© Pixabay seniors-2320166_1280

Nederlander van het Jaar

Vorige week was het weer zover: wederom werd de ‘Nederlander van het jaar’ gekozen. Weekblad Elsevier heeft koningin Beatrix uitgeroepen tot ‘Nederlander van het Jaar 2012.’

Hugo Camps beschrijft met veel pathos wat de redenen zijn geweest om deze keus te maken. Zo is er onder andere als reden genoemd dat Beatrix zich ‘ondanks de moeilijke tijden van haar menselijke kant heeft laten zien’.
Tja. Ik werd hier even heel erg stil van. Dat raakte me. Sjonge jonge, dat is mooi. Door kloterige tijden heengaan en dan ook nog eens je menselijke kant laten zien. Op zich is dat alleen al die titel waard.

Het is een prachtig stukje in de Elsevier, waarin Hugo Camps liefdevol schrijft over de koningin. Je voelt dat het brok in de keel bij de man oprecht is – je ziet de tranen over de wangen stromen, je hoort hem aan het einde van zijn verhaal met gierende uithalen snikken. Je ziet de emotie, de bewogenheid. Het is prachtig.

Ik las verder: ‘U hebt zelfs verdriet laten zien.’
Nou moet het niet gekker worden. Je van je menselijke kant laten zien is één ding maar dan ook nog eens verdriet laten zien? Petje af. Poeh.

‘In dat verdriet werd u even de gelijke van uw onderdanen.’
Aaahhh, dat is prachtig. Dat was het aller- aller- allermooiste deel. Beatrix werd heel even de gelijke van haar onderdanen. Zo. Nu was ik echt heel erg ontdaan en geroerd. Ik voelde een brok opkomen dat ik ook na een paar keer goed slikken niet weg kreeg.

‘Even weerloos en wanhopig in het tellen van de slagen van het leven. Dan verschilfert afstand.’
Je zou denken: ‘Nou zijn we er wel met dat gezwam’. Maar nee, Hugo Camps wist van geen ophouden. ‘Dan verschilfert afstand’ – dat kwam er ook nog eens bij kijken. De verschilferde afstand klinkt op de een of andere manier buitengewoon onsmakelijk. Bij dat ‘verschilferen’ stel ik me iets anders voor dan de kleiner geworden afstand tussen Bea en mij. Bovendien weet ik niet zo goed wat ik me daarbij moet voorstellen, bij een verschilferde afstand.

Het stuk gaat door: ‘In mijn verbeelding zie ik u soms de vuisten ballen tegen de machteloosheid als u naast het bed van Friso staat’.
Kijk, dat Bea met gebalde vuisten tegen de machteloosheid naast het bed van haar zoon staat is niet meer dan logisch lijkt me. Je vuisten ballen doet elke ouder in zo een vreselijke situatie. Mijn ouders stonden ook met gebalde vuisten van machteloosheid naast het bed van mijn broer het afgelopen jaar. Het heeft niet mogen baten, helaas, die gebalde vuisten.

‘Maar verder niet één woord van zelfbeklag. Zoals u het land alleen draagt, draagt u ook dit kruis alleen.’
Huh? Het land alleen dragen? Wat is dit nou voor flauwekul!!!! Doe normaal man! Denk je nou echt dat Bea hier op zit te wachten, op dit soort idioterie? Nee! Echt niet! Die denkt alleen maar als ze dit leest: ‘Pffff, wat een gek zeg. Ik het land alleen dragen. Hoe komt hij erbij.’

Al met al heb ik de titel van Nederlander(s) van het jaar dit jaar toegekend aan mijn ouders. Om dezelfde redenen als die van de heer Camps. Dat van dat menselijke en zo. En vanwege de gebalde vuisten. Ik weet zeker dat de koningin dat wel begrijpt.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw