar buiten waar op dat moment blad na blad van de bomen dwarrelde. Niet begrijpend volgde hij mijn vinger en de schrik in zijn ogen zal ik nooit vergeten toen hij daarna zag dat ik zowat stikte in mijn tranen.

‘Herfst’ hikte ik en hop, daar ging weer een blaadje.
Hij stelde opname met intensieve therapie voor OF een blauwe lamp en ik koos voor het laatste. Ik rende naar huis en kocht direct zo’n Philipsding waar ik nu elke dag 2 uur onder zit. Volgens de handleiding zou een half uur genoeg moeten zijn maar ik neem geen enkel risico.

Ik ben vroeg begonnen dit jaar. Een paar dagen geleden realiseerde ik me dat dit absoluut noodzakelijk was. Manlief en ik reden over de A7 ter hoogte van Wieringen en het was een grijze, grauwe avond. Regenachtig, dat was het ook. Ik werd overvallen door weemoed en melancholie. Opeens, snoeihard, zag ik de natuur weer in een soort comateuze toestand belanden. Ik zag de boompjes beetje bij beetje doodgaan (ja ja, ik weet dat dit niet zo is maar voor mijn gevoel is het wel zo!), ik zag dat de zon ons ging verlaten. Ik zag de grauwte en de grijsheid van het aards bestaan in al zijn gruwelijke realiteit. (Ja, natuurlijk slaat deze laatste zin nergens op maar ik moet illustreren hoe het op dat moment voelde :-D)

‘Je ziet dat de bomen al blad verliezen hè?,’ zei ik zachtjes tegen manlief die op zijn gemak de auto bestuurde.
‘Ja,’ antwoordde hij.
‘Het is nu echt voorbij hè, de zomer?’ vroeg ik. Ik denk dat ik hoopte dat hij zou zeggen dat er nog voldoende zwem- en barbecuedagen zouden komen maar dat zei hij niet. Hij zei:
‘Ja, de zomer is echt voorbij. Maar het kan nog een prachtige nazomer worden.’
Ik knikte en zuchtte. En ik zuchtte weer en zei: ‘Dat maakt niet meer uit. De zomer is voorbij. De natuur is langzaam aan het doodgaan. Het is afgelopen. De nacht valt over ons heen. We zullen dagen hebben waarop we totaal geen zon en licht zien. Het is weer voorbij.’ De laatste paar zinnen klonken wat onduidelijk omdat ik gesmoord aan het huilen was. Van pure narigheid. Bij de eerste zinnen had manlief nog toegeeflijk geglimlacht maar nu hoorde ik hem roepen:
‘Je bent verdomme echt aan het janken hè?’ Hij was verbijsterd. De tranen rolden over m’n wangen. Toen hij de auto aan de kant zette dacht ik oprecht dat het was om me te troosten maar dit bleek niet het geval. Bij hem rolden ook de tranen over de wangen, maar dan van het lachen.

Het duurt nog duurt zes maanden voordat het weer lente wordt. Dat is natuurlijk niet vol te houden. Ik heb me dan ook voorgenomen om zes uur per dag achter m’n blauwe lamp te zitten. Als ik naar m’n werk ga neem ik hem ook mee en zet hem op m’n bureau. Wie weet voel ik me in maart al een stuk beter.

43 gedachten over “De Troosteloze Herfst”

  1. Herkenbaar…anderzijds peppel ik me op dat de bomen prachtige kleuren gaan krijgen….de paddenstoelen weer komen enz…..kaarslichtjes aan met de deken op de bank een warm drankje….Hoofdzaak het gaat niet weer zo’n druilige herfst/winter worden 😉

  2. Wat een lieve man heb je toch in deze zware tijd (voor jou dan).

    Want ik ben een echte bofkont, ik leef helemaal op als de bladeren vallen, eindelijk rust buiten, niet overal tegen mensen opbotsen, frisse lucht. Niet naar buiten hoeven omdat de zon schijnt maar naar buiten gaan omdat ik zin heb.

  3. Arme ziel, als dat maar goed komt. Eén pluspuntje, je woont in elk geval niet in Scandinavië. ;-). Ik zou die blauwe lamp dag en nacht laten branden, je weet maar nooit.

  4. Het mooie van de herfst is dat het na een paar maanden overgaat in de winter.
    En dan lekker ingepakt in een waterig zonnetje wandelen op de pier. En als je weer thuis bent een beste borrel als je weer bij de centrale verwarming zit…
    En dat daarna de lente weer begint. Heerlijk!
    Je bent een bofkont.

    1. Rebelse Huisvrouw

      Dat is eigenlijk ook wel zo Letterzetter. Ik overdrijf hier en daar een klein beetje en de wetenschap dat er ooit weer een lente komt maakt veel goed!

  5. Och jee, ik ga bijna met je meehuilen. Ik vecht er ook tegen, de weerzin van de donkere dagen. Ik wil het niet, die bevroren natuur, koud blauw licht buiten, pakken kleding, al die dingen die het leven buiten ondraaglijk maken. Binnen zitten, gezellig met kaarsjes. Bleh!!!

    Zie het zo. Het is een hobbeltje. Meer niet. De natuur heeft even rust nodig want het heeft meer dan een half jaar gegroeid en gebloeid, en dat kost veel energie. Rust heeft het nodig. Dat gunnen wij de natuur toch? Dan begint in maart alles weer te groeien, en dat is echt al snel hè? We moeten dat hobbeltje even nemen. Het kost moeite, maar daarna genieten we weer van het wonder van de natuur. Laten we in de koude natte nare maanden binnen dingen doen die ook moeten gebeuren maar waar we geen zin in hebben als het leuker is om buiten te spelen. Kasten uitruimen, reorganiseren, tekenen, weet ik veel.

    Kom we maken er wat van. En we sleuren elkaar er doorheen!

  6. Je weet het wel grappig en vrolijk te beschrijven zo’n herfstdip. Ik wil er ook een! De mijne komt meestal pas met kerst. Maar misschien kan ik dan ook beter onder zijn lamp gaan zitten dan onder de kerstballen familie.

  7. Het is alsof ik mijn vrouw hoor.
    Voor mij heeft elk jaargetij zijn charmes, moet toegeven als het vies weer is ………
    En de blauwe lamp… ik zal me daarover maar inhouden 😉

  8. Ow, ow, zo’n man heb ik ook! Ik wens je sterkte, maar ik snap er eerlijk gezegd niets van. Ik vind het heerlijk die mooie kleuren, het gure weer en dan lekker knus binnen zitten. Herfst is mijn favoriete jaargetijde.

  9. Ik vind het vreselijk voor je , maar ik ben dus zo iemand die staat te juichen als de herfst weer aangebroken is. Ik heb last van zomerdepressie, en vooral na zo “n hele warme zomer met zoveel licht..brrr dan ben ik weer blij met dit weer.

  10. Leuk verhaal, al is die herfstdip dat niet. Ik ken iemand die dat heeft als de blaadjes áán de bomen komen. Zelf heb ik nergens last van (gelukkig) De herfst is mooi in het bos en daar wandel ik dan graag.

  11. In schoonheid sterven

    de dagen worden koud en korter, het is herfst
    vele bladeren kleuren tot in de kruin
    dieprood, geel en bruin
    een prachtig doodskleed vóór de natuur sterft

    Ja, emotie heeft veel gezichten, Rebel!
    Lenjef

  12. Ik hoop natuurlijk dat je , voor het effect, een héél klein beetje overdrijft want het lijkt me géén lolletje als je er zóveel last van hebt!
    Voor mij heeft gelukkig iéder seizoen z’n goede en minder goede dagen maar ik wéét natuurlijk dat voor én najaar voor sommige mensen gepaard gaan met depressies !
    Tja , als ik het zou kunnen oplossen deed ik dat wel even voor je ….. maar helaas…..!

  13. Hier nog zo één, hoor. En met ons zijn er velen die er last van hebben. Dat is voor mij een troost. Maar ondanks dat…we moeten er weer doorheen…en het gaat weer over…over een paar maanden. Sterkte! (ook voor mijzelf hihi)

  14. Dat de bomen, om te voorkomen dat ze ’s winters doodvriezen, in de herfst hun bladeren laten vallen, kan aardig wat teweeg brengen bij mensen. Sterkte!
    Sommige gevoelens zijn zo tegenstrijdig aan elkaar dat ze absoluut niet samen gaan. Als je boos bent kun je niet tegelijkertijd verdrietig zijn dus jouw man is erg slim. Ik hoop dat je hem niet de hersenen hebt ingeslagen? 🙂

  15. Daarom hou ik me vast aan sneeuw, want er komt sneeuw, elke winter weer!
    En voor de rest ben ik echt een zomermens, van de ochtend tot de avond.

  16. Ik heb het meestal in januari.
    Hoera, een nieuw jaar!!???
    Het is de vervelendste tijd van het jaar, het duurt dan nog zooooo lang voor het lente wordt. Kortom ik leef met je mee.
    Zullen we samen onder de lamp gaan zitten??

  17. Heel herkenbaar. Helaas helpt een blauwe lamp bij mij niet. Probeer nu halverwege de wintermaanden een weekje naar de zon te gaan, dan kan ik weer tegen de rest van de winter. Vitamine D schijnt ook te helpen en wordt toch al aanbevolen.
    Sterkte!

  18. Overwinteren in een warm en zonnig oord lijkt me de beste therapie, maar daar staat weer zoveel onrust en ongemak tegenover. Plus een berg geld. Gebruik lekker je lamp als dat helpt. En wees lief voor jezelf!

  19. Ik herken me hier totaal niet in en kan me ook niet zo goed inleven in en situatie dat ik het leven negatief benader. Alle seizoenen hebben hun positieve en negatieve kanten, maar er valt volop van te genieten. Net mensen.

  20. Die herfst is ook niet mijn favoriete seizoen, maar door veel te reizen en afstand te nemen van het fenomeen redt je het vaak aardig. Nu, terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar buiten vanuit mijn werkkamer. Strakblauwe lucht, zon, fris, helder, prachtige dag. Maar even van genieten dan. En in de agenda staan al weer wat tripjes gepland. Wordt het toch een mooi najaar…

  21. Weet je wat een heel natuurlijk middel tegen een depressie is? St Janskruid van A. Vogel. Het werkt echt; sommige psychologen schrijven het voor. En als je het in het voorjaar niet meer nodig hebt, kun je er gewoon weer mee stoppen. Misschien een idee voor een nooduitgang? Je wordt er niet suf van! Alleen even opletten of het gecombineerd mag worden bij reguliere medicijnen (als je dien slikt.) Vandaag is het even genieten buiten voor je,
    Liefs Kakel

    1. Rebelse Huisvrouw

      Ik ga me er eens in verdiepen Kakel want stel dat de blauwe lamp niet meer werkt…. oei, ik moet er niet aan denken…. 😀

  22. Rebelse Huisvrouw

    Dank jullie wel voor jullie oprechte medeleven en opbeurende woorden 😀 het deed mijn door regen en wind getergde hart goed!!!

  23. Die Rebelse man toch… de tranen liepen hem over de wangen. Ha, ik kan me dat ook wel voorstellen. Maar jou snap ik ook hoor. Je bent gewoon melancholisch bij het teloorgaan van het leven. Maar alles komt weer terug. Dus in de lente zou je superblij moeten zijn om de herfst te compenseren. Enfin,waarom hebben mannen er geen last van? Geen idee. Misschien omdat die dagelijkse scheerbeurt al erg genoeg is.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw