ChaCha-Diesel

Dag lieve ChaCha

Lief dagboek,

Ik weet het: ik had beloofd voortaan op vrijdag iets te posten maar het punt is: ik heb niet zoveel tijd. Bovendien heb ik ook niet veel inspiratie op dit moment. Het is al met al een beetje druk en bovendien was de afgelopen week ook niet al te leuk. De afgelopen maandag hebben we namelijk ChaCha, ons hondje, moeten laten inslapen. Nu zijn we binnen een paar weken tijd onze hond en kat kwijt. Diesel, ons andere hondje, loopt nu wat verloren in het rond en eigenlijk voelen we ons allemaal een beetje verloren in deze totaal nieuwe situatie. Het kattenluikje kleppert al weken niet meer en nu hebben we ook geen hondje meer dat constant met gespitste oren ligt te luisteren of er toevallig iemand naar de keuken gaat en met wat lekkers terugkomt.

Dat is natuurlijk de ellende met dieren dagboek, dat weet ik heus wel. De kans dat je er op een dag afscheid van moet nemen is groot. Maar toch. Maar toch….

Volgende keer schrijf ik wat langer. En wat meer. En wat vrolijker. Het is wat ik eerder zei: ik heb nu gewoon even geen zin. En geen inspiratie. Gelukkig hebben alle grote schrijvers dat probleem wel eens heb ik me laten vertellen. Dus er is nog hoop.

 

21 gedachten over “Dag lieve ChaCha”

  1. Ach, wat verdrietig, weer een verlies. Je hecht je ook zo aan die diertjes, hè. Ze zijn een deel van je gezin. Geef jezelf tijd om te rouwen. Gecondoleerd.

  2. Droevig berichtje. Alle mensen die huisdieren hebben/hadden weten wat het is om er eentje te moeten laten gaan. Het moet maar een beetje betijen. Je vergeet de hartelapjes nooit, ze blijven in je hart. Sterkte hoor.

  3. Weer een gezinslid minder… Je hebt er niets aan, maar ik weet hoe het voelt.
    Laat de boel (lees: je blog) even de boel totdat je wat beter in je vel zit. Dan komt de inspiratie vanzelf weer. Kom, dan sla ik even een arm om je heen en geef je een knuffel ♥ Sterkte!

  4. Een zwarte dag

    15 februari 2002 een zwarte dag
    keek naar onze lieveling die dood in mijn armen lag

    er was geen andere keus
    tranen langs mijn neus

    hou me zo sterk als ik kan
    ben een gebroken man

    zestien jaar
    was hij voor mij daar

    elke dag een vrolijke blaf
    straks leg ik hem in zijn graf

    lieve, lieve trouwe vriend, mijn gezel
    ja, jij kende mijn liefde wel

    dank voor al die mooie jaren
    die we samen waren

    een stil verdriet
    men zag het niet

    want de tranen op mijn wangen
    had jij likkend opgevangen

    je sprong en dartelde, maakte stof
    nu zijn je ogen leeg en dof

    niets kan je ooit vervangen
    je hebt me voor heel mijn leven in jouw liefde gevangen

    een laatste streling over je vacht, je snoet
    leegte vult zich met weemoed

    rust zacht
    ik weet zeker dat jij ergens op mij wacht

    nu stop ik mijn gedicht
    tranen belemmeren ‘t zicht

    Ik voel, alsof het gisteren was, de tranen opwellen…
    Sterkte Rebelleke!
    Lenjef

  5. Dank allen, voor jullie lieve en warme reacties! Het verdriet is er nog, de inspiratie is er nog steeds niet maar betere tijden zullen ongetwijfeld ooit komen. Hoop ik 🙂 🙂

    Voor straks alvast welterusten en nogmaals dank voor jullie lieve reacties!

Laat een antwoord achter aan thuisbijdewilliams Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw