ljubljana02

De Lichtpuntjes

Donderdag 15-02
Lief dagboek,
Terwijl ik dit schrijf zit ik in een appartement aan de Trubarjeva Cesta in Ljubljana (Slovenië) en heb net een kopje Rooibosthee gezet, meegenomen van huis. Volgens de beschrijving op de site lag het appartement in een ‘artistieke wijk’ en met heel veel verbeelding is deze wijk inderdaad zo te noemen, als je tenminste bouwvallige en haveloze gebouwen vol fantasieloze graffiti onder de noemer ‘artistiek’ zou willen scharen maar het appartement is echter prima en de ligging is perfect dus mij hoor je niet mopperen. Dochter moet een half jaar in Ljubljana studeren en ik wilde haar even netjes afleveren en zo belandt een mens dus van het een in het ander want, dagboek, het is morgen drie weken geleden dat ik mijn allerliefste moe voor het laatst gesproken heb. Al drie weken heb ik niet met moe kunnen praten hoewel dat natuurlijk niet helemaal waar is. In mijn hoofd praten we meer dan ooit met elkaar en ook hier, in Ljubljana, is moe sterk aanwezig. Het is zelfs gebeurd dat we – dochter en ik – een tearoom in wilden duiken en ik moe weifelend hoorde zeggen: ‘Ik weet het niet – het ziet er niet zo gezellig uit’. Ik ken moe’s smaak zo goed: ik weet precies wat ze wel of niet leuk zou vinden. Natuurlijk gingen we niet naar de tearoom. ‘Waarom niet?’ wilde dochter weten terwijl we doorliepen.
‘Omdat oma deze tent niet zo gezellig vindt’ antwoordde ik, dochters blik ontwijkend.

*****

21.08 uur. Wat heb ik geleerd over Slovenië en Ljubljana:
De mensen zijn bijzonder vriendelijk.
De sfeer in de stad is heel gemoedelijk.
Er ligt veel sneeuw en het is behoorlijk koud.
Ondanks de kou zit iedereen op (verwarmde) terrasjes.
Het waait nauwelijks wat ook wel eens fijn is. In Harns waait het bijna altijd heb ik het idee.

*****

Ik heb ook iets anders geleerd dagboek, niet over Slovenië maar over de Nederlandse politiek: er is niks, maar dan ook helemaal niks mis mee als je als minister gewoon wat aan het liegen bent. Dat wordt door politiek Den Haag heel normaal gevonden, sterker nog: een minister die liegt wordt met hand en tand verdedigd en er wordt nog net niet beledigd door het pluche geroepen: ‘Laat ons met rust – we liegen allemaal, dat hoort er nou eenmaal bij’. Ik heb het nu natuurlijk over Halbe Zijlstra die jarenlang blijkt te hebben gelogen over een ontmoeting met Poetin. Wat een treurigheid. Gelukkig dat ik geen greintje vertrouwen heb in kabinet Rutte, anders had ik dat na dit zoveelste dieptepunt definitief opgezegd.

*****

00.43 uur. Ik had nog wat meer willen schrijven dagboek, maar ik wierp net een blik op de klok en hoorde moe zeggen: ‘Je hebt een lange dag achter de rug kind, het lijkt me beter als je gaat slapen. Je hoeft niets meer te schrijven – naar bed jij’.
Dat laatste klonk beslist wat ferm. En nou komt het gekke: vroeger zou ik niet naar haar geluisterd hebben maar tegenwoordig… het is alsof moe meer macht over me heeft dan ooit tevoren. Zou er dan toch echt iets zijn tussen hemel en aarde?

*****

Vrijdag 23-02
Lief dagboek,
Gisteren ben ik teruggekomen uit Slovenië en ik wil er eigenlijk direct weer heen. Het was heerlijk om even weg te zijn, weg te zijn van alle verdriet. Natuurlijk overviel me ook daar vaak het verdriet om moe maar omdat het zo’n andere omgeving was voelde het soms allemaal…niet echt. Ja, zo voelde het. Alsof het misschien toch niet echt was. Het is misschien een beetje raar dagboek, maar ik heb moe gewoon gemaild vanuit Slovenië. Ik heb haar foto’s gestuurd en verteld hoe dochter en ik het daar hadden en soms voelde dat dan even zoals het altijd voelde – gewoon normaal. En fijn.

Wat ik af en toe een moeilijke gedachte vind dagboek, is dat ik moe nooit ECHT oud zal zien worden. Natuurlijk: moe was 82 en dat is niet piepjong, dat weet ik ook wel. Maar moe was in het bezit van een paar wonderbaarlijke genen waardoor ze soms wel 20 jaar jonger geschat werd en ze liep nog altijd op hoge hakken, hoe dan ook. De gedachte aan makkelijke platte wandelschoenen vervulde haar met grote afschuw. Een paar dagen geleden gingen vriendin L. (die ook gekomen is) en ik een dagje naar Triëst – dat is vanuit Ljubljana maar anderhalf uur met de bus – en zag ik bij mijn vertrek uit restaurant Caffè degli Specchi op het Piazza Unita (zoooo mooi) een oude dame zitten. Ze had spierwit haar. ‘Zo zal ik moe nooit kennen, met dat witte haar’ schoot het door mijn hoofd. Ik kon mijn blik op de een of andere manier niet van haar losmaken dagboek. Toen ik haar handen zag schoot ik vol – haar handen leken op de handen van moe. ‘Mag ik uw handen even vasthouden?’ wilde ik vragen. ‘We hoeven niet te praten – ik wil alleen maar even, heel even, uw handen vasthouden’ maar terwijl mijn ogen zich vulden met tranen pakte ik vlug mijn spullen en liep weg, richting vriendin L., die op me stond te wachten en niet begreep wat ik daar nou eigenlijk aan het doen was.
Bij het weglopen probeerde ik me te bedenken wat moe tegen me gezegd zou hebben als ze me op dat moment gezien zou hebben maar ik hoorde niets. Meestal hoor ik haar wel maar dit keer was het stil. Was het omdat ze verbijsterd was dagboek? Vond ze het te zot voor woorden dat ik ontroerd was door de handen van een wildvreemde oude dame? Ik weet het niet en ik zal het nooit weten.

*****

Wat heb ik nog meer geleerd over Ljubljana:
De mensen daar zijn NOG vriendelijker dan ik vorige week dacht.
Ze zijn dol op zoetigheid en er zijn heel veel (mooie) tearooms met het heerlijkste gebak.
Ondanks de sneeuw rijden de treinen en bussen op tijd.

*****

Vooral dat laatste bevreemdde me het meest natuurlijk dagboek, dat snap je. Toen ik gistermiddag op Schiphol landde en met de trein een stuk richting Hoge Noorden wilde werd ik dan ook overvallen door een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Het treintje richting Hoorn zat namelijk ZO vol dat ik er niet meer bij kon maar gelukkig lukte het me om me met veel geweld in de trein die daarna kwam te persen. Direct daarop werd er door perronmedewerkers hysterisch gekrijst: ‘No more boarding – no more boarding!’ en je ZAG aan de gezichten van alle buitenlandse toeristen die beteuterd het nakijken hadden dat ze zich afvroegen in wat voor derde wereldland ze in Godsnaam terecht waren gekomen.

Hoe dan ook dagboek: ik ben weer thuis. Ik heb dochter keurig afgeleverd in het land waar ze voor haar studie zes maanden heen moest, ik ben een ervaring rijker en ik heb ontdekt dat, waar je ook heengaat, je je verdriet niet kunt ontlopen. Dat zijn dus eigenlijk twee ervaringen. Misschien moet ik de tweede ervaring dan ook maar als pluspunt meetellen.

21.43 uur. Mijn oog viel zojuist op het adressenboekje van moe dat hier op mijn bureau ligt. ‘Als je ze maar wilt zien zijn er overal lichtpuntjes!’ zag ik in het krullerige vrolijke handschrift van moe. ‘Overal’ had ze onderstreept. En nu voel ik me opeens toch weer een beetje blijer worden dagboek. Want als dat niet even een persoonlijk berichtje is van moe dan weet ik het niet meer.

[ngg_images source=”galleries” container_ids=”50″ override_thumbnail_settings=”0″ thumbnail_width=”100″ thumbnail_height=”75″ thumbnail_crop=”1″ images_per_page=”40″ number_of_columns=”0″ ajax_pagination=”0″ show_all_in_lightbox=”0″ use_imagebrowser_effect=”0″ show_slideshow_link=”0″ slideshow_link_text=”[Show as slideshow]” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″ display_type=”photocrati-nextgen_basic_thumbnails”]

9 gedachten over “De Lichtpuntjes”

  1. Mooi beschreven! Nogmaals sterkte en koester de mooie herinneringen aan je moeder, zij zal ook altijd bij je blijven ?

  2. Dat klopt, je verdriet neem je mee waarheen je ook gaat. Wat zul je, juist nu, je dochter missen al kun je met háár gelukkig wel echt mailen . Wat een moeilijke samenloop van omstandigheden, heel veel sterkte.

  3. Mooi beschreven Lilian. Je moeder heeft haar tijdens haar leven geleerd hoe je om ‘moet’ gaan met haar dood. Dat zijn kostbare geschenken. Evenals de kleine boodschapjes die ze vast doelbewust voor hé achter liet. Erg herkenbaar. Wat een verdriet, en toch nog zo dichtbij. Dikke knuf!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw