Mijn moeder. Het meisje van 82.

De Keerzijde van Liefde

Lief dagboek,
De laatste keer dat ik in je schreef vertelde ik over moe. Ik vertelde dat moe bij ons in huis was om aan te sterken zodat ze fit genoeg zou zijn om aan haar behandelingen te beginnen. Het heeft niet zo mogen zijn. Mijn allerliefste moe is op 26 januari naar haar zoon, mijn broer, toegegaan en pa en ik kijken elkaar regelmatig in opperste ontzetting aan: ‘Is dit allemaal echt??’ lezen we in elkaars ogen. ‘Is dit echt en als het zo is: hoe moet dat nou zonder moe?’

Ik weet het niet dagboek. Ik weet het werkelijk niet. Het is allemaal zo snel gegaan: moe kwam hierheen op zaterdag 30 december om gezellig aan de champagne en appelflappen te gaan (‘die maak je altijd zo lekker kindje!’) en precies 5 weken later, op zaterdag 3 februari, namen we definitief afscheid van haar. Al met al zit er tussen nu en de laatste keer dat ik in mijn dagboek schreef een wereld van verschil, een wereld van verdriet en een wereld van leegte maar omdat ik weet dat mijn moeder beslist niet zou willen dat ik dag en nacht verdrietig ben (‘kindje, weet je nou NOG niet dat dit bij het leven hoort?? Hee…. dan heb ik bij je opvoeding toch verzuimd iets te vertellen’) glimlach ik dagboek. Ik glimlach, hoor haar stem regelmatig en voél dat ze om me heen is. Het is niet voor niets dat we op het lint van ons rouwboeket lieten zetten: ‘Waar je ook bent, de liefde blijft’ en dat is natuurlijk ook zo. De liefde tussen moe en mij is zo groot, daar komt niets tussen. Zelfs de dood niet.

Ik heb trouwens de afgelopen weken ook een immense bewondering gekregen voor de mensen die in de thuiszorg werken dagboek. Wat is het grandioos, het werk dat ze verrichten en vooral: de liefde, de warmte en de menselijkheid die de medewerkers uitstralen. Dank, medewerkers van Thuiszorg Het Friese Land. Ik hoop dat er een dag komt dat jullie salaris verdrievoudigd wordt – jullie verdienen het.

19.39 uur. Ik zit aan de smoothie met blauwe bessen, komkommer, rucola en avocado. (‘Goed zo kindje, denk om je gezondheid’). Normaal gesproken zou ik nu vast wat geschreven hebben over de massahysterie rondom Renate van der Gijp. Ik zou misschien geschreven hebben dat we met z’n allen de weg kwijt zijn en dat tegenwoordig satire ook al niet meer mag. Dat de tenen steeds langer en gevoeliger worden. Wat benauwend allemaal. Nadat ik dat geschreven had zou ik een kopje thee inschenken en moe even bellen – we belden elkaar bijna elke dag en het gevoel dat ik dat nu niet meer kan is onbeschrijfelijk.

Ik kom er heus wel dagboek, dat weet ik zeker. Dat moet, dat ben ik ook aan moe verplicht. Toch ben ik regelmatig wat aan het mijmeren en ik betrap mezelf erop dat mijn gedachten vaak afdwalen. Zojuist dacht ik na over de afgelopen weken. Ik dacht na over mijn altijd vrolijke en opgewekte moe en terwijl ik voor me uitstaarde realiseerde ik me somber: de keerzijde van Liefde is Verdriet. En terwijl deze naargeestige gedachte als een zware deken op mijn schouders rustte zag ik moe naar me kijken. Ze glimlachte haar stralende lach. ‘Liefde is sterker dan de dood weet je nog? Dat schreef je hierboven immers net zelf’.

Ze aaide over mijn hoofd en ik voelde weer dat moe heel dicht bij me was. Opeens wist ik: de keerzijde van Liefde is geen Verdriet. De keerzijde van Liefde is Liefde. Niets meer en niets minder. Dank je wel mam. Voor alles.


*****

[ngg_images source=”galleries” container_ids=”49″ override_thumbnail_settings=”0″ thumbnail_width=”100″ thumbnail_height=”75″ thumbnail_crop=”1″ images_per_page=”40″ number_of_columns=”0″ ajax_pagination=”0″ show_all_in_lightbox=”0″ use_imagebrowser_effect=”0″ show_slideshow_link=”0″ slideshow_link_text=”[Show as slideshow]” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″ display_type=”photocrati-nextgen_basic_thumbnails”]

*****

25 gedachten over “De Keerzijde van Liefde”

  1. Het is zo verdrietig een dierbare te moeten missen, en een moeder, je hebt er maar één. Ik wens jou en je familie veel sterkte en vooral ook dat jullie steun aan en met elkaar hebben. Warme groet xx

  2. Je lieve moeder moeten missen is zo verdrietig…
    Je hebt altijd liefdevol over haar geschreven en dat geeft ook aan hoe je verstandhouding met haar was. Het is mooi dat je haar op die manier ook in de toekomst in ere kunt houden.
    Ik wens jullie veel sterkte en troost in deze verdrietige periode.
    Lieve groet,
    Hylke.

  3. Ach wat verdrietig. Als je het zo goed had samen blijft niet meer kunnen bijpraten, bij iedere gebeurtenis schuren. Je schrijft een prachtig eerbetoon. Veel sterkte.

  4. Ach, wat verdrietig. Wens je sterkte. Misschien heb je hier wat aan:
    Zij die wij liefhebben en verliezen, zullen nooit meer zijn waar zij waren maar vanaf nu vinden wij ze daar waar wij zijn.
    Bij deze een dikke knuffel.

  5. O, wat een naar bericht. Wat zullen jullie haar missen. Maar je zult ook de mooie herinneringen koesteren. Op de meest sombere momenten zullen ze je opvrolijken, op andere momenten zullen ze je tot tranen toe ontroeren. Maar herinneringen blijven en daardoor je moeder ook een beetje. Sterkte, sterkte…

  6. Gecondoleerd en heel veel sterkte. Wat een verdriet om zo’n bijzonder mens te moeten missen. Je schreef een prachtig eerbetoon voor haar. De keerzijde van liefde …

    Vanaf vandaag niks meer te vrezen.
    Vanaf vandaag weet ik voortaan dat.
    Soms is het beter iets moois te verliezen.
    Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.

  7. Lieve Lilian, gecondoleerd met het overlijden van je lieve moeder, vriendin en maatje. Heel veel sterkte met dit enorme verlies.
    Een mensch hoeft niet altijd sterk te zijn…
    Liefs ♥

  8. Je lieve moe verliezen, een onvoorstelbaar verdriet… Je zag het aankomen, maar te bevatten is het niet. Franz Kafka zei het ooit heel mooi: “Je ziet de zon langzaam ondergaan en toch schrik je als het dan plots donker is…” Nu is het donker. Ik hoop dat het gauw weer lichter wordt… Heel veel knuffels en liefs en kracht voor jullie. xxx

  9. Ten eerste: gecondoleerd en heel veel sterkte de komende periode.
    Wat zag je moeder er nog goed uit trouwens. En wat een wijsheid uit haar mond. Daar kun je als kind je voordeel mee doen.
    Veel wat je schrijft is zo herkenbaar. Mijn moeder overleed in 1994 na 21 jaar zware suikerziekte. Ook ik belde elke avond. Vaak moest ik er midden in de nacht naar toe omdat ze een hypo had en dan niets meer kon. Zelfs na al die jaren denk ik nog wel eens bij het naar bed gaan: oh nee, ik hoef mam niet meer te bellen. En dat dat vreemde gevoel van missen gemixt met de gedachte dat ik nooit meer bezorgd of bang hoef te zijn. Gevoelens zijn soms zo dubbel.
    Ik wens je toe dat je, na de periode van verdriet, met liefde en een glimlach aan haar kan terugdenken. En wie weet praat ze af en toe gewoon met je. Want geliefde overledenen zijn dichterbij dan we denken.

  10. Lieve Rebelse, die band daar komt de dood niet tussen. De kracht van liefde is zo sterk. Je hebt in het verleden al samen een manier gevonden om ermee te dealen. Je moeder heeft je geen beter voorbeeld kunnen geven van hoe je groot verdriet uiteindelijk een plekje kan geven.
    Nogmaals heel veel sterkte. Dat de mooie herinneringen en haar stem nog maar lang zullen mogen voortleven. Dikke knuffel xxx

  11. Heel, heel veel dank voor jullie lieve berichtjes. Het klinkt misschien een beetje raar maar ik heb ze de afgelopen tijd zo af en toe even over gelezen. Gewoon, omdat ik ze zo… lief vind. En ik het fijn vond om ze even over te lezen – op de een of andere manier deed het me goed. (Wat zitten mensen soms toch vreemd in elkaar!).

    Voor straks: welterusten en alvast een heel mooi en goed weekend!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw