© Pixabay time-1594638_1280

De Spaarcentjes

‘Is dat alles?’ snauwde de sikkeneurige bankmedewerkster toen mevrouw Smit weer een sok vol spaarcentjes naar de bank toe bracht. 

‘Sorry’ stamelde het arme mens, dit is alles wat ik op dit moment heb. Misschien dat ik…’
‘Laat maar’ gromde de bankmedewerkster terwijl ze hoofdschuddend het geld natelde. ‘Tjonge jonge’ dacht ze ondertussen. ‘Dit schiet niet echt op zo.’ Ze wist dat het eind van de maand naderde en dat er weer veel, heel veel vette bonussen uitbetaald moesten worden, inclusief die van haarzelf.
Mevrouw Smit keek even angstig naar de mevrouw achter de balie. Jammer, dat ze zo humeurig reageerde vandaag. Terwijl ze toch al heel wat geld naar deze bank toegebracht had.

Arme mevrouw Smit. Als ze beter had opgelet had ze geweten dat een bank de allerlaatste plek is waar je met je geld heengaat. Je loopt toch ook niet met een weekendtas vol geld de Bijlmer in en zegt tegen de eerste de beste junk: ‘wil jij even op deze tas met geld passen?’ Nee, niemand die dat doet! Waarom mevrouw Smit dit wel deed was omdat ze al een heel oud vrouwtje was en licht begon te dementeren. Ze dacht serieus nog dat een bank een betrouwbaar instituut was. Een instelling die er was om de mensen te helpen. Haar dementie was misschien toch minder licht dan werd aangenomen, want ondertussen weten we namelijk wel beter!

Met z’n allen zijn we gearriveerd in een Walhalla voor Graaiers, een wereld waarin de rollen volledig omgedraaid zijn. Weet u mevrouw Smit: was het een tijd geleden nog de norm dat de gewone man een bank niet mocht beroven op straffe van gevangenis, de huidige norm is dat de bank de gewone man WEL mag beroven. Elke bankier die in staat is de klant te beroven krijgt als beloning ook nog eens een vette bonus en de klant heeft het nakijken. Dat is de wereld op dit moment!

Daar stond mevrouw Smit dus. Een heel klein beetje verbouwereerd. In het verleden werd ze altijd hartelijk onthaald maar ze had wel in de gaten dat de ontvangst de laatste tijd wat nonchalanter werd. En dat terwijl ze… eens kijken…: hoeveel had ze nu bij elkaar gespaard? Ze schatte toch al gauw zo rond de 50.000 euro.
‘Dat is niets hoor’ snauwde de bankmedewerkster alsof die wist waaraan ze dacht. ‘Dat geld dat je (JE? Vroeger was ze altijd ‘U’) hier hebt staan moet je straks eerst opeten als je ziek of hulpbehoevend wordt. En anders wordt het wel geconfisqueerd door ons! Als de bank dreigt om te vallen dan ben je het kwijt, dat snap je wel hè? Dat gebeurt in alle andere landen om ons heen ook want de bonussen moeten toch betaald worden. Wanbeleid kost nou eenmaal heel veel geld’ eindigde ze boosaardig.

Nu glimlachte mevrouw Smit toch even. ‘Opeten! Confisqueren!’ Er was zo te zien iets niet helemaal goed met de anders zo vriendelijke bankmedewerkster. Arme vrouw.

Het was duidelijk dat mevrouw Smit geen flauw benul meer had van de wereld om zich heen. En dat was misschien maar goed ook. Opgewekt verliet ze de bank en besloot zich geen zorgen te maken. Als haar centjes ergens veilig waren, dan was het immers wel bij haar bank.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw